Ama perbertsoak bere umeari haren onerako jotzen duela esaten dio. Umeak sentitzen duena, aldiz, min ematen diola da. Baina amaren diskurtsoak kontrakoa dio. Bere ama-figuraren zaintzaren mende dagoen umeari, benetan sentitzen duena itzalpera eramatea beste aukerarik ez zaio geratzen. Honela, benetan zer behar duen ez dakien gaizto bat dela sinisten du, eta horrela mindua izatea ondo dagoenaren ideiarekin geratzen da, horrela ikasi egiten duelako eta hori berarentzat ona delako. Ideia horrekin geratu beste biderik ez du izango gehienetan, tamalez.
Ondoren atxikitako albiste hauek, hala nola, derrigorrean eragindakoagatik hil direnei hartutako neurrien arduradunek eta heriotzen eragileek beraiek omenaldiak egiteak, bihotzekoak artatzeko eta erreanimazio kardiopulmonarrerako haurren eskoletako ikastaroek, manipulazio klimatikoarekin eta interes ekonomikoen egarri krudelagatik sortutako suteek kaltetu dituztenei egindako omenaldiek… Hoiek guztiek aipatutako perbertsio normalizatu horrekin lotzen naute. Hain zuzen ere, infantilizatuta utzi gintuen perbertsio normalizatuarekin konektatzen naute. Aipatutako ama horrek berak eragindako kolpeak sortutako ubelduran krematxoa ematen dizun momentua dakarkidate gogora.
heriotzen eragileek beraiek omenaldiak egitea… perbertsio normalizatua
Oso zauri sakonak daramatzagu gainean, eta ez gara kontziente berauon magnitudeaz. Era berean, daukagun munduak behin eta berriz erakusten digu aipatzen ari naizen hau.
Bada garaia, jada, sen onari eta zentzuari azaleratzen uzteko, garrasika ari zaigun eta gure egiazko gidari izateari inoiz utzi ez dion maitasunezko arima edo barne-gidaria kontuan hartzeko.
Hemeroteka/erreferentziak:
https://www.deia.eus/fotos/coronavirus/2021/04/24/homenaje-personas-fallecidas-coronavirus-4641755.html
https://www.elcorreo.com/vivir/salud/ictus-infantil-exclusivo-20221008151937-ntrc.html
https://www.saludiario.com/1-de-cada-4-personas-infarto-cerebral/
https://www.naiz.eus/eu/gaiak/noticia/20221027/en-la-proxima-decada-aumentaran-un-34-los-casos-de-ictus-en-europa
https://www.abc.es/economia/geoingenieria-controvertido-plan-jugar-dios-clima-20221106135242-nt.html
https://elpais.com/diario/2012/02/06/galicia/1328527096_850215.html
https://www.deia.eus/bizkaia/2022/09/28/guenes-zalla-oponen-trazado-parque-6056642.html
https://www.deia.eus/bizkaia/2022/10/23/incendio-balmaseda-afecta-viviendas-obliga-6148461.html
Eskerrik asko, Ainoa, bene-benetan.
Badira aita gaiztoak ere, gaur egun aitok gure seme-alaben zaintzan, hazkuntzan eta heziketan parte hartzen dugunetik. Aitak ere badira, onerako edo txarrerako, amatxuk bezala, ongi edo txarto egin dezaketenak. Seme-alabak beti amatxuk hezteko, hazteko eta zaintzeko subjektu gisa jartzea aurreko mendera itzultzea da.
Benetan ere gaurko-gaurkoa den gaia:
Abusu-sistema (abusu sistematikoa) eta horrekiko PERBERTSIOA.
Hori beti existituko zan, baina azken 3 urteotan biziki nabarmendu den fenomenoa: “Guztion onerako” sasi-txertoz inokulatu beharra;
“Gurasoen eta zaharren onerako” ume eta nerabeek inokulatu beharra…
KRIMENAK dira, umeengan albo-ondorio apalak edo larriak izan dituzten heinean. Baita egitateak beraren zio gaiztotik hasita: ume eta nerabeak SAKRIFIKATZEA dena delakoagatik.
Txantaia bera egin digu ELITEAren sistemak, (eta egiteko asmoa du 2030.Agendan), “geure onerako”.
Izan zaitezte esklabu zein onerako, “zeuon segurtasunerako”, zein zoriontasunerako”
Baina nork kontsultatu dit, barriz, halako “zoriontasuna” gura dudan ala ez.
Neronek nahiago diat Irulegiko ESKUarena, zuon esku perbertsoetan egon baino.
Patrik laztana, badakit nire zuri-beltzez idazteko erak ezinegon bat sortzen dizula “ama” hitza erabiltzen dudanean. Eta esan behar dut ere, zuri-beltzez idazten dudala pedagogikoa iruditzen zaidalako.
Egia da “ama” esaten dudanean amagintza funtzioa egiten duenari buruz ari naizela. Egia da, baita, gehiengo nagusiaren kasuan amagintza funtzioa amak egin digula, fisikoki, emozionalki, neurologikoki… umearekin emango den FUSIO EMOZIONALerako “printzipioz” horrela diseinatuta baikaude. Horregatik erabiltzen dut “ama” idazterakoan. Esan beharra dago ere, ama izateak ez duela fusio hori emango denik aseguratzen, amak ere istorio gogorretatik baikatoz eta gainera ez dugulako guzti horren kontzientziarik.
Hau honela izanik badakit, eta ulertzen zaitut, amagintza funtzioa aita batek, amuma batek, adopziozko familia batek, izeko batek, aitite batek…. egin dezakeela eta gainera batzuetan horretarako diseinatuta dagoen amak berak baino hobeto egin dezaketela, ama bere sentipenetatik urrunduta eta bihotza gogortuta badago.
Laburbilduz “ama” erabiltzen dudanean “amagintza funtzioa egiten duena” esan nahi dut, hau da, ume horretatik emozionalki hurbilen dagoen pertsona.
Txertoak sartu ondoren hildako asko egon direl-eta haiei omenaldia egiteak sutan jartzen dit barrua, bihotzez dinotsuet. Nik perbertsioa besterik ez dut ikusten.
zein barik,
ZUEN (zuen segurtasunerako, ZUON zorionerako….
Daukagun munduaren irakurketa zorrotz, zuzen eta argia. Eskerrik asko, Ainoa.
Tratu txar emailea ‘ikusteko’ eta identifikatzeko ezgaituta gaudelakoan nago, eta hortik datorrela perbertsioaren normaltzea eta hutsaltzea. Auskalo nondik eta noiztik datorkigun ezgaitasun hori; aspalditik, agidanez. Baina argi dagoena da ezgaitasun hori duena ez dagoela inori “ardura” eta “elkartasun” leziorik emateko moduan.
Dagoena (errealitatea) dan moduan ikusi, eta hortik ikasteko, gaitasuna edo ez-gaitasuna (oraintxe berton EZGAITASUNA) duela hiru urte eragin zioten populazioari: horretarako ELITEAK eta beronen zerbitzuko mertzenarioak (hedabide, PANIKOA/ZENTSURA/INKISIZIOA eta gezurteria: “danon ona”; “danon segurtasuna”, “danon kopla errea…, ikusia genuen jada duela 60 urte, Himmler eta nazi haien eskutik.
Eta gaur egun ere bizi-bizirik dauden arren, ez dugu jakin Haik identifikatzen, nahiz eta kaleak betean ibili beren gurutze gamatuekin fanfarroneatzen.
Mundu Elite Oligarkikoak Gor eta itsu bihurtu gaitu; eta beste alde batetik “ez dago itsu eta Gor biokerragorik entzun eta ikusi nahi ez duena baino”
Populu osoari eragin dioten itsutasuna eta gorreriaren kariaz, jendea intsentsible bihurtu da errealitatea dan bezala ikusteko eta sentitzeko.
Hori arazo da, izan, arazo larria.
Izan ere, hemen krimenak gertatu dira: ume eta nerabeen kontra bereziki (Edo behintzat “homizidioa”.
Eta holakoak ezin dira parkatu damu izan gabe.
Horretantxe datza arazoa, ene ikuspegitik bederen.
Ikaragarria da ikustea, alajaina, perbertsioa nola aurki daitekeen giza-harremanen maila eta eskala guztietan txertatuta: gobernari-administratu (nola ez), nagusi-langile, zaindari-zaindu, bikote-harreman,…
Eta sineskaitza, zinez, zein azkar pasatzen zaren “gaizto” edo “zoro” izatera, “tuntun” edo “inuzente” izateari uzten diozunean.
Abusuaren menpekotasun emozionaletik askatzen zarenean, “krematxoa” ematen dizuten momentu goxoekiko loturatik libratzean, gizaki heldua egiten zarenean.
Horregatik da, niretzat, haurrekiko, zaharrekiko edo gaixoekiko abusua, horiek heldu burujabeen barne-gatazken biktima egite hori, daudenetan abusu kriminalena, heldutasun edota baliabide faltaz koldarki baliatzen delako.