Ez zara konturatzen zein zaila den gezurrean bizitzeaz jabetzen ez diren pertsonaz betetako mundu batean egia azaltzea.
Edward Snowden (CIAko langile ohia)
Liburu bat argitaratu behar izan da Frantzian infernua lehertzeko. Izan ere, duela urtebete Vanessa Springorak “Baimena” kaleratu zuen, eta Gabriel Matzneff idazlearen eskutik jasandako sexu-abusuen berri ematen du liburu horretan. Argitalpenaren ondorioz, Fiskaltzak ikerketa bat jarri zuen abian, eta, bertan, Matzneffen etxeko miaketa egin zuten eskuizkribuen bila, biktima posible gehiago identifikatzeko asmoz, guztiak adingabeak.
Aipatu behar da, bere izena “adingabeen bortxatzailea” aipamenarekin lotuta agertu ondoren, herrialdetik ihesi atera zela Matzneff, eta Italian babestu zela, baina lehenago hainbat froga desagerrarazi zituen. Poliziak Gallimard argitaletxearen bulegoak ere miatu zituen liburu, zuzenketa, ordenagailu eta gainerako egozteko moduko hainbat idazkiren bila.
Christian Giudicelli argitaletxeko irakurketa-batzordeko kidea eta Matzneffen lagun mina ere ikertzen ari dira -besteren artean-. Giudicellik Matzneffi Filipinetara egin zituen bidaietan lagundu zion, eta han berak ere adingabeez abusatu zuela “uste izan zuen”. Zuzentzaile gisa egindako lanari esker, Giudicelli lehena izan zen “bere lagunak” haurrak “maitasunaren izenean” nola abusatzen zituen irakurtzen. Pedofiloen joeren berri izan zuen eta, ez salatzeaz gain, probetxua atera zion horri guztiari.
2021eko irailaren 28an Gabriel Matzneff auzitegi batean epaituko dute.
Idazle ospetsuak ez zuen ezer ezkutatzen, Parisko ikastetxeetako ateetan neskatoak ehizatzeaz eta Filipinetan zortzi urteko mutikoak bortxatzeaz harrotzen zen. Frantziako eliteari asko gustatzen zitzaizkion pedofiloaren istorioak, eta, hori dela eta, 1984an Eliseoko Jauregian François Mitterand orduko presidenteak hartu zuen, Jean Marie Le Penen lagun egin zen eta Yves Saint Laurent eta Pierre Bergé “bere kontaktuen” onuradun izango ziren.
Horrela, Gabriel Matzneffek, urteetan zehar, adin txikikoak erabili eta haietaz abusatu zuen, eta hau bere liburuetan islatzen zuen xehetasunik ezkutatu gabe, eta intelektual, politikari, idazle eta enpresariek osatutako gizarte frantsesaren zati batek, bere “ausardia” txalotzen zuen adingabeekin zituen bere “maitasun istorioak” kontatzean. Laburbilduz: pedofilia justifikatzen zuten.
1973an, Matzneff “bere neskatoen” beharrei erantzungo zien mediku baten bila hasi zen. Eta bere lagunek ginekologo bat gomendatu zioten, galderarik egiten ez zuena eta, batez ere, adingabeei kontrazepzio metodoak ematen zizkiena, gurasoen baimenik gabe erabat debekatuta zegoena.
Doktoreari erabat normala iruditu zitzaion 37 urteko gizon ospetsu bat 15 urteko neskato batekin kontsultara joatea pilula antisorgailuaren bila. Ez zuen epaitu, ez zuen salatu, eta ez zion atentziorik eman. Matzneffek neskei mediku-azterketetara laguntzen zien, seguru sentitzen zen. Michèle Barzach ginekologoa psikoanalista ere bazen.
Andre hori 1986tik 1988ra Osasun Ministro izatera iritsi zen, François Mitterand presidentearen agindupean, baita Osasun Estrategien Nazioarteko Kontseilaria ere, eta emakumearen diskriminazioaren aurkako borrokaren ekintzailea ere bai. Madame Barzachek nazioarteko erakundeetan, fundazioetan eta elkarteetan parte hartu du, hala nola Osasunaren Mundu Erakundean (OME), Munduko Bankuan eta HOPE proiektuan (Health Opportunities for People Everywhere). Madame Barzachek Afrikan, Asian eta Erdialdeko Amerikan zehar bidaiatu du, osasunaren eta emakumeen eskubideen alorretan ebaluatzeko eta esku hartzeko misioetan. Eta izugarriena: 2012an, Frantzian Haurren Babeserako Nazio Batuen Erakundeko (UNICEF) presidente izaten amaitu zuen. Pedofilo batek kontsultara eramaten zituen neskatoei pilula antisorgailuak ematen zizkien ginekologoa, haurren eskubideen alde borroka egiten duen erakunde bateko presidente.
“Je mettrai pleinement au service de l ‘UNICEF mes compétences de médecin, d’ ancienne ministre et de femme portant depuis toujours des combats, à l ‘échelle française et internationale, pour défendre le statut de la femme et lutter contre les discriminations.”
Mediku, ministro ohi eta emakume borrokalari gisa ditudan trebetasunak UNICEFen zerbitzura jarriko ditut guztiz, beti borrokatu baitut, Estatuan eta nazioartean, emakumearen izaera defendatzeko eta diskriminazioaren aurka
UNICEFen Frantziako Presidentetzaren kargua onartzeko hitzaldian esandako hitzak dira.
Oilo larrurik egin al zaio inori? 30 urte baino gehiago igaro behar izan dira dena argitara ateratzeko. Pedofiloaren biktimetako batek idatzitako liburuak izan behar izan du -eta bertan mota guztietako abusuak deskribatzen ditu- Frantziako Fiskaltza ikertzen hasteko lehergaia. Eta oraintxe bertan argitara atera da aitaordeak bortxatutako ume baten kasua, eta aitaordea nor izango eta oso ezaguna den Olivier Duhamel da, Zientzia Politikoen Fundazio Nazionaleko presidentea. Ume horren arreba bikiak (neba-arreba horiek Bernard Kouchnerren seme-alabak dira) idatzitako “Familia” liburuaren bidez egin du salaketa. Camila Kouchnerrek bere anaiak 1980ko hamarkadan Duhamelen eskutik jasandako infernua kontatzen du.
Beste pederastia kasu isolatu bat Frantzian? Ez, inondik inora ere.
70eko hamarkadan, poliziak hiru gizon atxilotu zituen 15 urtetik beherako haurrei sexu-abusuak egitea egotzita. Epaileek bakoitzarentzako espetxe-autoak eman zituzten: hiru urte baino gehiago. 1977ko urtarrilaren 26an “Le Monde” egunkarian hiru gizon horien askatasuna eskatzen zuen komunikatu bat agertu zen, izan ere, “haurrak ez ziren indarkeriaren biktima izan, guztiz kontrakoa baizik. Hiru urteko espetxealdia laztan eta musu batzuengatik, asko da”. Komunikatu horretan bertan, Frantziako legedian aldaketa bat egitea eskatzen zen, “zorroztasun hori justifikatzen ez duen krimen kalifikazioari dagokionez; izan ere, gizartearen eguneroko errealitateak epaitzeko eta kondenatzeko gai den hamahiru edo hamalau urteko adingabe baten bereizmen-gaitasuna aitortzen du, eta gaitasun hori ez da aitortzen haren bizitza afektibo eta sexualaz ari garenean”. Sinatzaile horietako bi Gabriel Matzneff eta Bernard Kouchner izan ziren.
Aurreko guztiak Asturiasko abokatu baten bideo bat ekarri dit gogora, Kote Cabezudo kasuaren geldialdia salatzen duena. Kasu horretan bankariak, politikariak, enpresariak… daude inplikatuta. Emakume eta donostiar gisa ez dut ulertzen zergatik ez den horretaz hitz egiten, nahiz eta Frantzian adin txikikoei egindako sexu-abusuen kasuak mende erdi baino gehiago igaro ondoren atera diren argitara, eta alboko herrialdean pedofilia normalizatzeko saiakerak egon diren arren. Nork daki, agian oraintxe bertan norbait liburu bat idazteko materiala eta probak biltzen arituko da. Fiskaltzak irakurriko ote du?
Zaila da oharkabean pasatzea Le Mondeko gutun horren sinatzaileetako bi Simone de Beauvoir eta Jean Paul Sartre izan zirela.
Halaxe da, Asier, genero-ideologiaren sortzailetzat jotzen dena pederastiaren defendatzailea ere izan zen. Gaur egun ere, pederastia beste “sexu-aukera” zilegi gisa onartzearen aldeko ahotsak entzuten dira mugimendu horietako zenbaitetan.
Argi dago oso mundu hipokritan bizi garela, baina ez ditzagun gauzak nahastu, ze aurrekoa bezain argi dago sexuen arteko berdintasuna aldarrikatzen duen ideologiak, hots, feminismoak, gizaki ororen askatasun sexuala defendatzen duela eta ez duela sekulan babestu pederastia.
Niretzat ere, Ane Miren, feminismoak zuk diozuna aldarrikatzen du, jatorrian… Arazoa da “mugimendu aurrerakoietan” (nolabait deitzearren) batek baino gehiagok nahastu izan dituela, nahita agian, askatasuna eta lizunkeria, libertatea eta libertinajea…
Eta, bestalde, feminista asko eta askoren erreferentea den Simone de Beauvoirrek amatasunarekin eta emakumearen gorputzarekin, bere ziklo sexualekin, zuen arazoa ikusita (badirudi arazo pertsonal bat zuela horrekin, adierazi izan zion gorrotoa ikusita), beldurra eta guzti ematen du feminismoaren izen handi bat dela ikusteak. Ez dut ukatzen bere gainerako aportazio teorikoaren interesa eta komenigarritasuna, baina kontu handiz hartu beharrekoa dela uste dut.
Elite -eta bertako peoiek egiten diete lan zikina- aspaldian ez gaituzte gizakitzat hartzen animaliatzat baizik, atzoko artikuluan irakurri dugun bezala. Hortik dator inposatzen gaituzten egoera jasanezina, “irakaskuntza”zentroetan haurren aurkako krudeltasuna eta haien gorputzen erabilera “konsidera dituzten heburuetako” gauzatzea.
Honek guztiak gizateriaren aurkako krimenen atalasea gainditzen du, gizateriaren parte izateari utzi diogula ikusita. Zerbaiteagatik zabaldu da “artaldearen” imunitatearen kontu hori…
Mundu Ordena Berriak labur uzten du gizateriaren barruan goi eta behe arrazak konsideratzen zituen nazien ideologia zitala. Gizatasunaren edozein ezaugarri galdu dute beren eromenean.
Gure bidetik aldendu behar ditugu gehiengo izugarria garelako gutxiengo koldar, ustel eta sikopataren aurrean.
1)Simone de Beauvoir erreferente handia eta zilegitasunez betea dela iruditzen zait. Kontraesanak, akatsak eta arazo pertsonalak, nork ez?
2)Cabezudoren auzian botere patriarkalaren ordezkari erdipurdiko eta pentsamendu hegemonikoaren ordezkatzaileak sartuta daude eta horregatik ari da gauza hainbeste luzatzen.
3)Baina arazo larriena dugu gure herri eta hirietako etxebizitzetan umeen aurkako bortxaketa larrien kopuru izugarria da, klase aldetik trasbertsala baina genero aldetik ez. Gomendatzen dizuet euskal zine zuzendari batek, Montxo Armendarizek, eginiko filma: NO TENGAS MIEDO.
Umeen sexu bortxaketa isilpean gordetzen dugun krimen horietakoa da
Pederastia ertz anitzeko fenomeno konplexua da, denok ulertzen dugun arren -barka “denok” zehazgabe hori, baina abia gaitezen baietziz gizadiak badituela paradigma eztabaidaezin batzuk-, denok ulertzen dugun arren, nioen, inzestuaren kasuan bezala, aberrazioa dela, gaindi ezineko tabua. Et pourtant.
Beavoirren kasuak, eta garaiko beste ezkerreko pentsalari askorenak, 60. hamarkadara garama, alegia, transgresioa, bere era eta molde guztietan, ordena burges zaharraren aurkako eta iraultzaren aldeko praktikatzat hartzen zen garaira. Izango ziren mozorro trangesoreaz baliatuz bere fantasma aberranteei bide emango ziena, baina baziren, eta ez gutxi, pedofiloak izan gabe sexualitate burgesa auzitan jarri eta mutur guztiak ia zilegi jotzen zituztenak, “ongi” ari zirela sinetsita. Ideologia iraultzaile libertino honen sehaska Frantzia dela ere gertakizun historiko argia da. Simone de Beauvoir eta Jean-Paul Sartre testuinguru horretan kokatu behar dira, nahiz eta egungo distantziatik ezina den hura irudikatzea, lehenik eta behin, Euskal Herrian ez dugulako inoiz, historia garaikidean, halako aro libertinorik ezagutu, eta bigarrenik, olatu erreakzionario baten erdian gaudelako; horrek ere definitzen du gure mundu ikuskera.
Pertsonalki asko estimatzen ditut Beauvoir eta Sartre, intelektual konprometituak izan ziren, beren jarduera intelektuala bera militantzia modu batean ulertzen zutena, justiziaren kausa unibertsalaren aldeko ekarpena. Horrek ez du esan nahi hutsezinak zirenik, ez zutenik kirtenkeriari esaten. Sartreren existentzialismoa bera, izatea edozein esentzia baino lehen datorrela, nik ez dut inoiz sinetsi. Ez guztiz behintzat. Gure ekintzek egiten gaituzte, gere erabakiek eta afirmazioek, baina nola ukatu gure haurtzaroarekin, gure familiaren historiak uzten digun aztarna, lehennerabaki kontzienteen aurreko hori guztiari.
Alta, maite ditut. Beauvoir eta Sartre. Baita Foucault ere. Egungo deriba negargarri askoren aita izagatik, bere pentsamenduak eta lanak ez dute zerikusirik egungo “intelektualen” desbarioekin, egungo erlatibismo tiranikoarekin. Tipoaren konpromiso eta askatasun ideologikoa ere ezin da alderatu gaurko demagogo bibidore orojakileen konsistentzia ezarekin.
Total. Esanguratsuena da uholde erreakzionario horren erdian, pentsamendu politikoari dagokionez inoiz baino konformistagoak garen garaiotan, politikoki zuzenaren ideologia denetan ezarri den honetan, zein ohiko eta banal bilakatu den emakumeen eta umeen aurkako biolentzia, baita biolentzia sexuala ere. Biolentzia horiek biolentzia unibertsalaren preludioa dira, noski. Kapitalismoak gizadi osoari deklaratu batio gerra. OSOARI.
Gutun horri dagokionez ez da guztiz zuzena,Beavouiren kasuan adibidez. Ez zuen pederastia defendatzen,Frantziako legeek adin horiekin umeak heldu kontsideratzen zituen gauza askotarako,kartzelara joateko adibidez. Ta batzuek kontraesan hori salatu zuten. Beauvoirrek ez zuen pederastia defendatzen. Ta ez dut uste gaur egun dakigunarekin gutun hori sinatuko lukeenik. Gauzak kontestualizatu gabe duela 150 urte non bizi esperantza askoz txikiagoa zen,ohikoa zen neskatoak 14 urterekin ezkontzea. Esan dezakegu gizarte osoa pederasta zela. Ta bitxia hainbete sinatzaileen artean beti Beavoir aipatzen dela. https://twitter.com/cotecumplido/status/1077950819453071360?t=ZvvkGG0rDNcdFPe9MTm_Yw&s=19
Pederastiaren jotzen dutenen arazo nagusia da euren LIBIDOA ERREPRIMITU dutela.
Hortan datza gakoa.
Euren LIBIDOA ERREPRIMITU dutenen artean bada Santurik ere (Teresa Avilakoa, San Joan Gurutzekoa…
baina askoz gehiago dira MUNSTROAK.
LIBIDOA erriprimitu duten guztiak ez dira paidofilo izatera iristen, baina bai laguntxoak euren alboan izatera, preferentziak zein amorru partikularra,. Baita zenbait krudelkeria ere.
ABUSU sexuala bezainbeste kalte
eragiten duten
botere motak, ikastetxera horietan eta.