Iñaki Egañaren “Pandemiaren bigarren urtea” artikuluari erantzunez Naiz-en 2021eko abenduaren 29an.
Paradoxikoa dena zera da, zuk egiten duzun bezala, eliteak eta espazio autogestionatuak bilatzen ditugunok (zuk «negazionista» etiketarekin deskalifikatzen gaituzunak) bat gatozela baieztatzea. Nola alderatu dezakezu doktrina zapaltzaile eta errepresiboari eusten dioten erakundeen kontroletik aske guk espazio autogestionatuak bilatzea, pribatizazio neoliberalarekin?
Paradoxikoa dena da ezkerreko sektoreek eta alderdi politikoek, batez ere abertzaleek, neurri zapaltzaile eta errepresibo hauekin bat egitea: ikaragarrizko isiltasuna Mozal Legearen aplikazioan aurreko alarma-egoeretan, legez kanpokoak zirenak, bide batez. Poliziaren jazarpena egunerokoa izan zen, berdin zuen kalean metro eta erdira bazeunden, berdin zen salbuespen-agiria bazenuen, denak berdin zuen, beldurra errepresioaren bidez inokulatzea eta zatiketa soziala bilatzea besterik ez zuen axola.
Hori da benetako paradoxa –eta ez zuk diozuna–e: ezkerreko sektore eta alderdi politikoen isiltasuna edo lankidetza, batez ere abertzaleena
Eta gainera, sendagai esperimental bat helduengan inokulatzeko apologia, baina mingarriagoa oraindik nerabe eta haurrengan. Isiltasun beldurgarria “pasaporte sanitario” izeneko gaitz baten aurrean (osasun-sailburuorde José Luis Quintas Díezek berak Euskadi Irratian adierazi zuen covid txartela ez dela osasun-neurri bat). Neurri horrek, bestalde, apartheida, diskriminazioa eta presioa dakartza, eta mirarizko sendagai esperimentalak ezertatik babesten ez dituela ikusi dutenek (kasu askotan albo-ondorioak eta heriotzak utzi, ordea, agian bai) ez dute inokulazio-jarraibideekin jarraituko, zeintzuk farmazia multinazional handiak aberasteko baino ez baituten balio. Pasaporte hori gazteei eta nerabeei injekzioa jar dezaten presioa egiteko da, eta gurasoei, beren seme-alabei jar diezaieten. Pasaporte horrek bidea irekitzen dio aurrekaririk gabeko kontrol sozialeko garai bati.
Elite neoliberalak dira osasun-neurri errepresibo horiek ezartzen ari direnak. Hori da benetako paradoxa —eta ez zuk diozuna—: ezkerreko sektore eta alderdi politikoen isiltasuna edo lankidetza, batez ere abertzaleena.
Nola deituko diogu ixten ari diren milaka negozio familiarren eskarnioari, edo Damoklesen ezpata zelatan dutela mantetzen direnekiko laidoari, multinazional handi gutxi batzuk pandemia deitu dutenaren aitzakiarekin neurriz kanpoko kopuruak irabazten ari diren bitartean? Iruditzen al zaizu familia-negozio, negozio pribatu eta autonomo horiek guztiak bat datozela neoliberalismoarekin beren helburuetan?
Historialaria zaren aldetik, historiak azkenean bakoitza bere lekuan jartzen duela jakin beharko zenuke.
Orain kalean musukoetara itzuli gara, berriz ere polizia-egoera baten mende, oraingoan Espainiako Armadarekin batera, beti errepresioa salatu dutenen isiltasunarekin, baina bi urte hauetan badirudi amnesiak jota daudela. Batzuen lozorro paradoxikotik esnatzeko historia errepasatzea ez litzateke gaizki etorriko.
Naiz-en gaztelaniaz estreinakoz argitaratua 2021eko abenduaren 29an
Bai, Patrik, bat nator zurekin, ezker istituzionalaren jarrera bai dela paradoxikoa neoliberalismo zapaltzailearekin lerratzen denean. Aurrekaririk egon ote da? Historialariek esan bezate.
Hego EHko ezker erakunde abertzaleek txikitu egin digute pentsamendua eta bide batez sentipenak mindu.
Ezkerra, Europa osoan, espazio analitikorik gabe gelditu ote da? Ukrainako gertakizunak izan daitezke adibide.
Espazio autogestinatuak behar ditugu, bai eta ez gara hori eskatzen dugunok ultraneoliberalismoarekin lerratu garenak, beste batzuek baizik, beste batzuek.
Inoiz ez dut bereizi ezker eskuin deitzen duten hori.
Bere buruari ezker deitzen diona bertikalismo politikoaren zati bat da, eta horrek, ezinbestean, herri-antolakundearen funtsezko erabakietan herri-partaidetzaren edozein zantzu ezabatzera garamatza, hau da, auzokratikoki jarduteko edozein aukera baliogabetzen du.
Ez dute planteatzen eta ez dute planteatuko egun dagoen sistema beste batekin ordeztea, baizik eta, nolanahi ere, bakarrik “hobetzea”.
Eta hori ere, bistan denez, bere asmoetatik urrun dago ukusirik benetako parasitoak direla, beren homologoak bezala, eskuinez autodenominatzen direnak eta horiek guziak herriaren ahuleziaz eta jazarpenak elikatzen direnak, izan diren eta izango diren zentzu guzietan.
“Gure abertzale” eskuindar edo ezkertiarrei dagokionez, Jesuitismotik eta Sabinianismotik datoz guziak. Eredu paktista eta adiskidetsua inbaditzailearekin eta praktika bortitza herri okupatuarekin, gure kasuan bezala.
Hori dela eta, beti ezkutatu digute herri honek izan zuen subiranotasun-maila eta helburu hori lortzeko erabili zuen modua.
Herri honetatik kanpo ideologiaz bete gintuzten eta mapatik kendu zituzten geure burua gobernatzeko erabiltzen genituen tresnak: zuzenbide nabarroa, pirenaikoa edo baskoia deitutak, auzokrazia, kontzejuak… Noizean behin, “historiko” gisa izendatzen dute, eduki politikoa hustuta gu ez suspertzeko.
Askatasunaren etsai bateraezinak dira eta inperialismo franko-espainiarraren eragile aktiboak beren herria politikoki eta ideologikoki husteko eginkizunean.
Amertzaleok hurrengo belaunaldei kultura politikari dagokionez aberastasuna transmititzeaz arduratuko gara, herri gisa edukitzaile izan gara, erreleboa jaso dezaten eta horizontaltasunaren edo bertikaltasunaren artean erabaki dezaten, politikaren bitarteko esklusibo gisa.
Oso ondo Patrik….oso artikulo polita eta zuzena….lotsagarria da