Azken egunotan, Omicron Covidaren aldaera justiziazkoen bilakatu da. Atsedenik gabe, pandemiaren aurkako estrategia zer-nolako astakeria bilakatu den azaleratzen ari da eta kategoria orotako jokalari askok beren diskurtsoak inprobisatu behar izatea lortu du, izuaren mezuak «hemen deus ere ez da gertatzen» dioten mezuekin ordezteko.
Jokalari horiek, profesional, politiko eta, are, iritzi-emaile hutsak, alboan izan ditugu hil luze hauetan guztietan eta jakintza anitz helarazi dizkigute talaia ugaritatik, eta, gainera, gehiegitan, oparitan eman diguten ankerkeriaren aurrean sekula erantzun behar ez izatearen pribilegioarekin.
Ordezkari politikoak izan dira, ezbairik gabe, gehien azaldu direnak proposamen txundigarriekin, hori bai, masailak gorritu gabe. Zoritxarrez beren ideologia bereiztea ezinezkoa izan da, behelaino pandemikoak guztia estali baitu, koloreak ere lausotuz. Ez dute «covidaren aurkako neurri» entzutetsuak funtsatzeko premiarik izan, «zientzia eta kontzientziarik gabe», ezagutzaz beteriko argudioekin. Aditu multzo bati heldu baino ez diote egin, ustez haiek oinarritzat hartu dituzten azterlanak bezain ezkutuko adituak. Estualdi bakoitzean, «zentzugabekeriaren» arduradunak irudikatu ditut murriztapen-katalogo berri bakoitzaren bezperan, beren fobia eta traumak oka eginez: gazteak, disidentzia, kultura, gizarte-bizitza eta, azken batean, bizipoza. Mugigaitz, agerraldiz agerraldi, gezurrak jaurtiz joan dira lotsarik gabe, eta, nik uste dut, beren baitan pozik ere bai, gizarteak hala jakin gabe emandako botere ohiz kanpokoarekin.
Gezurrak jaurtiz joan dira lotsarik gabe, eta beren baitan pozik ere bai, gizarteak -hala jakin gabe- emandako botere ohiz kanpokoarekin
Azaleratu den beste kolektibo bat sarritan hedabideen nominan sartutako adituena izan da. Gehienak titulazio akademiko hiperbolikoen jabeak eta administrazio ezberdinetako gutxi gorabeherako konfiantzazko kargudunak, epidemia, birus, osasun edo laguntzaren alorreko egia bakarraren argudioa defendatzen asmatu dute Ipar Koreako kongresuetan agertzen denaren pareko ahobatezkotasun batekin. Zalantza zantzu txikiena ere ez, eztabaida zientifikorako aukera zirkinik ere ez pandemia guztian. Haien augurioak Lola sorginaren hondamendizko iragarpen bilakatu dira; betetzen badira asmatu dutelako izanen da eta, bestela are hobe, azken batean beti baita lasaigarria ez hiltzea.
Albistegi berean Infernuaren laztasunak iragartzen ikusi ditugu andre-gizonak liburuz jositako beren bulegoetan, eta edozein uniformek esleitzen duen aginte-makila hartuta, garaiotan are gehiago mantala zuria baldin bada eta fonendoskopioa bistan dela, eta azkenik sailburu eta sailburuordeak aurpegia zimurtuta gure portaera okerra leporatzeagatik. Autokritika bakar bat ere ez, zuzenketa bakar bat ere ez… Soilik lehendakariaren bisaia irakurtezina urte amaieran, ez tronpatu izanagatik, baizik eta azalpenak ez emateagatik… Azkenean, frogaren zama herritarrengan eta beren ulermen-gaitasunean erortzen da, beti bezala.
Haientzat guztientzat, pandemiaren amaiera intuitu ahal izate hutsa ikaragarria da
Haientzat guztientzat, pandemiaren amaiera intuitu ahal izate hutsa ikaragarria da. Izan ere, gizarteen historiaren une honetan ongi dakite gauza gutxi direla iraunkor, eta, horrenbeste txima utzi dituzte dutxaontzian, ezen gehienek soiltasun izugarriak ageri baitituzte beren leku ilunetara itzultzean, bertatik sekula irten ez balira guztiontzat onuragarri zatekeelarik.
Faltan bota dut doktore hutsik gabea bere bisaia atsekabetuarekin, pandemia «zuzentzen zuen zerbitzuaren datu esklusiboen zorroztasunez» narratuz joan dena, Osakidetzaren asistentzia-errealitate osoaren froga ukaezin gisa; hori bai, herritarrei errieta egiteko aukera galdu gabe, bizitzen saiatu izanagatik soilik
Beraz, presta zaitezte azken txanparako. Izan ere, hala eta guztiz ere, oraindik gure garun kaskarren ondorioz heriotzak eta gaixotasunak iragartzen jarraituko badute ere, diskurtsoa moldekatzen ere ikusiko ditugu… Atzo bertan aditu entzutetsuetako bati entzun nion esaten «dagoeneko intzidentzia-tasa ez da parametro erabilgarria»; politiko bati entzun nion azaldu egin beharko direla «covidarekin hilak eta covidak hilak», akademiko bati entzun nion elekatzen «agian guztia endemia batean amaituko da» eta beste bat adierazten «oraindik oso goiz da…». Esan behar dut faltan bota dudala doktore hutsik gabea bere bisaia atsekabetuarekin, pandemia «zuzentzen zuen zerbitzuaren datu esklusiboen zorroztasunez» narratuz joan dena, Osakidetzaren asistentzia-errealitate osoaren froga ukaezin gisa; hori bai, herritarrei errieta egiteko aukera galdu gabe, bizitzen saiatu izanagatik soilik, eta osasun kudeaketari kritika txikiena egitearen asmorik gabe.
Duela egun zenbait “Vozpopuli” hedabidean agertutako Juan Manuel Blancoren artikulu batean, zera esaten zen: «egiazko profesional zurrunen eta interes-gatazkarik gabeen iritziak bilatzea komeni da, informazioa erkatzea eta, oro har, adituen baieztapenak cum grano salis hartzea» (aretoko ale gisa).
Eta nire baratzetik: berreskura ezazue gure herriak «egia ofizialen» aurrean zuen mesfidantza burutsua, ez ahantzi mesfidantza horrek sarritan bizirauteko aukera eman digula.
Osasuna eta bizitza.
Estreinakoz gazteleraz argitaratua Naiz.eus-en, 2022/01/17
“Elkarrekin joango gara munduko ordena berri horretara eta inork, esaten dut inork, ezingo dio kontra egin.” Nicolas Sarközy, Parisen 2009 Urtarrilaren 16a.
OMEk, Tedros Adhanom zuzendari nagusiaren bidez (bere abizenaren azken hiru letretan erreparatu) 2022an “pandemia” kontrola daitekeela iragarri du, baina “aukera alferrik galtzeko” arriskuaz ohartarazi du.
“Txertaketa” azpimarratzen du. Ohartarazi du 116 herrialde biztanleriaren %70ari “txertoa” jartzeko “helburutik” kanpo daudela gaur egun. Azkenik, “txertoen” hedapena bizkortzeko lider politikoei premiazko babesa eman behar zaiela iragarri du. Bere diskurtsoa amaitzeko, ARN-m transferentzia teknologikoko ereduak babestu behar dira.
Mezua argia da: denok nahi gaituzte pozoituta eta baliabide guziak jarriko dituzte horretarako. “Txertaketa” urria den herrialdeetatik sortuko omen diren “aldaera” berriak agertuko dira eta gero eta bortitzagoak diren praktika libertizideak itzuliko dira, bandera gisa “txertatzeko” betebeharrarekin.
Erreakzionatu behar dugu eta aldez aurretik eman behar diegu haien flotazio-lerroan: gizakiari injektatu nahi dioten substantzia pozoitsua salatu behar dugu eta haren egileak eta laguntzaileak auzitegietara eramatea exijitu behar dugu.
Lehentasuna, ulertzen dudanez, haien arma letala berehala geldiaraztea da eta aldi berean, haien guzien aurkako salaketa egokiak egitea.
Medikuntzako Nobel saridun eta lehen orduko erresistentea zen Luc Montagnier, orain dela gutxi hilda, aipatu zituen konklusioak ezin adierazgarriagoak izan: “Jendeari pozoia injektatzen ari dira.”