Mikel Aginagalderen ‘Beto politikoa: galtzaileen sintoma eta eritasun’ erantzunez.
Kaixo, Mikel.
Nire ikuspuntua emateko duk, diskutia goritzen baitoa.
Hego EHko egoeraren gako nagusietariko bat, nik uste, hemen ez gaituztela hazi ezein demokrazia motatan, ezta liberalean ere.
Ezin diagu “jaurti demokrazia zerri-askara”, gure bertsolariak esan zuenez, zeren eta hemen betidanik baitago zerri-askan “demokrazia” duela gutxienik 60 eta piku urtetik honantz. Beraz, guretariko iork ere ez dugu dastatu hura, ezta hurrik eman ere. Katalunyan badute haren usain pixkat, lotuago daude eta Europako demokrazia liberalekin, baina hemen ezta horrekin ere.
Gure pàtua eta jitea duk ez-negoziatzailea PRINTZIPIOZ. Ez gaudek horretarako hezita, mutilak; aitzitik, bakoitza bere lubakian sartuta eta alboko lubekikoari irainka, Erdi Aroko “banderizoen” erara, batzuek besteen gazteluak suntsitzen, nahiz eta den-denak euskaldunak izan.
Oraingoan ere denok independentzia zaleak, zelan uka hori batak besteari!
—Eta zer? —esango duzu, Mikel.
—Ba zer dakit nik, motel.
Baina gutxienez ez dezagun doako ikuskizunik eskaini, atze-auzoen gozamenerako.
Kontura gaitezen zein den etsaia, eta ez dezagun deserra eta erratu tiroa.
Zer egin orduan, etsaiari doako ikuskizunik EZ EMATEKO? Negoziatzera emanak ez garenez, gure hezkuntzan ez dugulako demokrazia nagoiatzailerik ezagutu (ezta liberalik ere), egin dezagun ahalegintxo bat sikeran.
Eta ez neri etor, adibidez, “paternalista” naizela eta. Jada hortzak berdinduak dizkiat, lagun; eta laurogei urte bizkarrean.
Baina, nire partetik ahalegintxo bat egingo nuke, bederen, alde bien artean.
Isil bitez (edo bareago hitz egin behintzat) alderdizale muturrekoek; eta hitz egin bezate areago negoziatzaile zaleek.
Amen.
