Azaroaren 25a, Emakumeen aurkako Indarkeria desagerrarazteko Nazioarteko Eguna. Testuinguru honetan, 2022an egindako pankarta da argazkikoa: munduko emakumeak, haurrak eta lurrak esplotatzea indarkeria matxista eta kapitalista da. Elikagaiak, arropa, erregaiak, mineralak, telekomunikazioak… kontsumitzen duguna hegoalde globaleko lurrei, emakumeei eta haurrei eragindako indarkeriaz hornitzen da. Kontziente gara gizonek ere bizi dutela indarkeria eta lan esplotazioa; halere, gorputz guztietan ez duenez berdin eragiten, gure fokua emakumeongan jarri dugu.
Anormaltasun demokratiko honetan, guztiz kontraesankorrak eta bidegabeak diren bi errealitate gurutzatzen dira eta elkarbizitzen dute: alde batetik, mundu mailako merkantzientzat eta makroproiektu hauek eraikitzeko materialaren garraioarentzat ez dago mugarik. Aldiz, mugak itxita daude migratzaileentzat, eta atzerritarren gaineko legediak berdintasun-baldintzak lortzea eragozten die eta lan-esplotazioarekiko kalteberatasun-egoeran jartzen ditu.
Gizarte industrializatu eta urbanoa nagusitu da garapenaren eta hazkundearen ideal faltsuarekin ametsetan. Erosotasuna eta denbora irabaziko al ditugu abiadura handiko trena martxan jartzean? Bizitzari minutuak irabazteko xedez zenbait ahalegin egin arren, zertarako baliatuko ditugu ondoren minutu horiek? Gehiago ekoizteko batzuetan eta etengabeko kontsumitzeko besteetan, gure bizitzaren kontrol eta askatasunaren kaltetan.
Teknologia eta digitalizazioa saltzen dizkigute konponbide gisa, horrek sortzen duen arrakala kontuan izan gabe eta zuzeneko arretaren gainbeherak nor uzten duen bazterrean kontuan izan gabe. Energia kontsumo izugarria, gure lurraldetik kanpoko materialen dependentzia eta osasun kalte indibidual eta kolektiboak ezkutatzen dira horren atzean.
Alfonbra gorria jarrita dago multinazionalentzat, legedia eta bitarteko guztiak tomate hidroponiko, intsektu haztegi eta makroetxaldeentzat. Aldiz, baserritar eta arrantzale txiki eta agroekologikoei bete ezinezko baldintzak eta etengabeko tramitazio burokratikoak inposatzen zaizkie elikagaiak ekoiztu eta eraldatzeko, beren desagerpenean axolagabekeriaz jokatuz modu intentzionatuan. Gainera, emakume baserritarren lana eta lehen sektorea gutxietsiak dira, nahiz eta elikagaiak sortzeko ezinbestekoak izan.
Prestigio handieneko lanpostuek, maskulinizatuek gehienbat, ez dute bizitzeko ezinbestekoak diren baliabiderik ekoizten; alabaina, lanpostu horiek ekonomikoki balio handiagoa dute. Lan merkatuan lanpostu feminizatuenak eta prekarioenak emakumeok betetzen ditugu eta, gainera, gure gain erortzen da zaintza eta etxeko lanen gestioa, ikusezin eginez lan erreproduktiboak, nahiz eta ezinbestekoak diren bizitza sostengatzeko.
(jarraipena izango du)
