plazeboa hezkuntza suntsituan

Glutamatozko grebak

Ez nuke jakingo esaten disidentzia kontrolatuaz ari garen ala mendebaldeko gizarte aberats koldartutakoen gaitzez, baina horrelako zerbaiti “greba” deitzeaz lotsatu egiten naiz, fartsa hutsa baita.

14

Maite Fernández Landaluce

Filosofia irakaslea. Gasteiz

Eta beste urte batez, sindikatuek prefabrikatutako grebak antolatu dizkigute. Eta guk, indibidualki, erabakia hartuko dugu grebarekin bat egin ala ez, ikastetxean inongo asanbladaren beharrik gabe.

Niri irakatsi zidaten greba eredua jada ez dago modan, antza. Nire iruditerian, greba erabaki amankomuna da eta ezin du bestela izan (“greba indibiduala” oximoron bat litzateke). Eta grebaren historian nahiko aditutzat hartzen dudan lankide min batek dioen moduan, greba prozesu luze baten ondorioa da. Prozesu horretan langileek batera definitzen dituzte beraien beharrak eta aldarrikapenak, bai eta erabakiak batera hartu ere. Berez, esango nuke irakasleria elkar batzeko eta erabaki kolektiboak autonomoki hartzeko prozesua, bere horretan, aldarria izan daitekeela, greban gauzatu ala ez.

Are gehiago esango nuke; erabaki-prozesu hori guztia ikasleekin eta gurasoekin batera egin beharko litzateke eta ikasleak gure aldarrikapenetan barneratu: batera goaz eta ikasleak ez dira ondo egongo gu ondo ez bagaude eta, era berean, ikasleak ondo ez badaude, geu ere ez. Baina harridura handiz ikusten dut grebako aldarrikapenetan ikasleak ez direla inondik ageri… torlojuekin ari al gara lanean?

Sindikatuak haiek pentsatutako eta erabakitako grebaren aldarrikapenez informatzera etorriko dira ikastetxera

Baina dirudienez grebak aldatu egin dira eta elkarrekin erabakitzeko prozesurik ez du zertan egon; ez ba, prozesu hori guztia aurreztu egingo digute sindikatuek. Horrela, haiek pentsatutako eta erabakitako grebaren aldarrikapenez informatzera etorriko dira ikastetxera; aurrez kozinatutako janariaren antzera, prestaketa lan guztia eginda dakarte eta norberak indibidualki eta nahi badu erosi eta kontsumitu besterik ez du egin behar, eguneko 100 euroren truke (Eusko Jaurlaritzak aurreztuko dituenak). Hori bai, erosketarekin bat, beste lankide min batek dioen moduan, manifestazioa baino prozesioa dirudien espektakuluan parte hartzeko aukera izango dugu, ondorengoko poteotxoa barne! Azkar, merke eta eroso. Ready to eat, fast food.

Hori bai, argi eduki sindikatuak ondo subentzionatuta daudela azaleko aldarrikapenak egiteko eta, tentu handiz, ukitu behar ez diren aspektuak ez kuestionatzeko eta muinean dauden benetako arazoei ez heltzeko… finean, protesta egiten ari garela eman dezan, baina protestarik egin gabe eta, noski, inor molestatu gabe (geure buruak barne).

Argi eduki sindikatuak ondo subentzionatuta daudela azaleko aldarrikapenak egiteko eta ukitu behar ez diren aspektuak ez kuestionatzeko

Aldarrikapenei begira zur eta lur gelditzen naiz. Benetan al dira irakasleok ditugun arazo larrienak eros-ahalmenaren gutxitzea eta lanaldi murrizketak edo baimenekin erlazionatuta daudenak? Ez dut esaten alde ekonomikoa garrantzitsua ez denik, baina badira hezkuntzak egun pairatzen dituen arazo askoz larriagoak, hezkuntzaren kualitate eta kalitatearekin zerikusia dutenak.

Eusko Jaurlaritzak — beti bezala diruaren zerbitzura — ikastetxeen fusioak jarri ditu martxan: alegia, makrozentroetan pilatu nahi ditu ikasleak, merkeago ateratzen delako, horrek dakarren masifikazio eta hezkuntza kalitatearen kaltetzearekin. Horren aurrean irakasleon lanpostuak bermatzea beste aldarrikapenik eta kezkarik ez daukagu, benetan? Ratioen jaitsiera aldarrikapenen azalpenen artean hor nonbait ikusi badut ere, erdigunean beharko lukeen aldarrikapen-puntuetako batek (Eusko Jaurlaritzak sekula onartu nahi izan ez duena eta hezkuntzaren arazo askoren muinean dagoena) oharkabean pasatzea lortzen du.

Bestalde, irakasleen osasuna — batez ere mentala eta emozionala — zaindu beharreko puntua dela ados, baina hori zaintzeko eskatzen duguna urteroko azterketa medikuak izatea sarkasmoa kasik iruditzen zait. Ondorioak baino, ez al lirateke gaixotzeko eragile diren baldintzak aztertu behar? Eta non daude ikasleen osasunaren inguruko kezkak? Horiek ere ez al genituzke plazaratu behar, gure osasunarekin hertsiki lotuta?

Formakuntzaz eta burokraziaz gainezka gaude irakasleok: galdetegiak, protokoloak, formakuntza-kurtsoak, aktak, programazio-egokitzapenak…

Izan ere, errealitate bat da irakasleon zein ikasleon osasunak okerrera egin duela, beste arrazoi batzuen artean hezkuntzak humanitatea galdu duelako. Formakuntzaz eta burokraziaz gainezka gaude irakasleok: galdetegiak, protokoloak, formakuntza-kurtsoak, aktak, programazio-egokitzapenak… Azkenean, horien guztien artean lurperatuta gelditu da gure lanaren funtsa zena eta niri behintzat bizipoza ematen didana: irakastea eta klaseko momentua. Baina orain klaseak ezin prestatu gabiltza eta ikasleei begietara begiratzeko astirik gabe gaude, besteak beste beraien begiak ere pantaila batera zuzenduta daudelako.

Makro-enpresen onura besterik ez dakarren digitalizazio santuak hezkuntza jan egin du (gizartea osorik ere bai agian) eta haren kaltea egunero ikusten dugu: pantaila bat aurrean edukita, ikasleek geroz eta arretarako gaitasun txikiagoa dute, geroz eta gutxiago irakurtzen dute eta geroz eta okerrago idatzi. Gainera, konpetentzien pedagogiei esker, edukiak ere gero eta gutxiago barneratzen dituzte. Baina, aldi berean, eta paradoxikoki, ikasleak suspenditzeak ofensiboa dirudi eta laster bekatua izatera helduko dela ematen du.

Berriro diot: hezkuntzan arazoak baditugu eta grebarako arrazoiak ere bai, batez ere, Eusko Jaurlaritzak hartzen dituen erabaki gehienen atzean pedagokikoak baino interes komertzial asko daudelako (digitalizazioa, metodologia berriak eta etengabeko eraldaketa, formakuntza antzuak…) eta poltsiko gutxi batzuk betetzeko ezartzen diren “metodologia-ardatzak” besterik ez direlako, eta ez hezkuntzaren mesederako.

Gurea zer da, beste alde batera begiratzeko eskatzen ari garen ordainsaria?

Nik ez dakit sindikatuetako liberatuek ikusten duten, baina irakasleok hori guztia egunero ikusten dugu, eta eskatzen dugun bakarra diru gehiago eta erosotasun material handiagoa baldin badira, niri burura datorkidan galdera saihetsezina zera da: zer da, beste alde batera begiratzeko eskatzen ari garen ordainsaria?

Finean, glutamatozko greben plazebo-izaera hau ikusita, ez nuke jakingo esaten disidentzia kontrolatuaz ari garen ala mendebaldeko gizarte aberats, indibidualista eta koldartutakoen gaitzen sintomatologiaz, baina ni, egia esateko, horrelako zerbaiti “greba” sikiera deitzeaz lotsatu egiten naiz, fartsa hutsa eta kontzientzia baretzailea besterik ez baita. Dei nazazue eskirola, purista ala greben negazionista, honezkero niri bost.

Nahi baduzu, Independenteak aurrera egin dezan lagundu dezakezu. Idatziz, itzuliz, janariz, irudigintzan, bideogintzan, bertsotan, diseinuan, informatikan, psikologia klinikoan, abokatutzan edo diruz ere bai. Ziberjazarpenari aurre! INDEPENDENTEA LAGUNDU >

Honen harira

14 erantzun “Glutamatozko grebak” bidalketan

  1. Eskerrik asko, Maite, artikulu honengatik.
    Irakaskuntzan gertatzen ari dena, dagoenaz benetan jabetzeko ausardia dugunontzat behintzat, gizadiaren aurkako krimen instituzionalizatua besterik ez da. Irakasle eta zuzendaritza taldeen jarrera eta jokabideak, sindikatu guztienak, delegaritzenak, etab, etab, zeharo konnibenteak izaten ari dira inoizko gizarte ingeniaritza operaziorik gordinenarekin jakinaren gainean izan zein ez. Ez dago hitzik. Beste hainbat arlotan bezala (denetan egia esan), eragile arrotzei saldutako bere burua eutanasiatu nahi duen gizarte batek baino ezin dezake horrela jokatu.
    Guzti horren aurrean, EUSKAL OMERTA iluna nagusi, euskal eragile eta erakunde guztien bidez, gizarteak geure buruaz beste egiten dugun artean geure poltsikotik.
    Horren islada zuzena herri honetako ikastetxe, ospital, udal edo eleiza bakoitzean. Gutariko bakoitzean ere, agian?
    Jarrai dezagun lotan.
    Shhhhhhh!
    Edo esna gaitezen behingoz!!

    Hau guzti hau gehiegikeriatzat hartzen badu norbaitek, aztertzen eta ikertzen jarraitzea besterik ez du, oso labur geratu naizela konturatzeko.
    EUSKAL OMERTAk, neugan ere eragin nabarmena du. Autozentsura, badakizu!!
    Denok nahi dugu lasai bizi. Neuk ere bai, hilda egotearen preziopean bada ere.

  2. Zorionak, hausnarketa oso egokia eta beharrezkoa. Nire ustez, bi gauzak dira: disidentzia kontrolatua eta, aldi berean, pasibotasuna eta gizarte esklabista honen gizarte-programazioak sortutako hausnarketarik eta zalantzan jartzerik eza. Dei zaitzatela nahi dutena, ezta deitzen dizutena ere, beren hausnarketaren ondorio ez bada ere, haiek zirigia mediatikoz ezartzen dizkieten deskalifikatzaileak soilik errepikatzen dituzte loro gisa. Nire ustez, ez da unean uneko arazo bat irakaskuntzan, arazo sistemiko bat da, gizarte honetako zutabe guztiak biltzen dituena.

  3. % 100 ean ados artikuluarekin.

    Historiatxo bat kontatuko dut. 13 urte luzez Geografia eta Historia egon nahiz ikasten urrutiko unibertrsitatean (UNED). Nire pasioa beti historia izan da, eta nire ametsa iraslea izatea. Momentua iristen denean, konturatzen nahiz Unibertsitate pribatu batetan (naiz eta hemengoa eta euskalduna izan, MUren kasuan) irakasle izateko ahalbidetzen dizun Masterra (antziñako CAPa) titulua 8.000 euroren truke erosi ahal izateko, ingleseko B-1 behar dudala (edo frantsesa, alemana, e.a.). EHU hobe ez aipatzea, Master hau egiteko dagoen itxaron zerrenda eskandalagarria delako.

    Sekulako ahalegina (giza eta ekonomikoa) niretzako hezkuntza sistema ustel honetan ordezkapenak egiten hasteko. 10 urte daramatzat bigaren hezkuntzako zentroetan lanean ez irakasle bezala… mutiko eta neska baten aita naiz ere, eta ziurtatzen dizuet hau guztiz zuzena dela:

    “Izan ere, errealitate bat da irakasleon zein ikasleon osasunak okerrera egin duela, beste arrazoi batzuen artean hezkuntzak humanitatea galdu duelako. Formakuntzaz eta burokraziaz gainezka gaude irakasleok: galdetegiak, protokoloak, formakuntza-kurtsoak, aktak, programazio-egokitzapenak… Azkenean, horien guztien artean lurperatuta gelditu da gure lanaren funtsa zena eta niri behintzat bizipoza ematen didana: irakastea eta klaseko momentua. Baina orain klaseak ezin prestatu gabiltza eta ikasleei begietara begiratzeko astirik gabe gaude, besteak beste beraien begiak ere pantaila batera zuzenduta daudelako.

    Makro-enpresen onura besterik ez dakarren digitalizazio santuak hezkuntza jan egin du (gizartea osorik ere bai agian) eta haren kaltea egunero ikusten dugu: pantaila bat aurrean edukita, ikasleek geroz eta arretarako gaitasun txikiagoa dute, geroz eta gutxiago irakurtzen dute eta geroz eta okerrago idatzi. Gainera, konpetentzien pedagogiei esker, edukiak ere gero eta gutxiago barneratzen dituzte. Baina, aldi berean, eta paradoxikoki, ikasleak suspenditzeak ofensiboa dirudi eta laster bekatua izatera helduko dela ematen du”. Eta guzti honen aurretan, irakslegoraren plantoa, honako hau da: 0 patatero.

    Horregatik erabaki dut bidez aldatzea. Ez dut hezkuntza sistema publiko puta honetan irakasle bezala lana egin nahi. Gainera, oraindik gogoratzen ditut (ez dut inoiz ahaztuko) 2020 – 2021 – 2022 urteak… hezkuntza komunitateak guzti hori ahalbidetu bazuen, zer ez da kapaz onartzeko? Ba etortzen dena eta gehiago.

    Ba hori, “dei nazazue eskirola, purista ala greben negazionista, honezkero niri bost”.

  4. Oso ondo iruditzen zait. Gure klaseak eman eta prestatu beharrean, paperak betetzen eta betetzen ematen dugu eguna.Gure lana burokrazia hutsa bihurtu egin da. Eta hezkuntzatik ikasleengan bultzatzen dena pantaiaren erabilera da. Herrialde aurreratuek baztertu egin dutena (Finlandian adibidez ) guk erabiltzen dugu.

  5. Diego ze polita. Ba nik nire alabak bigarren hezkuntza ofizialean daukadaz. 4 urtetan nabarituko ahal dot hortik pasatzeak uzten dauzen minak eta arima bere bidetik desbideratzeak.
    Sortu beharko da bokazioz eta pasioz filosofoak, historialariak, arotzak, mekanikoak, terapeutak, biologoak, idazleak, musikariak… eta jakituria hori hartu nahi daben nerabeentzako eskuragarri jartzen dauen benetako hezkuntza sistema alternatibo bat, non pertsonak izaki bezala hartzen diran, euren esentzia errespetatzen dan, interesak barne interesetik eta barne motibazio batetik sortzen jakezalarik interes horreek asebetetzen dabezan pertsona jakitun eta bokazionalak eskeintzen jakiezan.
    Lehenengo irudikatu egin behar da gure umeek merezi dabena eta gero sortzen joan…
    Dagoena ez bajaku gustatzen GUK sortu beharko dogu gure umeek merezi dabena, nork bestela?

  6. Datorren zapatuan independente jaian gune irekian kultura zirkuitu alternatibo eta disidentea sortzeaz gain hezkuntza sare alternatibo bat irudikatzen eta forma emoten hasi ahal gara, benetan pertsona jakitunak sortu nahi dauzan benetako hezkuntza.

  7. Bai Asier. Jakitunak izateko kluba.
    Asistentzia askea. Goizeko 11etan edo 12etan hasi.
    Nerabeak interesatzen jakezan klaseetara joango dira.

Utzi iruzkina

Azken artikuluak