EKAI Centerrek landutako Short paper 2022-09-03
Garai neoliberalean zehar, badirudi biztanleria murrizteko eta hazkundea geldiarazteko estrategiak Mendebaldeko oligarkia korporatiboaren multzora hedatu direla. Hala ere, ezin dugu ahaztu Rockefeller familiak estrategia horien sustapenean bete zuen funtsezko eginkizuna.
Estatu Batuetako ekonomian eta politikan nagusi den eta gero eta pisu handiagoa duen Rockefeller familia biztanleriaren eta hazkundearen murrizketaren aldeko korronte oligarkikoen erdigune bihurtu zen 70eko hamarkadan, baita estrategia horien barruan kokatutako korronte postmodernoena ere, hala nola posmoekologismoarena, posmofeminismoarena edo alarmismo klimatikoarena.
Rockefeller familiaren hasierako eragin horien mugarritzat jo ditzakegu hauek:
a) Erromako Klubaren sorrera eta sustapena (Rockefellertarrek eta haien bazkide Agnellitarrek partekatutako ekimena da).
b) Rockefeller Txostena (1972).
c) Kissinger Txostena (1974) (Henry Kissinger Rockefeller familiaren bazkide izan zen).
d) Ziurrenik, Txinan ezarritako seme-alaba bakarraren aldeko politika bera, zeina iraultza maoistaren hasierako hamarkadetako jaiotza-tasa sustatzeko politiken kontrakoa baita, argi eta garbi. Seme-alaba bakarraren politika ere 1972an jarri zen martxan, Txina eta Estatu Batuen arteko akordio estrategikoekin batera. Akordio horietako gehienak Kissingerren eta Rockefeller familiaren beste bazkide batzuen bidez kudeatu ziren. Ez dago berariaz jasota akordio horiek izan zirenik Txinako politika demografikoaren erabateko aldaketaren jatorria, baina badirudi ondo funtsatuta daudela aldaketa hori negoziazio-prozesuan Rockefeller familiak ezarritako inposizio bati egozten dioten interpretazioak.
Rockefellertarren eragina ez zen mugatu 70eko hamarkadara; mantendu egin da garai neoliberal osoan
Baina Rockefellertarren eragina ez zen mugatu 70eko hamarkadara; mantendu egin da garai neoliberal osoan, eta politika horiek mundu osora hedatu dira.
Politika horiek, multzoan hartuta, gero eta gailenago bihurtu ziren Mendebaldeko oligarkia korporatiboarentzat, eta, astiro-astiro, haren bidez, Mendebaldeko gobernu guztientzat.
Nolanahi ere, funtsezkoa da Mendebaldeko oligarkia korporatiboaren sektore askoren eginkizuna argitzea eta nabarmentzea, eginkizun horiek gabe alarmismo klimatikoa, posmoekologismoa, posmofeminismoa eta, oro har, biztanleria eta hazkundea politika publikoen bidez murrizteko estrategiak inoiz ez bailirateke iritsiko iritzi-korronte nagusi izatera.
Hazkundearena esplikatu beharko didazu hobeto,zeren ekonomia extraktibista, etengabeko hazkundean,mundu mugatu batetan jasangaitza da eta desastrera garamatza bai ala bai. Hazkunde hori txikizioan oinarritzen delako, bizitzaren oinarrien suntsipenean.
Horrek zer ikusi zuzena du instalatzen ari diren ekofaxismoarekin, munduko lau jauntxoek uste dutelako besteok erditik kenduta pastel puska handiagoa izango dutela gehiegikerian bizitzeko.
Ados nago Asierrekin; hain zuzen ere ekofaxistak eta posmo-“ekolo” horiek dira desarrollistarik handienak.
Nik ez dakit “garapen” deitzen dugun gauza oro desarrollismo den ala ez, baina “hazkunde” hitzak ez dit konfiantzarik ematen orain arte “hazkunde” horrekin ikusitakoak ikusita.
Nolanahi ere, oso interesgarria da artikuluan aipatutako familia (edo mafia?) horien joko zikina agerian jartzea.
“Baina… Zer pentsazue ba, Rockefellerren boltsie dekozuela?!” esaten eban gure Amuma Madalenak (1880-1960).
Eta tarteka…
“Baina… Zer pentsazue ba, Rothschilden boltsie dekozuela?!”
Batzuk zein besteak,
gaur eguneko Black Rocka.
Asier eta Ihintzaren ezbairkin jarraituz, ez dut ulertzen “alarmismo klimatikoarena”.
Ez al dago aski argi klima-aldaketarena?
Eta ez al dago aski argi “hazkunde kontrolbagearen” arriskua?
Eta “posmoak posmo”, emakumearen iraultza-boterea ezbaian jarriko al dugu?
Beste kontu bat da Mafia horien eragina. Baina kontuz haien armarruetan barriro ez jausteko.