Surrealismua da azken txilixua

Batzuetan ez dakit nola idatzi ere, zorabiatu egiten bainaiz. Horrenbeste gauza daude esateko eta denak dira hain tuntunak. Mundua begiratzen dudan bakoitzean zentzugabekeria baino ez dut ikusten. Egia esan hau ez da barria, baina, duela urte bitik hona, dena bihurtu da absurdoaren antzerki obra bat. Guztiok etxean giltzaperatu gintuztenean, esker onez txalo egitea besterik ez zitzaigun bururatu. Pandemia baten erdian osasun langileek ongi entseatutako koreografiak dantzatzeko denbora izan zuten. Birusa kutsatu ez zedin, ez zen dirurik erabili behar, baina banku txartelak ongi etorriak ziren, birusak hauetatik behera irrist egingo zuelakoan. Txertoek ez dute gaixotasuna ekiditeko balio; beno, lehenengo asteetan bai eta gero gutxiago baina azkenean ez, baina tabernara joan ahal izateko, ez dago txertoa baino beste ezer baliagarriagorik. Barkatu baina geure buruekin jolasean besterik ez zaretela ari esango nuke nik. Egunen batean esnatuko ote naiz amets gaizto honetatik? Nire eskuari atximurka egiten diot sarritan eta, horrela ere, ez naiz esnatzen. 

Egunero
galdetzen diot
neure buruari
zer izango
ote den
hurrengoa

Egunero galdetzen diot neure buruari zer izango ote den hurrengoa. Egia esan, aspaldi konturatu nintzen nire irudimena ez zela hain ona. Irudimenari dagokionez behintzat, gure agintariei onartu beharra diet irabazi egiten didatela. Inoiz ez nuen pentsatuko pandemia hilgarri eta kontrolik gabeko baten erdian gaudela uste duenak diskotekara joan ahal izateko beharrezko txertaketa aldarrikatuko zuenik. Inoiz ez nuen pentsatuko “Coca Cola lata bat baino gehiago ez dela utopia”.

Salvador Daliren surrealismoa gaindituko duen beste neurririk asmatuko ez dutela uste dudanean, hara non agertzen diren beste ideia zoragarri batekin. Orain musukoa jarri beharra dago, birusa ez zabaltzeko? Ba, ez. Gure helduen pentsioak 2020-2021eko KPI-ari egokitu daitezen. Zure gurasoen edo aitona-amonen pentsioak behar bezalakoak izatea nahi baduzu, jar ezazu maskarilla! Jarri maskarilla eta ikusi nola ordaintzen zaien gure helduei pentsioetan zor zaiena. Magia potagia! Ezer ez hemendik, maskarilla bat handik eta tris-tras! Pentsioak xisteratik irten dira! Tatxaaaan!

Bai, jaun-andreok, bai. Gaur, hau idazten ari naizen egun honetan, 2022ko otsailak 1, asteartea, Parlamentu Españolean bozkatuko da dekretu berria. Bertan musukoak eramateko derrigortasuna eta pentsiodunei KPI-aren igoeraren ondorioz dagokiena ematea bozkatuko da, gauza biak batera, dekretu berean. Trikimailu larregi darabiltzagu jada. Ez dago itsuagorik ikusi nahi ez duena baino. Mundu honen surrealismoa ikusita, egunen batean Magritten harriak bezala airean esekita geldituko naizela espero dut, hau guztia pasatu arte; mundua berriro ulergarri bihurtu arte; jendeak elkarrekin berriro hitz egin ahal izango duen egunera arte; amets gaizto honetatik esnatzen naizenera arte. 

Surrealismua da azken txilixua. Hori horrela bada, ideia askoz ere politagoak nituzke buletinean jartzeko:

1. Artikulua:

Guztiok buruko nabarmenen bat eramateko beharra, bakoitzak bere estilora, baten batek gurekin topo egin nahi ez badu urrunetik ikusi gaitzan eta disimuluz saihestu dezan elkartzea.

2. Artikulua:

Alkandorak gerritik behera janzteko beharrezkotasuna, birusa zapi artean zezena bezala toreatzeko. -Azken hau oso folkloriko eta español geldituko litzaieke-.

3. Artikulua:

Mundu guztiak aurpegia kolore deigarriz margotu behar du birusa beldurtzeko eta kaletik dantzan joan behar da, kirikino iledun birus hori kobra bat bailitzan oharkabetzeko.

Oraintxe konturatu naiz irudimen handiagoa dudala nik gobernuak baino, baina txarkeria askoz ere txikiagoa

Mundu askoz ederragoa izango litzateke hori, baina… Zer izango ote da hurrengoa? Oraintxe konturatu naiz irudimen handiagoa dudala nik gobernuak baino, baina txarkeria askoz ere txikiagoa. Halan da ezen, animo guztioi, jantzi gona eta defenda dezagun gure amona!

2022ko otsailak 1