Egunkari honetan bertan, abenduan, “Litekeena” titulatu nuen artikulu batean euskal nazionalismo garbi baten beharraz aritzearekin batean, ohartu nintzen, Sabino Aranaren garaitik honako abertzale gehienen paradigma bertsuan nenbilela: Espainian eta Frantzian nazionalismoak azkartzen ari dira (eta ez gaituzte maite), behar dugu, beraz, guk guretik ere azkartu.
Egun, litekeen beste bat aitatzera nator.
Euskal Herrian, euskaldunez gain, badira frantsesak eta espainolak. Euskaldun asko asimilatuta daude. Etorkin asko ere, Frantzian edo Espainian bizi direlakoan dira.
Euskal Herriko populazioan, zirt-zart, talde bi bereiz genitzake: mundua euskal prismatik ikusten dutenak, eta gainerakoak
Euskal Herriko populazioan, zirt-zart, talde bi bereiz genitzake: mundua euskal prismatik ikusten dutenak, eta gainerakoak; azken hauetako gehienek Frantziako edo Espainiako prismetatik eta, batzuek eta besteek, gehienbat, Mendebaldeko prismatik ikusten dute.
Ezkerreko eta eskuineko politiko abertzaleak, oro har, ez dira egiatan elkarrengandik oso bereziak. Batzuk eta besteak Parisera edo Madridera edo Bruselara begira daude; batzuk eta besteak, “garapenari” begira daude. Beren proiektuak Parisek, Madridek, Bruselak eta “garapenak” bahituta dauzkate.
Honaino pintzelakada batzuk, egin litekeen diagnostiko batentzat. Etorkizunaz orain.
Euskal Estatu “independenterik” ez da aurreikusten ahal, epe luzean ere. Arma gutxi dugu, ez dugu inongo potentziaren apoiorik, gehienak ez gara ahalegin horretarako prest.
Konfederalismo Demokratikoaz aritu nahi dut.
Kurdoen lurraldetik heldu denez gero ideia, Ekialde Hurbila aitatu pasadan. Krisi beteko eskualde zabal hartan, bi alternatiba haundi daude: Estatuen arteko gerra edo-eta Estatuen desmantelamendu zitala (kaosa), batetik, eta Konfederalismo Demokratikoa, kurdoek (baina kurdoek bakarrik ez) aldarrikatzen dutena, bestetik.
Etorkizun hurbileko, krisi beteko Europan ere, gerra ez dela, edo kaosa ez dela, oraintxe, Konfederalismo Demokratikoa bezalako zerbaiti esker baino ez dut aurreikusten ahal nik Europa bizigarri bat.
Europa konfederal demokratiko (eta, zatiz, desteknologizatu) batean, aldiz, Euskal Herriak bere izana gorde lezake
Daramagun abioan eta ditugun instituzioekin nekez gorde lezake-ta, Europa konfederal demokratiko (eta, zatiz, desteknologizatu) batean, aldiz, Euskal Herriak bere izana gorde lezake.
Ekonomia aldetik, kapitalismo suntsitzailearen ordezko bakarra litzateke Konfederalismo Demokratikoa.
Politika aldetik, globalistak/faxistak sasi-hautuaren (funtsean, porrot-bide betean diren demokrazia parlamentarioen) alternatiba ez-mortal bakarra izango litzateke.
Duela berrehun urte (kontatu digutenez) burgesek erregeei tokia hartu bazieten, orain (paradigma-aldaketa uneon), burgesei tokia, langileek hartu beharko liekete.
Ez naiz ari, Marx-eta bezala, bete beharreko lege historiko batetaz. Soil-soilik, behar edo premia historiko batetaz ari naiz.
Euskal Herrian bertan, herritar gehienen biltzaile izan liteke Konfederalismo Demokratikoa: euskaldunak, espainolak, frantsesak, etorkinak, klase eta kolore askotako herritarrak bildu litzake…
Interesgarria litzateke, nire ustez, alde guztiek Abdullah Ocalanen idatziak erruz, arretaz, eta bertoko begiz, begi kritikoz irakurtzea.
Oka-lan haundia dugu bai euskaldunok!!!
Kaixo Pablo. Oso interesgarria da planteatzen duzun hori. Egia esan, kontuan hartu beharreko aukera interesgarria da. Niretzat gaur egun egokitzen ez zaidan gauza bakarra Europako “obreroen” eta burgesen arteko zatiketa da. Nik gehiago esango nuke gaur egun Europan milioidun gutxi batzuen eta gainerakoen arteko banaketa dela, klaseak jada ez dira existitzen, nahiz eta oraindik desberdintasunak egon, gero eta hutsalagoak dira. Ni ere ausartzen naiz esatera gaur egun denok garela burgesak, ez dagoela “obrerorik”. Nik uste dut herriak berak gobernatu behar duela bere burua; izan ere, nork ez ditu hobeto ezagutzen bere beharrak? Eta nork lapurtzen dio bere buruari edo egiten du edozer bere buruaren kontra? Hau da, ordezkaririk gabe. Gero pobreak daude, munduko leku askotan, non beren pobreziaren eta munduko aberastasun eta baliabideen banaketa egoistaren kausa zuzena garen. Guztia lapurtzen dugu gure modus vivendi burgeserako eta sortutako behar kontsumistak asetzeko. Hau konponduta, murriztu egingo lituzke beren etxeetan geratuko liratekeen etorkinen uholdeak. Espainian daudela uste dute, inork azaldu ez dielako, eta, azaldu arren eta arrazoia eman arren, nazionalitatea legezkotasuna ziurtatzeko lortzen badute, nazionalitate espainiarra da. Beraz, bide horretan, ez zaie bururatzen Espainiaren aurkakoa den ezeren aurka jartzea. Beste testuinguru seguru batean, erabat integratuko ziren, betiere immigrazioa proportzio xurgagarrietan eta ez masiboetan izango bazen; izan ere, ghettoak sortzeko arriskua dago, eta ez espainiarrak, baizik eta kultura desberdinetako kolonia txikiak sortuko lirateke, eta horrek zuzenean mehatxatuko luke gurea. Migrazioaren gaian sakondu dut, ezinezkoa baita etorkizuna planteatzea fenomeno hori kontuan hartu gabe.
Pintzelakadak dira, Patrik. Punta asko atera ahal edo atera beharko genioke hor esanari, hala nola, diodan moduan, “Europa konfederal demokratiko batean Euskal Herriak bere izana gorde lezakeenik”, ni neu ez nago oso seguru. “Euskara zaindu lezake”, edo, esanda, agian egokiago.
Burgesez eta langileez (“obreroak”, ez diot)… Ziklo historiko batetaz ari naiz, nahi, gehienok bukatzea nahi genukeen kapitalismoaren edo kapitalismo basatiaren zikloa.
“Burgesak” aberatsak, eliteak, jaunaundi eta andere haundiak, diruketariak, poderosoak izango lirateke… buru-buruan Bezos, Gates, Musk eta horrelakoak… eta haien zerbitzari ugariak (ez hain gutxi, beraz).
“Langileak”… bai. Oro har, laneko jendea, edo behekoak, edo, diozun bezala, beste gabe, herria. Horiek, gehiengo horrek, bere burua gobernatzea, bai.
Inmigrazioak dakarzkien problemen soluzioa Europako “bizi maila jaistearekin” lotzea, oso interesantea.
Nahitaez, antza, gure artean ugarituko diren etorkinekin HARREMANAK NOLA JOSI, herritarrek (orain hemen garenok) erabaki ahal izatea, printzipala.
Etorkinen gaiak behar ditu hausnarketa batzuk, baina hain zaila da elkar hitz egitea zintzoki etiketismo eta dogmetan erori gabe.
Pablo, diozu ” orain hemen garenok”, eta egunero datozen guztiak? Nola berregokitu etengabe? Erronka galanta.
Momentu bat behar du: batzarraren momentua.
Orain -momentu jakin hontan- hemen -batzar hontan- garenok erabakitzen dugu BIHAR zer izango den.
Biharkoa, zatiz, aurreko batzarrean erabakitakoak definituko du. Botere ekonomikoen eta Estatu-botereen gainetik edo azpitik erabaki… Horixe, erronka.
Batzarrak ez du dena erabakitzen. Hurrengo batzarrean, “orain eta hemen” beste batzuk izan gaitezke. Etengabeko ezta ta baida… Goitik datorkiguna ez bezala, herri-politikak, hala behar luke.
… Holako zerbait.
Kimua izeneko organizazio bat izan da, azken aldietan, euskal herrietan… udazkenean desegitea erabaki zuena. Inolare, Konfederalismo Demokratikoaren alde horretara zijoan… Hutsunea uzten du.
Batzarren artekoa, batzarrak berak baino, elkarrekin egiten dugunak, auzolanak edo, definituko luke.
Nik ikusten dudana da sekulako arrakala dagoela pentsamendua eta bizitzaren artean, baita bizimodua eta inguruaren artean.
Ahazten zaigun detailetxo bat da gure herri hau gaur oso pobrea dela, pobrea bertan bizi garenon euskarri izateko. Ez dugu ez baliabide naturalik, ez materialik ez kulturalik bizi garen moduan bizitzeko ez eta bizimodu erdi duin baterako arpilatze globaletik at. Gure ustezko ongizatearen gatibu gara eta “ongizate” hori, bortxan, lapurretan eta txikizioan oinarritzen da guri ondo ala gaizki iruditu.
Hori da edozein planteamendu politikorako abiapuntua. Hori kontuan hartu gabe, itsuak edo hipokritak gara. Gure lekuan kokatzen garen unean hasi ahal izango dugu bidezko gizarteaz hitzegiten.
Ados egon naiteke, Asier, baina, hemen eta orain eta esaten duzun moduan esanda ematen du, bere lekuan nor dagoen eta, beraz, nork hitzegin dezakeen, ari zarela epaitzen, edo zuk badakizula. Nere begietara, behintzat, orrialde honetako hitz-trukaketak, adibidez, zertan izanik ez duela adierazten ari zara.
Bai, Pablo, ez duzu “Obrero” hitza aipatzen. Nik kontzienteki jarri nuen, uste dudalako makina ekoizle eta kontsumista txiki bihurtu gaituztela, benetan herri langilea ez da errealitate bat, eta herri gisa langabezian dagoena ere zenbatzen du, sistemaren engranaje bat ez izateaz harro senti daitekeen arren, zigorra izugarria da, ez du dirurik, eta sistema honetan beraz ez du ezer. Batzuek laguntzak dituzte, baina laguntza horiek justuak dira jateko eta sabai bat izateko justu justu eta pobrezia kamuflatuta geratzeko, eta horrela ziurtatzen dute ez dagoela altxamendu herrikoirik. Galtzeko ezer ez dagoenean, jendea aldaketa bat egiteko adina sufritzen ari da. Orain, esklabotza-postu horrekin, gero gastatzeko programatuta zaudena irabazteko, kapitalismoa martxan mantentzeko, eta horrela, ondo egotearen irudipen horretan, inor ez da ezer zalantzan jartzen, inor ez da matxinatzen. Horregatik gara denok burgesak, denok gara kontsumistak. Dagoeneko ez daude klase sozialak, denok gara behekoak, goikoak eta erdikoak, baina maila berean, gutxi batzuek dena maneiatzen dute, eta askok gure bizitzak beraientzat xahutzen ditugu. Nola sortzen dugu horrela etorkizuna? Nola egiten dugu Euskal Herri askea parametro horiekin? Arazo global bat dugu, eta tokiko arazo bat gehitzen zaigu: gure herriarena, hizkuntza eta kulturarena eta munduko desberdintasunen tranpa. Ondorioz, pertsona-masen immigrazio behartua. Horregatik, Asierrek dioen bezala, immigrazioaz hitz egin behar da, xenofobotzat edo arrazistatzat jo gabe. Baina, era berean, zeharka begiratu behar zaie desorientatzen duen krisi-unea aprobetxatuz, zure pare jartzen diren xenofoboei, edo, eta arrazistei, eta pikutara bidali. Hainbeste korapilatzen ari dira dena, non ezinezkoa baita urrats bat ematea estropezu egin gabe, hanka sartu gabe, kontraesanetan erori gabe, gauetik goizera etsai pilo bat sortu gabe. Bukatzeko, esaten dut gure nortasun, hizkuntza eta kultura ezaugarriak ahalik eta hobekien zaintzea bizirik irautea dela, eta, agian, biharko egunean berriro planteatu ahal izango dugu independentzia, ohiko herrialde bihurtzea ez den beste parametro batzuetan, oraingo akats guztiak tuetanoraino sartuta. Gai interesgarria, Pablo, aipatzen ari zaren gure bizi-maila jaistearekin batera, ukitu beharreko puntu eta xehetasun guztiekin.
Ba gaizki adieraziko nuen, esan nahi nuena. Ez dut gutxiesten inondik inora zure ekarpena.
Oso handi geratzen zaizkit EHrako eta handiago Europarako bidezko antolakunde total eredu posibleak.
Agian gordinegi esaten dut dakusadana, baina inor epaitzeko asmorik gabe, hasteko neuregandik ikusten dudalako erroa. Adierazi nahi dudana da, lur kable bat behar duela instalazioak bestela zimendurik gabeko eraikinak dekoratzen hasten garela.
Lur-kablea edo zimenduak paratzea, ekintzak dira.
Ekintzak erakusten du bidea.
Ekintzak, aurrekoa eta atzekoa lotzen ditu.
Aurre-aurrean, mitoak daude.
Atze-atzean, utopiak.
Zer egon daitekeen hara – paradisutik honaxeago, halare: Estatua? Herrien Europa? Komunen herria?…
Aurrekoak (arbasoak), atzekoak (segidakoak): gure ekintzaren gidariak, nolabait.