Arropak zabaltzetik esku izoztuz barneratutakoan zerrendatu ditut ikarak inpentsan, kantuz. Zerrenda nintzakeen doinurik gabe baina poeta tristearen heriotzaren hamargarren urteurrenaren gaindosiak ere eragin behar albo-kalteren bat, noski. Zorionez, negu hurbilen bi melodia desberdin txandakatzeko ariketa egiteko modua izan dut, bakarra burutik uxatu ezinak erabat gogaitu baino lehen. Ez zaidazu galdetu pentsamendu ilun guztien arrazoi gordea, baina halaxe kateatzen dira hotzak, beldurrak, betekadak eta etxeko lanak buruko zentrifugatzailean.
Ondo hotza dator negu hurbila tenperatura gorabehera, eta izutzen nau iraun ote dezakeen orainak ere geroan.
Ez zaidazu galdetu pentsamendu ilun guztien arrazoi gordea, baina halaxe kateatzen dira hotzak, beldurrak, betekadak eta etxeko lanak buruko zentrifugatzailean.
Zer kaltegarria den nostalgia! Gizarte zoriontsu eta eredugarri batetik bagentoz bezala. Ematen du ahaztu egin zaigula nola bizi nahi dugun pentsatzeko betarik gabe bizitzera behartzen gaituen gizarte baten parte garela. Gizarteak hala exijitzen duelako dauzkagula antolaketa negargarriak oinarrizko beharretarako. Gure gizarte hau den bezalakoa delako garrantzitsuagoa dela zer egin duzun adieraztea, egitea baino; zenbat daukazun erakustea, zer izan nahiko zenukeen amestea baino; azkar joatea nora baino; politikoki zuzena izatea zeure buruarekin leial jokatzea baino; zer erosi erabakitzea zertarako baino; denboraren kontra ibiltzea, galtzea baino; curriculuma gizentzeko tituluak biltzea, ikastea baino; itxura ona ematea, zeurea azaltzea baino; ezarritako bideetan otzan jarraitzea, berriak zabaltzen saiatzea baino. Halakoxea zen gure gizartea gaitz ezezaguna agertu arte.
Bederatzi hilabete pasatu dira. Maskara jantzita irteten gara beharrezko denetan bakarrik (eta erostera, beharrezkoa ez bada ere), ez dugu inor besarkatzen, muxuak osasun delitu bihurtu ditugu, ahaleginak egiten ditugu inorengana ez hurbiltzeko eta zehar-begiratua botatzen diogu arauak betetzen ez dituen susmagarriari. Sinistu nahi nuke hau guztia pasatakoan zerbait aldatuko dela gugan, eta ondorioz gure gizartean, baina konformatuko naiz irribarre nola egin ahazten ez badugu maskarak eranzteko egunerako eta elkarren beroa sentitzeko gogoa itzultzen bazaigu.
Amesten ditudan aldaketak gauzatzeko pandemia bat ez da nahikoa.
Jarrera bera 20 egunetan etengabe errepikatuz gero norbereganatuta geratuko zaigu. Beldurra jarrera bat da. Hori somatzen dot artikulu honetan.
Plandemiaren gurdira igoten danak kanpotik datozkion aginduetara dago…Itxoin, itxoin ta itxoiten dihardu. Elkarren beroa sentitzeko gogoa noiz itzuliko dan, itxoiten…
Plandemian ezarritako neurriek ELKARREN BEROA SENTITZEKO GOGOAan agintzen dau??
Nork esan behar dio izaki independiente bati zein izango dan maskara kentzeko eguna??
Zoritxarrez, gizarte otzana eta menpekoa gara. Tuetanoraino kolonizatua. Bertako elementuak lider bihurtu ditugu non haien misio bakarra herri honen indarra ahultzea den, metropolisetako imperialismoak -Frantzia, Espainia- agindutako lana emandako zerbitzuengatik eta emaiteagatik dagozkien prebendak jasotzearen truke.
Ez bagara gai izan herrialdea geldiarazteko dugun sakratuenaren aurka egindako eraso gupidagabearen ondorioz, gure seme-albak -oxigenorik gabeak, bekokian tiro eginda glandula pinealera zuzendutako tramankulu batekin, eskuak erreta giza kontsumorako egokia ez den likido batekin, elkarrengandik urrun eta gizakien kontaktu hain beharrezkoa debekatuta- atxikitze eta tortura fisiko eta sikologikoko zentroetara nahitaez bidalitakoak.
Zeri aurre egingo diogu orduan?
Zer arrazoi gehiago izan daitezke basakeria hau gelditzeko eta haien erresponsableak neutralizatzeko?
Eta bai, Arantxa, zerbait aldatu da gugan baina daukagun onenetik fruitu onduago bat mamitu ezinik gabiltzaneko sentipenak enharrapatua nago. Funtsezko galdera horietako baten bilakaeraren erdian aurkitzen naiz, eternoa zirudien “zergatik” horretatik gardenago hausnartzen uzten didan “zertarako” bidean eta kale zuloetako ilundadeaz libratu nahirik.