Dirudienez, Euskal Herrian migrazioa arazo bilakatu da azken bi hamarkadetan. Atzerritarrez josi omen dira gure lurrak. Gure kultura arriskuan omen dago fenomeno “berri” honen ondorioz. Lapurretak, bortxaketak, liskarrak… ugaritzen ari dira gure herri eta auzoetan. Segurtasun ezari nola aurre egin lehentasun bilakatu da instituzioetako eginbeharretan, baita poliziaren sarekadetan ere. Eskolak segregatu dira eta ospitaleak kopatu. Bizikidetza arazo hauek guztiak migrazioaren arazo zuzenak omen dira jendartearen gehiengoarentzat.
Euskal Herriak historia garaikidean fase ezberdinak bizi izan ditu migrazioari dagokionean. Batzuetan hartzaile eta beste batzuetan anparatu, lurraldeko ekonomiaren gorabeherek behartuta. Batez ere, bi garai egon dira bereziki lotuak migrazio prozesu esanguratsuei, non gure herriaren itxura eraldatu duten goitik behera. Biak ala biak industrializazio prozesuei lotutakoak eta landa eremutik hirirako exodoarekin lotutakoak. XIX. mende bukaerakoa da lehenengoa, behin gerra karlistak galduta Bizkaiko Bilbo inguruak industrializatu zirenean aurretik foruek mantendutako lur komunalak pribatizatu eta modu basatian ustiatu zirenean milaka langileren izerdi eta odolaren bizkar. Bigarrena, berriz, 50eko hamarkadatik aurrera frankismo betean gure herriaren barnealdea industrializatu zenean kanpo inbertsioak (Michelin, Volkswagen, Mercedes…) bertan instalatu zirenean. Hain izan zen bortitza aldaketa, non 200.000 etxebizitzatik gora eraiki ziren Hego Euskal Herrian garai hartan, industriak behar zuen lan indarra bermatu ahal izateko. Landa eremutik hirietara joandako euskaldunez gain, 100.000ka izan ziren garai hartan Euskal Herrira iritsitako migratuak.
Hortik dator 30eko eta 60ko hamarkadetan alderdi komunistak lehenik eta gero ETAk teorizatutako Euskal Herrian lan egin eta bizi dena euskalduna dela
Garai haietan, gaur bezala, lehen paragrafoan azaldutako egoerak eta pentsamoldeak errepikatzen ziren, fenomeno “berri” horiei erantzuteko hartutako norabide erreakzionario bezala. Hala ere, egon ziren bestela jardun zuten indarrak ere, ikuspegi abertzale eta sozialistetatik erantzun bateratua emateko nahia izan zutenak. Hortik dator 30eko hamarkadan alderdi komunistako euskal adarrak edota 60ko hamarkadan ETAk gehiago teorizatu zuen Euskal Herrian lan egin eta bizi dena euskalduna dela, betiere bertako hizkuntza eta kultura baztertzen ez dituen bitartean, edota gainontzeko herritarrak zapaltzeko asmorik ez duenean (burgesia espainol eta frantses edo internazionalaren parte diren horiek ez baitira euskal herriaren parte).
Ez dugu gutasunik, soilik “haien” eskubideak defendatzeko behar moral paternalista
Alta, aldarri hauek atzean geratu direla ematen du. Gu eta besteen arteko haustura azalaren kolorearen ezberdintasunarekin batera handitzen doa egun. Arrazializatuak kanpotar bilakatu ditugu, hemen jaio badira ere, eta kanpoan jaiotakoak bertakotu ditugu gure azalaren kolorekoak badira eta frantsesez edo gazteleraz (euskara ez da hain ezinbestekoa, horregatik, ez da helduen alfabetatzearen unibertsaltasuna bermatzen) hitz egiten badute. Hain da handia haustura, non egitura politiko, sindikal eta sozialetan arrazializatuen kupoa betetzen saiatzen diren progresia performatzeko. Ez dugu gutasunik, soilik “haien” eskubideak defendatzeko behar moral paternalista. Hain dago barneratua arrazakeria, ez dela gai berdintasunetik aritzeko.
Burgesia eta bere aparatu instituzional, mediatiko, errepresibo eta sozial guztiak banaketa hori indartzeko daude egituratuta. Lan munduan, eskoletan edota administrazioan, banaketa hori indartzen ari dira, gure artean banatzeko. Lanaren banaketa soziala azalaren kolorearen arabera ere banatzen dute, emakume langile arrazializatu askoren egoera izanik okerrena. Erreserbako gudaroste industriala betetzen duten milaka langileren patua momentuko lan indarraren beharrei zuzenki lotuta dago. Bidasoan dugu fluxu horren ixteko giltzaren adibide garbia. Baina egunerokoan ikusten ditugu migratuen eta arrazializatuen kontrako sarekadak gure inguruan, askotan interpelatuak sentitu gabe.
Benetako etsaiak identifikatu gabe, zaila dugu benetako gutasun bat eraikitzea
Benetako etsaiak identifikatu gabe, zaila dugu benetako gutasun bat eraikitzea. Baina, horretarako, ezinbestekoa da gutasun hori praktika erreal batetik eraikitzea. Arrazakeriaren kontra, migratuen eskubideen alde edota lan baldintza eta etxebizitzaren aldeko borroka partzialek balio dezakete haien (burgesia) frente ezberdinen aurrean erantzuteko. Baina, gutasuna sortzeko, burgesiaren eredu arrazista eta atzerakoiari aurre egiteko proiektu politiko bat eraikitzea ezinbestekoa da. Bestela, aurreko krisi garaiek erakutsi diguten bezala, burgesiaren oldarraldiari irmotasunez aurre egiten ez badiogu, faxismoak hedatzeko beharrezkoak dituen osagaiak elikatuko ditugu. Bizirauteko beharrezkoak ditugun elementuak (lana, etxebizitza, segurtasuna, hezkuntza, osasuna…) zalantzan dauden momentu honetan, horiek bermatzeko borrokak abiarazi gabe, etsaiaren sareetan harrapatuta geratuko dira oraindik ogi papurrak eskuratzeko gaitasuna duten horiek. Gutxi horien eskubideen defentsa soilik egiteak langileen arteko gerra zabaltzea ekartzen du, kanporatuak geratzen garen pertsonen kontrako erasoa biderkatuz. Jendarte burgesaren ingeniaritza errepresibo guztia zapalduak gehiago zapaltzera bideratzen da gero eta gehiago.
proiektu nazional espainolak eta frantsesak euskal kulturaren kontrako ariete bezala erabiltzen dituzte identitate nazional ezberdineko pertsonak
Euskal Herria den bezalako nazio zapaldu batean, kontraesan hauek oraindik eta modu sofistikatuagoan azaleratzen dira. Eraikuntzan dagoen nazioa izanda, bere naziotasuna erreproduzitzeko zailtasunak ugaritzen dira burgesiak induzitutako langileen arteko banaketa horren harira. Proiektu nazional espainolak eta frantsesak euskal egitura nazionalen kontrako isilpeko (eta ez hain isilpeko) gerra iraunkorra darabilte, identitate nazional ezberdina duten pertsonak euskal kulturaren kontrako ariete bezala erabiliz. Bortxatzen gaituzten estatuen integrazio behartuak, tokiko errealitatean, prozesu eratzaile horren kontra posizionatzera eramaten ditu herritar asko. Nazio-Estatu horien kontrako borrokak soilik batuko gaitu, ordea, klase borrokaren bitartez, euskal nazio baten eraikuntzaren prozesuan. Estatu burges espainol eta frantsesaren nazionalismo erreakzionarioaren kontra soilik eraiki daitekeen nazioa da gure nazioa. Euskal Herrian bizi eta lan egiten dugun euskal herritar langileok dugu soilik jatorrizko eta helmugako langile nazioa eraikitzeko bide horretan eragiteko aukera. Hala ez bada, Euskal Herriak ez baitu lortuko logika burges horietatik askatzea, baizik eta horietan sakondu eta horien zerbitzura egotera mugatuko da, bi estatuen apendize kulturalki exotiko bezala, eta jatorrizko herrietan bizi den zapalketak erreproduzitzen jarraituko duen bezala.
Jatorri eta azalaren koloretik haratago, gure bizimodua gure interesen alde antolatuz munduko askapen prozesuan gure aletxoa jar dezakegu
Euskal Herria hemen lan egin eta bizi garen pertsonok osatzen badugu, gure interesen alde borrokatzen bagara, gutasun bat sor dezakegu pentsamendu erreakzionariotik kanpo. Gure borroka partikularra erreakzio burgesaren kontrako borroka nazional bilakatu dezakegu. Jatorri eta azalaren koloretik haratago, gure bizimodua gure interesen alde antolatuz munduko askapen prozesuan gure aletxoa jar dezakegu. Baina horretarako ezinbestekoa da proiektu politiko independentista sozialistarekiko atxikimendua. Hortik bakarrik egin ahal izango diegu aurre gure egunerokotasunean bizi ditugun arazoei. Gu arrazakeriaren kontra eta euskararen alde gaude; segregazioaren kontra eta hezkuntza sistema propio baten alde; makro proiektuen kontra eta lurraren defentsaren eta komunaren alde; pobreziaren kontra eta etxebizitza eskubidearen alde; lukurreriaren kontra eta aberastasunaren banaketaren alde; jabego pribatuaren kontra eta erabilera balioaren alde; faxismoaren kontra eta euskal herri langilearen alde; NATOren eta Mendebaldeko herrialde inperialisten kontra eta nazio zapalduen askapen borroken alde; proiektu espainol eta frantses erreakzionarioen kontra eta Euskal Herri independente eta sozialistaren alde! Denak kabitu gaitezke bertan; ez, barkatu, zapaltzen gaituzten haiek ez!
Faxista, Arrazista, burgesa,…. Atzo Bilboko feministen pankartan “faxismoaren kontra, ausardia feminista!”. Psikosia sortzen ari zait buruan, faxistak edonon, akojonatuta nebilek kaletik!
A ze nekea hi!!!
Idazki honek historikoki pairatu dugun ezkerkeriazko desbideraketaren eta dena nolahai nahastearen joera trotskoaren bilduma dirudi.
Nazio askapenaz dihardu, askatzailea dirudien izenburu batekin, baina funtsean, idatziaren edukian argi ageri da egilearen abiapuntua ez dela euskal nazioa eta zioa ere ez dela euskal nazioaren askapena. Egilearen abiapuntua langile klasea da eta zioa klase horren araberako lurralde bat.
Alta, nazio kolonizatu batean (eta gurea nazio kolonizatua da) ikuspegi nazionala beste edozerekin ordezkatzea ez da ez aurrerakoia, ez ezkertiarra, ez iraultzailea. Alderantziz, kolonizatzaileei jokoa egitea da. Eta gure kasu konkretuan gure herriaren erailketari (etnozidioari) aurre egiteko heldulekurik gabe uztea.
Gehiegi ez luzatzeko lau puntu laburki:
1) “EHn bizi eta lan egiten duena euskalduna/euskotarra da” leloa ETAk ez zuen sekula bere egin. Hori FLPko felipe espainolisten asmakizuna izan zen eta ETAk kanporatu eta borrokatu egin zituen.
Tesi horrek euskaltasunari eduki geografiko hutsa ematen dio eta politikoki zitala bada, intelektualki erridikulua da. Ni bizitzera Italiara banoa ez naiz horregatik italiar bilakatzen, Italian biziko den euskalduna izango naiz. Bada EHra datorren italiar batentzat gauza bera. Akaso inork uste du Kuban bizitze hutsa ere nahikoa dela kubatar izateko?
2) Nazio euskaldunak ez du historian zehar eta ez du orain ere gure lurraldean populazio mugimenduak erregulatzeko botererik izan. Azken mende luzetan espainiar eta frantziar okupatzaileek izan dute botere hori eta haiek erabili dute eta darabilte POPULAZIO KOLONIZAZIOA eta inmigrazioa herri euskalduna minorizatzeko, diluitzeko, ordezkatzeko eta asimilatzeko.
3) Nazio kolonizatuetan dagoen arrazakeria nagusia beti herri kolonizatuaren aurkakoa da. Gure kasuan, dagoen arrazakeria handiena ARRAZAKERI ANTI-EUSKALDUNA da. Edozein kolono hispanok (berdin du espainiar edo argentinar txuria edo kubatar edo nikaraguar marroia izan) “egun on” soil bat entzutean sentitzen duen nazka arrazakeria antieuskalduna da.
4) Euskal nazio askapenaren subjektua euskal nazioa da, hots, euskaldunok, herri euskalduna. Ez klase bat, sexu bat edo beste inolako giza taldea. Palestinar nazio askapenaren subjektua palestinarrak diren moduan, saharar nazio askapenaren subjektua sahararrak diren moduan eta kortsikar nazio askapenaren subjektua kortsikar nazioa den moduan.
Enekorekin ados nago.
Eta burgesiaren kontra burgesak izanda zail xamar zegok.
Oso ados, Eneko.
Nik (ere) faltan somatu dut Txillardegiren ezinbesteko ikuspegia nazio auziari buruz. Oinarrizkoa.
Kaixo, Xabier. Langile-herriarena ez, gaur egun lana esklabotza besterik ez baita. Diruaren esklaboak gara eta hori lortzeko lan egin behar dugu. Bestela, ezin gara bizi, ez dago ezer doan. Asto bihurtu gaituzte azenarioaren atzean. Gainera, soldatak eta lan-baldintzak gero eta prekarioagoak dira. Nire ustez, kontzientziak, langileena izan beharrean, esklaboena izan beharko luke, eta askapena bilatu. Beraz, esan dezakegu Euskal Herrian esklabo dena euskal herriarena dela. Bestalde, arrazakeria eta azalaren kolorea duela mende batzuetakoak dira. Europak mundua kolonizatzen zuenean, eta zoologikoetan beltzak erakusten zituenean, jendeak oro har, bere ezjakintasunarekin, tximinoaren eta gizakiaren arteko maila bat zirela uste zuen. Gaur egun arazoa ez dator koloretik eta gutxiagotasun arrazistaren sinesmenetik, aberastasunetik eta pobreziatik dator, klasismo arazo batetik. Eta gaur egun ideia arrazistei eusten diena ez da ezjakina besterik, gure arbasoak baino ezjakinagoa da. Askotan, irain arrazista eta azalaren kolorea behin eta berriz errepikatzen dira, baina benetan gutxienekoa kolorea da. Etorkinen olatuak Europa iparraldetik etorriko balira, arazo bera izango genuke, baina azal zuriko jendearekin. Arazoa xenofobiaren tentazioan erortzen den jendea da, “etorkin pobreen” eta paperik gabekoen aurkako errepresioa defendatzen duena, euren barrura begiratu beharrean. Konponbidea munduko aberastasunaren banaketa justuan datza, guztiok ondo bizi gaitezen eta inor ez dadin behartua izan masiboki mugitzera, mundu erdia baino gehiago pobretu beharrean. Hamster bat bezala bizi gara, noriari bueltaka, urrezko kaiola batean. Benetan askeak direnak eta luxu bitxian bizi direnak, gutxi batzuk dira.
Ideologietan eztabaidan gabiltzan bitartean, Bizitza berean betetzen doakigu, gu ohartu ere egin gabe!!!!
Hi!!!! Langile abertzale iraultzaileen alderdia izango hukek….
Kontu hau lehen ere gertatu zela dirudi!!!!…
Analisi sakonik egin gabe… Xabier, mesedez, joan Palestinara eta esan bertakoei Zisjordanian lan egin eta bizi den israeldarra palestinarra dela… berehala ikusiko duzu han kolonialismoari nola egiten dioten aurre
Ba ez da horrela, Joxemi. Xabierrek, argi eta garbi, integratzen direnak aipatu ditu. Ezin da Palestinan kolono bat den Israeli batekin alderatu. Salagarria dena martxa berdeak dira, Marokok mendebaldeko Saharan egin zuen bezala, sahararrei lurrak usurpatzeko. Hemen Euskal Herrian ere egin dizkigute, Hego Euskal Herrian estatuko eremu pobre eta landugabeetako langileen uholdeak garai oparoetan lan egitera ekarriz, eta euskaldunok ginela ez zekitela, ezta hurrik eman ere, beren errua ez zela, bestalde. Baina hausnartu behar dugu, jende asko dagoela, batez ere hona iritsi ziren estatuko etorkin haien seme-alabak, asko integratu egin zirela, euskara ikasi zutela, herri hau defendatu zutela beren bizitza emanez ere. ETAn kasu asko izan ziren, batzuk aski ezagunak. Eta gero autoktono nazkagarri samarrak ditugu, ez dezagun konparatu Extremadurako Juan Paredes Manotas “Txiki”, bere familiarekin etorri zena, Iturgaitzekin, askoren adibide bat jartzeagatik.
Iepa, ba nator ni ere neure ogi puska saltsa honetan bustitzera, baina ez platerean lapikoan bertan baino.
Alferrik ari gara eztabaidatzen etorkinak bai ala ez, ez dagoelako gure esku horren gaineko erabakimenik. Eguraldiaren komenigarritasunaz eztabaidatzea moduko ariketa antzua da, ez dugulako botere politikorik ez komunitatearen erreprodukziorik.
Agian hasi beharko dugu pentsatzen nola biziraun herri minorizatuan, biziko ba gara herri bezala, oraingoz. Nola eutsi geure arteko komunitateari jada erabat geurea ez den lurralde batean, nahi eta hala ote dugun, ze indar ditugun alde eta zeintzuk kontra.
“nahi eta AHALA”