Marta estimatua, hauxe izan da bidali didazun gutunik preziatuena!

El Torreón, 2020ko martxoaren 16an eta 17an (astelehena eta asteartea) (2. eta 3. konfinamendu-egunak)

Marta estimatua, hauxe izan da bidali didazun gutunik preziatuena! Orain egokitu behar dizut nirea, eta ez dakit parean egongo naizen. Duela lau egun itxi gintuzten etxean bi urteko semearekin, koronabirusaren ondorioz. Erne jarri, eta ez gara atera. Ez dakit gai izango naizen horrelako egoera batean pentsatzeko, non ez baitut lekurik, ezta —paradoxikoki— denborarik ere, zeren eta familiako sendaketek eta telelanak kolpatu naute eta (klaseak, diru-laguntzen balorazioa, komunikabideekin lan egitea…). Hondamendiaren ebidentziatik atzeratzeko jokoak asmatzen eman genuen eguna, eta Nri parkera jaisten uzten ez gaituen birus bat dagoela azaltzen saiatu ginen. Berak argudioa errepikatzen du, baina ez dakit ulertzen duen; pentsatu behar dut ordu-tartea ere ikasteko modu bat dela. César Rendueles filosofoak Twitteren esaten zuen koronabirusak marraztu duela koronabirusa (batzuetan, konfinamendu-denboran ere erabilgarria den leiho digital bat agertoki erabat «helduzentrikoa», eta halaxe da. Haurrek ezkutuan egon behar dute, The Hou-se is Black koloniako legenardunek bezala, birusaren transmisore garrantzitsuak baitira, diotenez. Haurrak: munizio berria. Arratoi-pozoi bat gertatzen da etxean. Gordeleku bateko zulotik erori eta Akermanen film batean lurreratu izan bagina bezala da hori. Haserrea eta produktibitatea jolaserako lagun txarrak dira, Jeanne Dielmanek erakutsi zigun moduan. Hala ere, erreserbak eta sabai baten erosotasuna ditugu, baina besteak falta zaizkigu, egunero nahita edo … sortzen diren loturak, eta mundua. Edo agian hau da, azkenean, mundua bihurtu den horren irudi bertsuena. Pantaila birtualak, orain, gure salbatzailea dira, libreki ibiltzen uzten gaituzte murrizketa-garaian, baina inoiz ez zero kostuan, beti irabazten du neurea (Facebook —Whatsapp—, Google, Amazon, Microsoft —Skype-, Telefónica edo dena delakoa). Zoom izeneko programa baten bidez egiten ditut eskolak, eta, ezagutzaren transmisio bat baino gehiago, lagun egiteko modu bat dira. Halaxe jakinarazi didate lehen fase honetan ikasleek. Irrealitatearen sena izugarria da. Ekoantsietateak, bioantsietateak… Nahiezinak birusek baino gehiago kutsatzen dute, munduaren pisua gure sorbaldetan jasan behar dugula dirudien garai batean, guztiok eta gutako bakoitzak, denbora osoan, eta batzuk, egoera aprobetxatuz, bizirik erortzen zaizkigu. Aurreko batean idatzi zenuenean, ia ez zara errefuxiatuengandik babesten eskubidea ukatzen duten herrialdeetako mugetara iritsi, ez dugu asilo eskubiderik, eta komunikabideetara inflazioa zegoen koronabirusari buruzko diskurtso publikoan; orain, hitzez hitz, errefuxiatuak ez dira existitzen. Artikulu batean duela pare bat egun idatzi nuen bezala, horrek kolokan jartzen nau, konfinamendu orokor baten aurrea, jadanik konfinatua, zeure inguruan daudenak zaintzen edo erantzuten dituzula, biztanleriarik ahulenak dira? Presoei, ez-lekuetan metatzen diren milaka errefuxiatuei, etxerik gabekoei, mugikortasun-arazoak dituzten adineko pertsonei edo aniztasun funtzionala dutenei? Mehatxu birikoa aitzakia ezin hobea da nonahi mugak ixteko eta politika isolazionista bat justifikatzeko. Europa immunitarioak porrot egin du, eta berriro ari da beldurraren hormak eraikitzen. Beldur hori nahasi egiten da porrot ekonomikoaren izarrarekin (likidezia eta baliabide falta), klaustrokidearen nekearekin eta noiz bukatuko den ziurgabetasunarekin (denbora-faktorea: noiz?, antzekorik)?. Gai ekonomikoak gizarte-talka sendoko plan bat eskatzen du; etxeari nahiko sufritzen ari gara, baina benetan larritasuna txikia da egoera orokorrean, horren guztiaren atzean dagoen giza sakrifizioa, eta onura ateratzen ari diren eta, eredu ekonomiko suntsitzailea ezarriko dioten enpresak, kapitalaren plataformak, alde batetik, eta finantza-enpresa handienak, bestetik. Bien bitartean, Estatu zentraleko «adimen heroiko bertikala»k leialtasuna eta erantzukizuna eskatzen ditu, eta elkarrekin egotera bultzatzen gaitu. Puntu horretan, politikak ezin dira bereizi coaching-saio batetik. Eta horrela, biztanleria nekatuz, ateratzen garenean ez ditugu izango ez indarrik, ez kontratu sozialik eskatu ahal izateko tresnarik, dena lotura hautsiak izango dira, zor orokorretik askatzea. Edo lehenetsiko dugu kontsumoarekin lotutako pribilegio zaharrak. Egoera horretan pentsatu beharra dago.

Ingrid Guardiola, FILS / “Konfinamendua, zelata eta anormalitatea” izeneko liburuan (Arcadia. 2020)

Itzulpena: Fito Rodriguez