Etxebizitzaren iruzurra I
Etxebizitzaren auzia aspalditik datorren egiturazko arazoa da. Giza eskubidea izan behar lukeena gehienez ere eskubide subjektiboa baino ez da. Iruzurra dela diot instituzio eta alderdi politiko guztiek hitz politak esan arren, ez diotelako muinari heltzen. Egun, enpresa eraikitzaileek eta lurzoruaren jabeek ezartzen dute etxebizitza politika, negozioa egiteko duten eskubidean oinarrituz. Instituzio guztiek su ta gar defendatzen dute eskubide hori, norbaitek etxebizitza bat izateko duen eskubidearen aurretik, hura objektiboa baita eta hau subjektiboa. Horregatik, egoeraren ardura dutenengandik iristen zaigun hainbat gezur argitu nahi dut.
Ez da egia etxebizitza gehiago eraiki behar denik herritarren premia asetzeko. Azken urteetan milaka etxebizitza eraiki badira ere, ez da arazoa konpondu. Areago, politikariak, enkante batean bezala, nork etxebizitza gehiagoka aritzen dira ahobero, herrian dagoen benetako beharra jakin gabe. Udalek ez dakite etxebizitza baten behar objektiboa (honetaz luze eztabaida daiteke) duten pertsonak zenbat diren eta horien ezaugarriak ere ez, ez baitute inolako erroldarik egiten.
Etxebizitzaren benetako premia dutenak maiz ez dira babes ofizialeko etxe bat izateko eskatzen den gutxieneko soldatara iristen
Ez da egia Babes Ofizialeko Etxebizitza gehiago eraikitzeak arazoa konponduko duenik. Duela hogei urte baino gehiago hasi zuten bide hori eta egun berdin gaude, edo okerrago, etxebizitza horietako asko libre bihurtu dituztelako. Gainera, etxebizitza horien kopurua eraikitzaileek ezartzen dute, ia beti legeak dioen gutxienekotik gertu, eta Udalak oro har ez dira gehiago eraiki ditzatela eskatzera ausartzen. Eta larriena da etxebizitza baten benetako premia duten pertsonak maiz ez direla babes ofizialeko etxe bat izateko eskatzen den gutxieneko soldatara iristen, aukerarik gabe geratuz.
Ez da egia etxebizitza libre gehiago eraikitzeak arazoa konponduko duenik. Izan ere, behar handiena dutenek ezin dute salmenta libreko prezioa ordaindu. Etxebizitza horiek, oro har, espekulatzaileek edo jada etxebizitza bat duten pertsonek erosten dituzte, hain prezio altua ordainduta, non beraien etxebizitza ahalik eta garestien saldu behar duten, eta horrela etxebizitzen merkatua garestitu egiten da. Bestalde, ez da kontrolatzen nork eta zertarako erosten duen etxebizitza bat.
Alokairuak igotzen jarraitu du, nahiz eta legearen aldeko politikariek paparra dominaz bete
Ez da egia etxebizitzari buruzko lehengo eta oraingo lege berriek arazoa konponduko dutenik. 1998ko Lurzoruaren legeak Udalei etxebizitza sozialak eraikitzeko aurrekontuetatik diru kopuru bat hartzea agintzen dien arren, kasu gehienetan Udalek muzin egin diote legeari eta egun ez dakigu zein Udalek bete duen legea eta zenbat etxebizitza eraiki duten diru horrekin. Bestalde, azken legea onartu denetik, etxebizitzen alokairuak igotzen jarraitu du, nahiz eta aldeko politikariek legearen onuren dominaz paparra bete.
Legeek eta instituzioek jabeen eta eraikitzaileen eskubidea babesten dute beti. Gehienez, zenbait pertsonari arazoa arintzen diote, baina benetako premia eta eskubidea bazterrean uzten dira, espekulatzaileen mesederako. Jakina, Instituzio guztiek beren zatitxoa ateratzen dute espekulaziotik. Horrela ez da etxebizitzaren auzia konponduko.
(Jarraituko du).
