Apirilaren 5ean, Ukrainako presidenteak, Volodimir Zelenskik, bideokonferentzia bidez hartu zuen hitza Espainiako Diputatuen Kongresuan. Bere hitzaldia amaitu ondoren, bertan zeuden diputatu guztiak zutik jarri ziren eta gehienek txaloka egin zuten. Salbuespen batzuk izan ziren, Kongresura joan ez ziren diputatuena. Salbuespen horien artean ez zegoen diputatu jelkiderik, ezta euskal independentistarik ere. Hamabi egun geroago, apirilaren 17an, euskal alderdiek Aberri Eguna ospatu zuten. Argi eta garbi daukat nire aberria ez dela inoiz izango Kongresuan nazi batek hitz egin ondoren zutik jarri ziren diputatuena.
beren demokrazia kaka handia izan arren ezin da kritikatu, eta kritikatzen badugu terroristak garelako da
Duela aste batzuk nabarmen geratu zen Espainiako Inteligentzia Zerbitzuak (CNI) EH Bilduko eta ERCko politikariak zelatatu zituela telefono bidezko entzuketen bidez. Kritika eta protesta ugariren ondoren, Idoia Mendiak, EAJko mandatuetako neskak, adierazi zuen kritika horiek demokrazia egonkortzeko baino ez zutela balio. Hau da, beren demokrazia kaka handia izan arren ezin da kritikatu, eta kritikatzen badugu, ezbairik gabe, terroristak garelako da. Azken inkesten arabera, VOXekiko boto-asmoak gora egin du. Baina, “sozialista” batzuk entzunda eta ikusita, baiezta genezake PSOEn VOXen baino faxista gehiago daudela.
Pandemia deitu dioten horrek iraun zuen bitartean, osasunaren eta segurtasunaren izenean eskubideak eta askatasunak murrizten zirela ikusi genuen. Parlamentuan inork ez zuen ahotsa altxatu. Gizarte zibileko kide batzuk baino ez ziren ausartu orain gripe bihurtu den hori saihesteko hartutako neurriak zalantzan jartzera, eta ukatzailetzat jo zituzten.
sozialdemokrazia, zaharra zein berria, faxismoaren ezker hanka besterik ez da
Lehen aipatu dudanez, badirudi hurrengo hauteskunde orokorretan eskuina eta ultraeskuina gehiengoa izango direla. Eta, duela hiru urte bezala, zeruak hartzera zihoan ezkerra ultraeskuina datorrela oihukatzen ari da. Baina eskuin ultra hori eta faxismoa hemen zeuden, beti egon dira hemen, 1978tik, edo, nahiago baduzue, 1939tik. Eta hauteskunde-zirkuan parte hartzen duten alderdi guztiak bere bermatzaileak dira, ez soilik eskuina. Sozialdemokrazia, zaharra zein berria, faxismoaren ezker hanka besterik ez delako.
Ez dakit argazki horregaz zer esan gura deuskuzun, txistulariak eta euskaldunak falangistak ziran edo….. Garai hartan dantzari, txistulari, euskaldun batzuk falangistak ziran, baina beste euskaldun asko ez ziran inoiz Falangek antolatzen eben ekitaldietara joaten, tamalez Falangeren zapalkuntza jasan eben, itzel sufriduten eben.
Txaloen gainean…… konfinamenduan be osagileek txalo zaparrada ederra jaso eben, lagun batzuk hasten ziran eta beste batzuek, asko pentsau barik, jarraitzen eben.
Erabat ados hirekin, Oscar.
Gure imajinarioan abertzaletzat dukegu gure burua askok.
Abertzale (askorentzat, gainera, abertzale=gurea=on ;-), zer esan nahi du horrek?
Gure iruditeria (azpi)kontziente horretan badira ikur eta osagai batzuk abertzaleari lotuta: arranoa, ikurrina, mendizale izatea, trikitixa eta txistu eta danbolina, agurjaunak, txapela, aurreskua, real-athletic-bertoko kirolariak (gudarien sinbolo), batez ere euskaldun badira, besteak beste.
Sasoi batean fededuna izatea ere bai, katolikoa, kristaua. Hori modaz pasatuxea dago, antza.
Zelan iristen gara horrelakoak pentsatzera?
Nola erabiltzen eta txertatzen dituzte ikurrak manipulatzaileek jende-masak euren nahieran moldatzeko eta bideratzeko?
Eta jaiak? Azken hamarkadetan “jai herrikoien” defentsa eta sustapena ere geneukan goi-goian, jatortasunaren, ontasunaren, abertzaletasunaren beste eremu bat.
Zer diogu hiri-herriko jaiei buruz? Noraino dira botere taldeen arteko borroka gai(lu)?
Noraino, komunitate baten berezko ospakizun alai, oparo eta premiazko?
Goiko argazki horrek (zer hausnartu ematen digu, bide batez, hemen hori ikusteak; beste idatzi baterako) nolabait berresten digu, gizakiok eta taldeok musika eta dantza estimatzen/behar dugula.
Edozein ideologiaren, gertaeraren edo gai komunen hegalpean elkartzen garenean festatxoa estimatzen dugu. Eta horretan, berdin erabili dezake agintariak (argazkian nabarmen agertzen dira goian eserita, kapela-trajez jantziak; behean baserritar-txapelaz “artistak” zutik) edozein tresna eta gizaki horretarako, txistu-danbolin, txistulari-dantzari.
Zergatik bitxi irizten diogu, txistu eta danbolina egoteari “jai” horretan?
Beharbada, geure iruditeria, sinistu ditugun hainbat ipuin eta geure pentsatzeko modua bera ditugu aldatu beharrekoak?