Aspaldion hedatu den uste baten arabera, migratzaileen etorrera masiboak gure “kultura” hondatu eta ditugun “eskubideak” galarazi egin behar dizkigu.
Migratzaileen etorrera masiboak gure kulturan eta gure bizimoduan eragin haundia duela, eta haundiagoa izan dezakeela, ezikusia egin gabe, migrazioan fokoa jartzeak, gaitzaren zati bat azalarazi bai baina, ez du errazten gaitza bera bere osotasunean ulertzea.
Gure kulturaren galerak historia luzea du: lan-indarren hurrupatzeak, komunitateen desegiteak, telebistak, eskolak, gehiegiko kontsumoak… ekarri gaituzte garen honetara… eta berak dira, betiere, galeraren eragile nagusiak.
Horrezaz bat, migratzaileak toki batera iristeak beti izan du eraginik tokiko kulturetan eta bizitzan: batzuetan zorigaitzezkoa; nondik ikusten den, bestetan ez hainbeste… Azken batean, denok gara noizpaiteko migrazio eta kultura-kruzeen seme-alabak. Zer dago berririk, zergatik oraingo Europarako migraldiak direla-ta hainbesteko asaldazioa?
Europar askok beren “ongi-izatea” badoakiela ikusten dute…
Migrazioen kritiko berriek (Rodrigo Morak, Moreno Ramirok…) inmigrazioa geldiarazteko neurriak, Europako zein Espainiako gobernuei eskatzen dizkiete. Kritiko horiek beren burua “komunalistatzat” jotzen dutelarik, harrigarria da nola, inmigrazioaz ari, ez duten lehen planoan jartzen komunitateen zeregina.
Migrazioen kritiko berriek hemerotekak errepasatzen dituzte, erakusteko etorkinen artean “delinkuente gehiago” dagoela… Hortaz, hiru zera: 1, gaizkile aberatsetan ez baina, gaizkile pobreetan jartzen dute arreta. 2, etorkin batzuen azio okerretatik, oro har, etorkinen okertasuna ondorioztatzen dute. 3, etorkinen artean (ustez) gaizkile gehiago izatea, haien pobre izateari edo haien bazterketari baino, haien kulturari edota haien erlijioari egozten diete. Kulturak eta erlijioak egingo lukete herri bat edo bestea krimenera emanago.
Gaizkile gehiago izatea, pobre izateari edo bazterketari baino, haien kulturari edota haien erlijioari egozten diete
Migrazioen kritiko berriek esan ohi dute afrikarrek, kasu, beren “sorterrietan” gelditu beharko luketela, eta bertan kondizioak sortu behar liratekeela, “ez dezaten emigratu beharrik izan”. Emigratu beharra, erlatiboa izan daiteke. Ez dena erlatiboa, eta jata defenditzekoa dena da, muga artifizialetako munduan, jendea, zenbat diru duen gorabehera, desplazatu ahal izatea. Errebolbitu egiten naiz imajinatuta, inork, pobrea naizelako, nire herritik ateratzea debekatu ahalko lidakeela.
Ni bezala Europatik atera zaretenoi, ez al zaizue gertatu lotsatzea/amorratzea, bestek egin ezin duten bidaia egiten ahal dugularik guk?
Migrazioen kritiko berriek, zorroztasunean asko irabaziko lukete, Europako deskulturatzaileek (enpresari, militar, laguntzaile, kolono, turistek) Afrikan beren atzaparra eranstea gaitzestearekin bat, lehenik eta behin, euskal herrietara datozen enpresari eta funtzionario haundiei edo kolono eta turista aberatsei sarrera mugatzea proposatuko balute.
Gure naziogabetzea, langile etorkinen eraginez baino, okupatzaile espainol eta frantsesen, kultura yankeearen eta bertako elite parasitoen eskutik heldu da. Ez dut esaten kanpoko langileen etorreraz ez dugula erne egon edo kezkatu behar, ezpada geure izatea, ez garela, batez ere, haien kausaz galtzen ari; begirada zuzendu behar dugula.
Gure kultura azkar urtzen ari da, eta migrazio zahar eta migrazio berriei bezainbeste, erabakitze-guneen urruntzeari, komunitateen eta familien indar-hustutzeari, erabiltzen ditugun makinei… lotuta dago.
Gure “identitate galerari” buruzko eztabaidetan faltan ematen dut inork galdetzea, galera horretan, XX. eta XXI. mendeetako puntako kapitalisten nahikeriaz eta diru-gosez, eta gure “izan-gosez” eta axolagabekeriaz, geure egin ditugun hainbat makinek ze paper jokatzen duten; migratzaileengandik baino, badugulakoan zeinetik defenditu…
Gure kultura indartzeko on litzateke herritarrek makinak jakituriz erabiltzea; oro har, gutxiago kontsumitzea
Gure kultura indartzeko on litzateke herritarrek makinak jakituriz erabiltzea; oro har, gutxiago kontsumitzea; komunikabide kaltegarrietatik aldentzea; beste maila batean, Euskal Herria, Haundien Europatik ateratzea: Euxit; politika burujabe baten oinarria izan liteke, azkeneko hori.
Etorkin oldeok (batez ere, etorkin “latino” espainiazaleek) gure nortasunari “erremateko kolpea” ematen ahal diotela, nik ere sentitzen dut: larria da situazioa. Berriz ere, baina: puzzlearen zati bat dira etorkinak; haiengan zentratzea, badaiteke Le Penen edo Abascalen jokoa; pentsamendu ahularen seinalea da gure artean.
Oro har, migrazioen kritiko berriengan faltan ematen dut klase-kontzientzia edo klase-sentimendua: etorkin lanjendea bertako lanjendearengana erakartzeko beharraz aritzea, elkarrekin borroka egiteko. (Euskal Herrian inmigrazioa benetan masiboa izan zen garaiaren ostean, 1974ean, Argalak eta Perturrek, bata bestearen eskutik oker ez banago, PTV akronimoa atzeman zuten: Pueblo Trabajador Vasco, “beren lan-indarra Euskal Herrian saltzen duten orok” osatuko zuketena.)
Migratzaileen etorrera mugatzea, edo haiei abegi ona egitea, heltzen diren tokietako auzo-elkarteek eta langileen batzarrek erabaki beharko lukete. Egun, interes haundiko demokrazia-ariketa izango litzateke bera.
Anartean, herritarren partez, eliteek erabakiko dute nork-nora joaterik daukan, eta nork-nora ez. Kapitalistek erabakitako migrazioa, etzait zuzeneko eztarritik pasatzen.
Eskerrik asko idatziagatik!
III. Mundu Gerra honetan indarrean dauden suntsipen arma ugariren artean, “geure” zein “auzoken” etxeak “aztintzea”, oinarrizkoenetakoa da. Migrazio masiboak, jatorrizko herrietan eragiten den aztindura tragiko horren ondorio tragikoak dira (expolioa eta erahilketa masiboen bidez), baina aldi berean, arma suntsitzaileak, bere masibotasunarengatik eta bere ezberdintasun/antagonismo etniko-kultural-erlijioso-lingüístiko-ekonomiko-…engatik, uholde efektuaren bidez, arma eta ejerzito bezala erabiliak izanez, gerra hibrido ospetsu honen pieza klabe bihurtuz, bilatzen eta bultzatzen den maila guztietako suntsipen sozialerako. Bai “hango” eta bai “hemengo” suntsipenerako.
Billarreko karanbola magistrala da zentzu horretan.
Elementu ugari daude hor jokoan eta oso epe luzerako estrategiak ere (alde kognitiboa sakon “landu” ondoren).
Aipatzen dituzun elementu guztiak daude presente, bai, baina guzti honen “suntsipen arma bikoitz” izaera ez bada plazaratzen, ez da kontua ondo ulertzen uste dut. Oso elementu esanguratsua da guzti honetan eta azken hamarkadetan, ONGen zeregina eta euren diru iturriak, adib eta besteak beste.
Gai hau, beste suntsipen arma ugari bezala, tabú bihurtu eta “eskuin muturraren” esku “utzi” izana, ez da inolaz kasualitate bat. Oso ondo pentsatuta dago eta “ezker”tzako engendro horren konplizitatea du, arazoa, bere osotasunean, ezin ulertu, ez eztabaidatu ez bideratu ahal izateko. Atolladero perfektua sortzen da horrela, blokeoa, eta uholdeak aurretik garamatza. Gai ugarirekin gertatzen ari zaigu hau. Tabu bihurtu dituzten guztiekin hain zuzen (plandemia kasuko), eta ez dago horren pertzepziorik orokorrean. Hori da tabuen funtzioa. EZ IKUTU!! EZ HITZ EGIN!!
Guzti honen kasu paradigmatikoa da gure EH “modeliko” hau, oso osoan tranpan jausi delarik gerra hibrido horren frente guztietan. Geure heriotza zigorra, onartu baino gehiago, eskubide bezala aldarrikatzen ari gara gizarte bezala. Aspalditik. Hauxe da gerra kognitiboaren azken helburua. Etsaiak bere desagerpena aldarrikatzea eskubide bezala (txertoekin bezala, beste, guda kognibo-biologikoan). Gerra salatzen dugunok, ultraeskuindarrak gara. Bizirik iraun nahi duena (banaka zein kolektiboki), ultraeskuindar insolidarioa da. Eutanasia biologiko- linguistiko-kultural-etniko indibidual eta kolektiboa da intenbide solidarioa. Denontzat. Transhumanismoa azken helmuga. 1000 “zientzia”lari arlo horretan “lanean” geure artean. Miramon, Zamudio…Horretarako, identitateen suntsiketa, ezinbestekoa da.
Gure etxean beti esan izan da, auzoan elkarbizitzeko sekretu bakarra, norbere etxea zaintzea eta auzokoarena errespetatzea dela. Hori da nahi izan ez dena eta nahi ez dena. ELKARBIZITZAREN ORDEZ, ELKARHILTZEA.
Eztabaida dezagun askatasunez gai tabuetaz bereziki, mesedez!
Bai Pablo, horixe da, ‘gure naziogabetzea, langile etorkinen eraginez baino, okupatzaile espainol eta frantsesen, kultura yankeearen eta bertako elite parasitoen eskutik heldu da’. “Elite” parasitario eta kriminala.
Pedro A. Moreno Ramiroren kasuan, ez gaitu gobernuak irtenbideen epizentrotzat jartzen. Errealista dela dio. Batetik, komunalismoa proposatzen du helburu gisa, baina horretara iritsi arte, egun batetik bestera gauzak ezin ditugulako aldatu, eta bizitzak aurrera jarraitzen du, krisiak aurrera jarraitzen du, langabeziak aurrera jarraitzen du, derrigorrezko immigrazioak aurrera jarraitzen du, eta abar. Esaten duenaren katedra ere ez dut sentitzen; berak proposamen bat egiten du eta bere liburuari buruzko iritziak eskatzen irakurri dut, bere proposamena ez baita manifestu itxi bat, eztabaidatu beharreko ideiak dira, jendeak hondamendi honi bestelako etorkizun bat eman eta eraiki dezan.
Bestalde, ados nago immigrazioari buruz diozunarekin, beti egon dela, eta kulturen trukea aberasgarria dela. Baina kolonialismoa ez da gauza bera, Espainiera eta Frantsesa bezala, ematen eta hartzen ez duena, baizik parean aurkitzen duena zanpatzen duena, gorrotatzen eta kontra doktrinatzen duena. Eta derrigorrezko immigrazioaren kasuan gertatzen dena da masiboa bada oso zaila dela asimilatzea, batez ere aurretik erasotutako eta baztertutako kultura eta hizkuntzengatik, gureak bezala, desagertzeko arriskuan daudelako. Gobernuek, orain haien agindupean gaudenez, giza eskubideak baino gehiago helburu interesatuengatik etorkinak ekartzen dituzte. Eta bada garaia gai honi heltzeko, immigratzera behartutako gizaki horienganako errespetutik eta gure kultura eta hizkuntzaren defentsatik, aspalditik egiten dugun bezala. Bestalde, Pedro A. Moreno Ramiro eta Rodrigo Moraren artean desberdintasun nabarmena dago, nahiz eta bi proposamenetan komunalismoan bat etorri, eta zaku berean sartzea ez da bidezkoa. Kapitalismoaz diozuna eta egoera honetara ekarri gaituzten faktore guztiak; Ramirok bere liburuan ere aipatzen dituela uste dut. Irakurri al duzue Ramiroren liburua, edo irakurri al duzue artikulu bakar batzuk, litsak ugari uzten dituztenak? Rodrigo Moraren proiektua eta Ramirorena nahasten ari gara? Ramirorenak gauza asko ñabartzeko izango ditu, baina niretzat, oraintxe bertan, ezker eta abertzale ikuspegitik aurkitu dudan gauzarik zintzoena da. Argala eta Pertur gure herriaren historia hurbilean oso garrantzitsuak izan ziren bi historikok, bere garaian PTV bezalako terminoak akuñatu zituzten ideia marxista leninisten barruan, gaur egun nire ikuspuntutik zaharkituta daudenak. Eta horregatik eta beste proposamen askorengatik, haiek eta haien kideak kritikatuak izan ziren, ez oso errealistak izateaz. Pertur demokrazia burgesaren barruan lan egitearen alde zegoen; E.I.A. ezkerreko alderdi iraultzailearen alde zegoen, E.T.A. alderdiaren konkista politikoen bermatzaile izango zen bitartean. Ikusten duzunez, demokrazia burgesa bere helburuak lortzeko “erabiltzearen” aldekoa ere bazen, gauetik goizera ez zion muzin egiten, bazekielako ezinezkoa zela. Baina bere estrategia ez zen parte-hartze horretara mugatzen, ondo dakigunez. Eta kontuz, ez naiz gaur egun Euskal Herrian borroka armatua defendatzen ari, esaten ari naiz demokrazia faltsu hau beste fronte bat bezala, eta ez osotasun bezala, erabiltzen duenak; herri borrokak ere bultzatu behar dituela, eta horien artean sartzen dut 2030 Agenda kontrako eta bere plan makabro guztien disidentziari. Nik, gaur egun, fronte hori galduta bezala daukat, joko arauak hain ustelduta daudenez, ezin da aurrera egin, irudipen bat besterik ez da. Horregatik uste dut gaur egun herri borrokek izan behar dutela lantza punta, eta ez inongo plataforma edo alderdi politikok.
Bestalde, Joseba Argintxona, nire ñabardurekin, baina oso aberasgarria iruditzen zait zure iruzkina, benetan uste dut artikulu batean eraldatu beharko zenukeela. Denok bat gatozela uste dudan esaldi honekin geratzen naiz: “Auzoan elkarbizitzeko sekretu bakarra, norbere etxea zaintzea eta auzokoarena errespetatzea da”.
Mundu honetan kontraesanez josirik gauden gizakiontzat abesti hau bururatu zait.
Barau aste ona pasa!
https://youtu.be/kyMeprZokDs?si=1ZPeB3nhmPpJwKJR
Nik goitik behera sinatuko nituzke Pabloren berbak.
Patrik, nik behintzat hurbiletik ezagutu ditut Pedro eta Felix. Garai berean ezagutu ere, 2010ean biak. Biek egin dute lo nire etxean, hemen Bermeon. Biak gonbidatu ditut unean-unean mugitzen nintzen kolektiboetara euren ideiak eta liburuak aurkez zitzaten. Felixek kritikarik latzenak jasotzen zituen uneetan haren aldeko artikulu bat idatzi nuen. Pedroren lehen liburuaren hitzaurreak nire sinadura daroa, eta ez zait damutzen.
Nik ezin dut bat egin inori ateak itxi gura dizkion proiektu batekin. Are gutxiago gure ongizatea sortzen dutenei eurek sortutako ongizate hori ukatu gura zaienean. Are gutxiago proiektu pertsonalista batekin. Paperak denari eusten dio, eztabaidatzeko ustezko borondateari ere bai. Saia zaitez hori egiten; alegia, defendatzen dituen ideiak bere egilearekin eztabaidatzen. Nik ez nuen arrakasta handirik izan koronabirus garaian, are gutxiago euskalduntze berantiarraren gaineko teoriari dagokionez. Migrazioaren kontuarekin saiatu ere ez naiz egingo. Baina kontu pertsonala izan daiteke hori.
Beste barik, Pedroren proposamenean gustuko ditudan gauza bakarrak aspaldi defendatzen ditugu gutako askok, baina horien alde egiteko, nik, behintzat, ez ditut behar Pedroren beste formula guztiak. Gustatzen zaizkidan puntuetan ez dut berritasun handirik aurkitu, eta berrikuntza direnekin oro har ez nator bat. Pertsona baten inguruan eraikitzen diren mugimenduekin ere ez. Berdin pertsona hori Bakunin bera balitz ere. Jasanezina gertatzen zait imajinatzea inor nire inguruan mugimendurik sortu gura balu. Kartzela latzagorik ezin begitan dakidake. Gure ideiak biltzen dituzten liburuak bide-orri eztabaidaezina bihurtzen direnean… Gogora dakarkit Ursula K. Le Guinen “Desjabetuak” liburu zoragarriak daukan ahuleziaren handierna: Anarresko gizarte anarkista osoa emakume bakar baten liburuari zorrotz jarraituta eraiki zen, eta hura emaitza: proiektu zurrun eta aldaezina. Ez dut Biblia komunalistarik erosten. Eztabaidatzeko eta elkarrekin, era kolektiboan eta egoak alde batera utzita eraikitzeko prest beti. Inorena ez eta denonak diren proiektuak hobe.
Migrazioaren inguruan, eztabaida ezinbestekoa dela jakitun, Pedro eta Felixen diskurtsoekin sentitzen dudan arrakala nahikoa dut gizartea behetik, inori guretzat nahi ditugun askatasunak ukatu barik eta Estatuari ezer eskatu barik berrantolatzeko beste bide bat bilatu nahiago izateko.
Pedrori eta Felixi eurei onena opako diet beti euren bizitzan. Agian opa horretan sartzen da kontrako iritziak onartzeko eta zintzotasunez eztabaidatzeko gaitasuna ager dezatela. Edo agian neu naiz itsua, gaitasun hori ikusi ez diedana.
Non eta noiz entzun edo irakurri duzu Rodrigo Mora inmigrazioa geldiarazteko neurriak gobernuei eskatzen, Pablo?
Ez diot inon irakurri.
Beraz nire afirmazioa, hitzez hitz hartuta, huts bat izan daiteke. Pedroren eskaera zuzenek Felixenak zaku berean sartzera eraman naute.
Izan daiteke, diot, aspaldi ez baitut gai honetaz Felixen testurik irakurri. Irakurri nituen aurrenekoekin aski izan nuen. Arrakala erabatekoa da.
Felixen inmigrazioari buruzko hausnarketek beti eraman izan naute pentsatzera, berak eta bere jarraitzaileek nahi luketen “inmigrazioaren stopatzea”, beste inoren ez baina, inmigrante horiek behar dituztenen (botere ekonomiko eta politikoen) esku dagoela.
Inon ez diot irakurri, ere, nor Euskal Herrira etorri edo nor bertan finka daitekeen, eta nor ez, herri, auzo edo langile batzarrek erabaki beharko luketela.
Beharbada azken aldion zerbait esana du horretaz…
Esan ez balu, “pasiboagatik”, segitzen dut pentsatzen, haren proposamenen betetzea, soilik Estatuek (edo Bruselak) eta haien poliziek gauzatzen ahal dituztela.