Errua gurea omen

Hogeita hamar urte daramatzagu bakearen aldeko propaganda jasotzen. Propaganda diot, borrokan zebilen jendearen aurka egiten zelako diskurtsoa. Gatazkaren parte zen. Tankeak erlearen kontra bota zituztenetik. Errepika daiteke Ispasterren iragandako gerla ekintzak muga markatu zuela. Estatuak beste maila bat eskaini zion bere armadari euskal borrokalarien kontra aritzeko, borrokalarien determinazio eta proiektuak, bost mendetik ordura arte, bide beretik jarraitzen baitzuen, herrian sostengu handia zutelarik.

Bakearen aldeko propaganda — lazo urdina, Gesto por la paz eta gauza asko, dena aipatzea oso luzea litzateke — ikaragarri indartu zen, pazifikazioa lortzeko eta ideia bakezaleak hedatzeko. Funtsean, erran daiteke bakezaletasuna hedatu nahi izatea ez dela txarra, gatazkak ez baitira beti lagungarri. Gatazka bakeari lotua da gisa guztiz, gatazka guztiei amaiera ematen baitzaie noizbait. Baina, hemen, propaganda hori guztia hedatzen zen bitartean, ideia horiek bultzatzen zituztenek gerla baizik ez zuten munduan zehar hedatzen; Afganistan, Irak, Libia, Palestina. Gaur egun 160 konflikto daude munduan. Aipatu gabe langileen bizi baldintzak gogortzen zituztela ere.

2001eko AEBko atentatu bortitzaren ondotik, terrorismo deitutakoaren kontrako borrokak dena justifikatu zuen

XXI. mendean sartu ginelarik, herriaren defentsarako ikusten genuen gure burua, ezker abertzaleak bere prentsa bazuen, egunkari, irrati, aktualitatea irakurtzeko manera eskaintzen zuen gure herriaren alde. Euskarazko prentsa indartu zen eta sekulako indarrarekin sentitzen ginen. Baina, 2001ean, Estatu Batuetan iragandako atentatu bortitzaren ondotik, terrorismo deitutakoaren kontrako borroka beste maila batera igo zuten eta horrek dena justifikatu zuen.

Horrela, bortizkeria gora, bortizkeria behera, Euskal Herriko prentsa ere pazifikazio prozesu horretan sartzen joan zen, eta segituan etorri ziren borroka armatuaren gelditzea, armak entregatzea eta egin zena oso gaizki egin zela ozen azaltzea. Omenaldiz omenaldi, aitortze eta aitorpen bidetik joan gara, pazifikazioak ez zuela denentzat aterabide ona izanen irentsiz.

sinetsi egin dugu, gure baitan, propagandak ez duela ondoriorik. Inoxenteak gu!

FARCekoek ere armak entregatu zituzten berehala, eta ondorioa ez zen borrokalari guztientzat ongi atera; bake akordioa izenpetuz geroztik 450 gerrillari hil dituzte dagoeneko. IRAkoek zazpi urte eman zituzten armak entregatzen; trukeak aurrera egiten zuen heinean haiek ere armak entregatzen zituzten. Gaur egun zertan diren zaila da erratea. Palestina aipatzeko, agian ez dituzte armak entregatuko, baina kasu horretan erlea tanke askoren aurrean aurkitzen da eta orain arte bezala bakezaleak izanen dira tankeekin dabiltzanak! Propaganda ederki eraikia, eta guk sinetsi gure baitan, propaganda denez, ez duela ondoriorik, ihardukitzeko nahiko indar daukagula sinetsi. Inoxenteak gu!

Ihardukitzeko mota askotako tresnak behar dira, materialak eta ez materialak. Palestinaren kasuan, duela gutxi ikusi ditugu palestinar presoak autobusetatik ateratzen eta familiarren besoetan erortzen. Familia borroka horren zati nagusi bat baita. Palestinarrek zutik jarraitzen dute familiari esker eta familiarendako. Hori da dena galdu duten palestinarren indarra. Dena kentzen diete, lurra, etxea, herria, baina familiaz inguraturik bizi dira, eta familia hil badiete, familia berria eraikitzen dute. Familian aurkitzen dute borrokatzeko indarra ere, familiak jasan behar dituelarik okupazioak egiten dituen erailketak.

Euskal Herrian azken hamarkadetan entzun den diskurtsoa, borrokatu zirenen kontrako propaganda, jasanen genuela uste genuen, hoberako izanen zelakoan. Hori baino gehiago eraikitzeko eta jasateko gaitasuna genuela sinetsi genuen. Eta, aste berean, hogei urte preso pasatu duten familietan, aita libre ezagutu ez zuten familietan, haurrek, gazteek alegia, aita presondegitik atera delarik ez zutela aitarekin egon nahi, ez zutela ikusi nahi entzun dugu.

Bortizkeriaren ardura guk dugula sinetsi eta sinetsiko ote du belaunaldi berriak? Kanpoko legeek kenduko al digute biloben atxikimendua?

Iparraldean, garai oso bortitzak ezagutu ditugu; atentatuak, atxiloketak, auziak, zigorrak, bisitak eta gehiago. Uste genuen ondorengoek ederki ulertu zutela erlea eta tankearena. Nonbait propagandak ez zuela eraginik izan.

Kadiratik erori naiz. Bortizkeriaren ardura guk dugula sinetsi eta sinetsiko ote du belaunaldi berriak? Sarrionandiak aipatzen duen erruari eman zitzaion erantzuna ez dut hemen ikusten.

Bortizkeriaren inguruko kanpoko legeek kenduko al digute biloben atxikimendua, borrokatu ginelako eta erraten zutelako egina gaizki egina zela, eta oso bortitzak garela?