Manifestazio jendetsua atzo Gasteizen

Pandemia deklaratu zutenetik, eta “birus bat geldiarazteko” neurri guztiak ezartzen hasi zitzaizkigunetik (birus hori ez zuten Petriren plaka batean landuta ere), bi urte igaro dira neurri zentzugabeekin eta eraginkortasunik gabeko metodoekin. Bi urte, hiru hilabetez etxean giltzapetu gintuztenetik, PCR testen bidez birusaren hedatzea oinarri hartuta. Kary Mullisek berak (Kimika Nobel sariduna PCRaren asmakuntzagatik) hil arte azpimarratu zuen EZ dela diagnostiko bat emateko test espezifiko bat. Mundu osoko zientzialariek, biologoek, epidemiologoek, medikuek eta birologoek salatu zuten gertaera hori, baina komunikabide guztiek zentsuratu egin zituzten, eta gaur egun ere zentsuratuta daude, prentsa idatzi, irrati eta telebista guztien jabe diren eta bertsio bakarra duten agentzia gutxi batzuen zerbitzura. Interneten ere, sare sozialek, Youtubek eta ehunka gunek bertsio ofiziala inposatu zuten, eta bertsio ofiziala zalantzan jartzera ausartzen den oro zentsuratzen eta desprestigiatzen jarraitzen dute.

Antza denez, kutsatzailerik arriskutsuenak umeak zirela erabaki zuten

Bi urtetan hainbeste gauza gertatu dira, non ezinezkoa baiten guztia artikulu batean laburbiltzea.

Araban eskolak eta bestelako zentruak ixten hasi zirenean hasi zen guztia. Dena gugandik urrun gertatzen dela pentsatzeko ohitura txarra dugu, baina oraingoan hurbil jo zuen. Txinan birus berri bat jaio omen zen saguzar bat pangolin batekin gurutzatzean. Astebete geroago, Santurtzin nire seme-alabak etxera bidali zituzten, baita Euskal Herri osoko haur guztiak ere. Antza denez, kutsatzailerik arriskutsuenak umeak zirela erabaki zuten. Nola azaldu nik ulertzen ez dudan zerbait? Hasiera batean sinetsi egin nuen, baina, berez, umeak eskolarik gabe utzi eta etxera bidaltzea estatu-kolpeen edo antzeko kasuetan bakarrik gertatzen zen zerbait zen. Egoera larria zela uste nuen. Hau ostiral batez izan zen; larunbatean mendira joan ginen eta igandean helduak eta izaki bizidun oro giltzapetu gintuzten.

Esan ziguten astebete iraungo zuela, gero hamabost egun izango zirela. Albisteak ez ziren batere pozgarriak: esaten ziguten zahar-etxeetan adinekoak eulien gisan hiltzen ari zirela. Interneten ez zegoen bestelako berririk, eta beldurtuta geunden. Inokulatu ziguten beldurrarekin, bahiketa gehiago luzatu zuten, hiru hilabetera iritsi arte. Hiru hilabete horietan gauza bitxiak ikusten hasi ginen: tabakoa erostera irten zitekeen, estankoak ireki zitezkeen, baina anbulatorioa itxita zegoen. Nik, bananduta nagoenez, astero Algortatik Santurtzira autoz joan behar izaten nuen seme-alabak eramatera eta jasotzera. Ez Udaltzaingoa, ez Ertzaintza, ez beste inor ez zen ezertaz jabetzen. Batzuek esaten zizuten baietz, eraman zenitzakeela, eta beste batzuek ezetz, eta isuna serioa zela. Beraz, astero-astero plan klandestinoan ibili ginen, pelikula batean bezala, seme-alabak autoan makurtuta, eta ni atzera eta aurrera, bihotza irtetear neukala. Dena zirkua, bai!!!

Hauteskundeen zirkutik hiru egunera, mozalak kalean ere derrigortu zituzten

Umeen ama hasi zen esaten ez zela fidatzen esaten ari zitzaizkigunaz, zerbaiti usain txarra zeriola. Ni ere gauzak zalantzan jartzen hasi nintzen. Bat-batean hauteskundeei buruz hitz egiten hasi ziren… Giltzapetuta gintuzten, ustez pandemia hilgarri bat zegoelako… Eta lehendakariak hauteskundeak antolatu nahi zituen horren guztiaren erdian. Hala ere, EHBildu eta Podemosekoek egoera horretan zentzugabekeria zela esan zuten. Eta nik, birusarena sinesten nuenez, arrazoi osoa zutela uste izan nuen, arduragabekeria zela hauteskundeak egitea.

Gero deseskalatze irrigarria iritsi zen. Seme-alabekin ibilaldi mugatu bat; beste aita edo ama batekin gurutzatzen zinen, hura ere bere seme-alabekin, eta dinosauroak bagina bezala begiratzen genion elkarri, txintik esan gabe.

Azkenean, gatibutzatik askatu gintuztenean eta dena anormaltasun zaharrera itzultzen ari zela zirudienean, lehendakariak hauteskundeak deitu zituen.

Eta nik, txerrikume bat txarriboda egunean baino xaloago, nire buruari esan nion: “EAJren jokaldi borobila da, orain eurei emango diete botoa eta besteak etxean geratuko dira eta ez dute erantzukizunez bozkatuko. Bada, botoa ematera joan beharko duzu, ematen du nik botoa ematen diodanak pronostiko onak dauzkala, eta oraingoan ez diogula EAJri aukera aprobetxatzen utziko”… Jakin izan banu, ez nukeen botorik emango!!!! Izatez, ez dut botorik emango geratzen zaidan bizitzan!

Hauteskundeen zirkutik hiru egunera, mozalak kalean ere derrigortu zituzten. Orduan bai, argi izan nuen dena gezur bat zela; hauteskundeetarako estatistikak gutxitu zituzten, gero berriz olatu berriak asmatzeko.

Eskoletako protokolo lazgarriak dira, behar bada, larrietan larriena

Lagun batzuk batu ginen, gure artean hitz egiteko eta gure zalantzak aurkezteko. Eta pixkanaka begiak irekitzen joan ginen. Koroa Biluzik taldea sortu genuen. Interneten, pixkanaka, gure antzera pentsatzen zuen jendea agertzen hasi zen. Jon Ander Etxebarria, momentu hartan Euskadiko Biologoen Elkargoaren dekanoa, argi izpi bat bezala agertu zen Facebooken, biologo bezala zituen ikuspuntuak esanez. Horrela, Bilboko Arenaleko elkarretaratzeetara joaten hasi ginen. Han oso jende jatorra, eta mugitzeko asmo sendoa zeukana, zegoen. Horrela lortu genuen Algortan ere astero, larunbatetan, elkarretaratze bat egitea, gaur egun mantentzen dena. Eta gero, Euskal Herriko leku askotan agertzen ari ziren geroz eta taldetxo gehiago ikusirik, plataforma bat egitea erabaki zen eta Bizitza plataforma jaio zen.

Bizitza plataformak Hego Euskal Herri mailako lehenengo manifestazioa antolatu zuen, Gasteizen. Nahiz eta gero beste asko egon diren Hego Euskal Herriko beste hiriburuetan, eta geroz eta erraldoiagoak, lehenengoa oso berezia eta hunkigarria izan zen. Pentsatzen genuena baino hiru edo lau bider jende gehiago etorri zen. Gu bezalako hainbeste jende kritiko batera ikustean nabaritu nituen indarra eta bizitzeko gogoa ezin ditut deskribatu.

Argi dagoena da, bi urteren ondoren, hainbat neurri zapaltzaile, antizientifiko, libertizida eta guztion osasunaren kontrakorekin jarraitzen dugula

Atzokoa Gasteizen izan zen berriro, bigarren aldiz, eta berriro azpimarratu ziren eskola-protokoloak. Eskoletako protokolo lazgarriak baitira, behar bada, larrietan larriena. 19/20 ikasturtea umeei izorratzearekin konformatu ez, eta 20/21 ikasturtean eskolak kontzentrazio-eremu bihurtu zituzten, hidrogelaren erritual erridikuluarekin, mozalen gurtzearekin, ‘burbuilen’ kirtenkeriarekin, lurrean ezarritako marka zuri-gorri lotsagarriekin eta beste hainbat burugabekeriarekin, zein baino zein neurri oldarkorragoak, eta guztiak ere tratu txar onartezinak. 21/22 ikasturtean antzera jarraitzen dute gure seme-alabek, guztion lotsarako. Barkaezina da eta gaur egungo haurrek, etorkizuneko helduak izango direnak, epaituko gaituzte, eta agian ordainaraziko digute justizia osoz.

Jarrai nezake xehetasun gehiago gogoratzen, baina guztion ezaguerakoak dira gehienak, eta bakoitzak egin dezake bere memoria-ariketa, zerbait ikasi nahi duenarentzako zinez beharrezkoa dena.

Argi dagoena da, bi urteren ondoren, hainbat neurri zapaltzaile, antizientifiko, libertizida eta guztion osasunaren kontrakorekin jarraitzen dugula: eskoletan, lantokietan, osasun-zerbitzuetan, toki eta une askotan eta askotan. Hori salatzeko eta gaur bertan bukatu dadin exijitzeko elkartu ginen atzo Gasteizen. Pairatu dugunaren eta oraindik jasan behar dugunaren arduradun arduragabe horiek behingoz geldiarazteko eta dagokien zigorra jaso dezaten ere bai.

Aski da! Kontuak eskatzeko garaia da!