Bakea mundu gatazkatsuan

Azken urteak, esparru desberdinetan, nahasiak izaten ari dira. Duela urte batzuk irakurri nuen M.B. Ronseberg-en liburu bat gogoan izan dut azkenaldian: Ser paz en un mundo en conflicto. Bateraezinak ote dira bakea eta gatazka? Bakea sentitu ote dezakegu gatazka dagoenean?

Gertatzen den guztia oso modu pertsonalean eta desberdinean interpretatzen dugu, gure ideien, esperientzien, egitura mentalen edo pertsonalitateen arabera. Oharkabean, gure ongizate edo ondoezaren boterea kanpoko faktoreei edo pertsonei ematen diegu. Inpotentzia sentitu dezakegu gudan dauden herrialdeak ikustearekin, frustrazioa gatazkak izatearekin, mina modu jakin batean pentsatzen duen pertsonengandik urrutiratzearekin edo haserrea onartezintzat jotzen ditudan gauzak bizitzearekin.

Sarritan amestu eta pentsatu dezakegu “gerrarik/gatazkarik ez luke egon behar, arazoak ditugunean errespetu faltarik ez luke egon behar eta zailtasunen aurrean denok ados jartzea lortu beharko genuke. Hau ez bada gertatzen ezingo gara lasai eta bakean bizi”. Eta hau horrela izanik, ondo zaila izango dugu bakea sentitzea… Ez al da errazagoa bakea izaten ikastea bakerik ez dagoenean? Zorigaitza dagoen tokian zoriontsu izaten ikasiz? Maitasun eza dagoen tokian maitatzen ikasita? Honek ez du esan nahi edozer gauza onartuko dudanik, horixe izango baita lehen ikasgaia. Hori litzateke ahalduntzea, nire ongizatea eta zoriontasuna lortzeko menpekotasunik gabe bizitzen jakitea, mugak jartzen jakitea, bizitu nahi dudana bizitzeko askatasuna izatea.

Kanpoan ikusten dudana, modu batera edo bestera, nire barruan aurkitzen dut

Kanpoan ikusten dudana, modu batera edo bestera, nire barruan aurkitzen dut. Gustuko ez ditudan jokaera edo jarreren aurrean epaitu, kritikatu edo kondenatzen dudan hori nire baitan aurkitzen jartzen naizen bakoitzean nigan topatzen dut, graziarik egiten ez badit edo aitortzea kostatzen bazait ere. Ez dut tratu txarrik onartzen baina nik ere batzuetan min egin dut; ez dut faltsukeria soportatzen eta ni ere beti ez naiz zintzo aritzen…

Gudak ez egotea, lagunen arteko, bikoteetako, animalien tratu txarrak amaitzea, nirekin norbaitek hitz egin nahi ez izatea… ez dago nire esku; aldiz, gertaera hauetan inplikatuta daudenen inguruan zer eta nola pentsatzen dudan, zer esan edo egiten dudan nire esku dagoen zerbait da. Kanpokoa aldatzea nire erantzukizuna ez dela onartzea ez da erraza. Aldi berean, norberari dagokionaz arduratzeak ahaldundu egiten gaitu, eta modu zintzoago eta apalagoan birkokatzen.

Norberari dagokionaz arduratzeak ahaldundu egiten gaitu, eta modu zintzoago eta apalagoan birkokatzen

Inguruan ditugun gertaerek gure ikasgai eta eraldaketarako balio diezagukete. Gure barne eta kanpo erlazioetan ditugun gudetan bakearen, begirunearen, lasaitasunaren, maitasunaren, enpatiaren… haziak landatu ditzakegu. Lehendabizi, gustatzen ez zaizkidan nire jokaera edo patroiek sorrarazten didaten ondoezarekin bakean egonez. Onartu nahi mugatuak, baldintzatuak eta zaurituak gaudela eta beraz, nahi baino gehiagotan torpe arituko garela? Nire urduritasun, haserre edo tristurekin borrokatu ordez hauei ongietorria egin diezaieket? Honek ez al du gure barne bakea elikatuko? Neure buruari ematen ez dakidana nekez emango diet besteei. Kanpoan topatu nahi dudana neuk ere ikasteko dudana ote?