Euskararen (euskaldunon) aurkako oldarraldiak ertz ugari ditu; horietako bat fronte mediatikoa da, Voxento taldea buru eta PSOE-CCOO-UGTko kide ezagunak ekintzaile nagusi. Sarri eskaintzen digute idatziren bat, barnera dezagun Euskal Herriko hizkuntza ofizialetatik zein diren ezinbesteko eta zein bazterreko. Dena esatera, eragile euskaltzale gehienen isiltasuna dute lagun, eta horrela lortzen dute erdal ideologia supremazista hedatzea, gizartea bustiz eta euren aldera eramanez, zenbait euskaldun tartean.
Abiapuntua beti izaten da egungo egoera soziolinguistikoa, euskararen eta euskaldunon menpekotasuna eta urritzea zerk eta nork eragin duen “ahaztuta”, aditzera emanez hau dela berezko egoera, eta egun arteko zapalkuntza, jazarpena edota debekuak isilduta.
Jende hauek win-win ereduaz ari direlarik, soilik eurak garaile irtetea dute buruan. Adibidez, El Correo Españolen abuztuaren 7an Arana jaunak aipatzen duen “elebitasun eredu bitxia” ere, euren alde eraiki dute: euskaldunak gazteleraz jakitera derrigortuta gaude, baina gazteleradunek ez dute euskaraz jakin beharrik.
Elebitasun menperatzailea da inposatu digutena, eta ez “bitxia”: eurek win-irabazi, baina geu bend-makurtu. Aranak idatzian dio EAE orain elebidunagoa dela “ibilbide demokratikoari” ekin genionean baino. “Demokratikoa” asko esatea da, Espainiak eta Frantziak besteren artean hizkuntz eskubideak ere ukatu edo mugatzen dizkigutelarik, baina gainera “ahaztu” egiten du Euskal Herria egun baino askoz euskaldunagoa izan dela aintzinarotik XX. mendera arte, eta euskalerritarrak euskaldun elebakarrak zirela gehienak, español eta frantsesei baimena eskatzeke.
Euskaldunen erkidegoaren berreskurapena “demokrata” hauen “elkarbizitza” ereduaren aurka doa
Elebitasun “bitxi” hau euskara ordezkatu eta gaztelera nahiz frantsesa inposatzeko asmatutako tresna bat baizik ez da. Alabaina, erdal nagusitasunaren defendatzaile hauek ez zuten espero euskararen berreskurapen zantzurik edota D ereduaren arrakastarik, eta, deseroso, gure hizkuntzaren hedapena mugatu nahi dute, “kontsentsu” desorekatuetara itzuli. Euskaldunen erkidegoaren berreskurapena “demokrata” hauen “elkarbizitza” ereduaren aurka doa. Hala ere, badirudi arnasguneetan euskarak nagusi izaten jarrai dezan saiakerak egiteko baimena emango liguketela, “(Espainiako) konstituzioa gainditu barik” betiere, eta oharraraziz ezin direla arnasguneetarako balizko euskararen aldeko neurriak eremu erdaldunduetara ekarri “egun gertatu bezala” (?). Bestela esanda, arnasguneetan (bertan) euskaldunen hizkuntz eskubideak berma daitezke, baina euskara ordezkatuta izan den herri eta hirietan ez; Ataungo euskaldunari bai, baina Irungoari edo Bilbokoari ez!
Supremazismoarentzat, lanpostu publiko guztietan espainiera exijitzea aipamenik ere merezi ez duen gertakari naturala da
Supremazismoarentzat, lanpostu publiko guztietan espainiera exijitzea, aipatzea ere merezi ez duen gertakari naturala da, baina euskara (maila jakin doituetan bada ere) eskatzea “elkarbizitzaren aurkako operazio ankerra” litzateke, “erdal erkidegoaren bazterketa”… adorea behar da! Oldarraldia -“acometida”- deitzen diote euskaldunon hizkuntz eskubideak sikiera erakunde publikoetan bermatu nahi izateari; izan ere, erdal hiztun elebakarren nagusitasun inposatua nonahi bermatzeaz ari direlako. Zeren eta “euskal” administrazioan lan egiteko española, fisika, kimika, telekomunikazioak edo soziologia exijitu baitaitezke, baina, hara non, euskara soilik ugazabek esaten duten lanpostuetan, mailan eta proportzioan.
Bada garaia eragile euskaltzaleek ideologia supremazistari aurre egin diezaiogun, ezta? Euskal gizarte justuago baten alde, hain zuzen.
