Soberanisten aliantza

Europako neoliberalek, beren porrota onartzea baino, nahiago dute munduan kaosa eragitea. Kanpoan, Errusia tentatzen segitzen dute. Barruan, gatazka “etnikoak” (bertakoak vs etorkinak) eta ideologikoak (“muturreko” eskuina vs “muturreko” ezkerra) xaxatzen dituzte.

Gerraren aurkarientzat, eskuina eta ezkerra ez dira aliatu fidagarriak. Batean eta bestean badira gerrazaleak eta bakezaleak; neoliberalak eta soberanistak ere badira bietan.

Herri-soberanismoak eta bakezaletasunak, hala ezkerra nola eskuina apurtzen dituzten marra berriak dibujatzen dituzte.

Europako gainerako nazioetako herri-indar bakezale soberanistak dira Euskal Herri soberanistaren aliatu lehenak

Europako gainerako nazioetako herri-indar bakezale soberanistak dira Euskal Herri soberanistaren aliatu lehenak. Bakoitzak beretik, orain-oraintxeko “etsai arrotzari” (neoliberalismoari) buru egiteko; hark sustatzen dituen gerrei, lehenik eta behin.

BADAKIGU Frantziako eta Espainiako soberanistek Euskal Herriaren soberania (Zazpiak bat) ukatu ohi dutela. Neoliberalekin ez bezala, haiekin, ordea, lege zaharreko, buruz buruko indar-joko bat establezitzen ahal da, euskaldunek indarra eta trebezia izan ezkero, eta aliantza onak egiten asmatuz gero, euren alde ekar dezaketena.

oraingo eraso mortala, Espainiatik edo Frantziatik baino (haietatik ere bai baina), neoliberalismotik (mundialismotik) dator

ETAren hasierako garaietan ez bezala, oraingo eraso mortala, Espainiatik edo Frantziatik baino (haietatik ere bai baina), neoliberalismotik (mundialismotik) dator. Eraso horrek espainolak eta frantsesak ere jotzen ditu. Espainia eta Frantzia ikaragarri menpekotu dira. Hortako azaldu dira bi nazio horietan, Europako gainerakoetan bezala, herri-indar soberanistak.

Mundialistak edo faxistak ez daitezke gure aliatuak izan, baina, asko izan edo gutxi izan, Euskal Herriaren izate politikoa onartzen duten Espainiako eta Frantziako soberanistak gure aliatuak edo gure bide-lagunak izatea, ez litzateke batere kaltekoa.

Bestela, ez-pentsamendu txakilean jarraituko dugu, ezkerreko partiduen aspaldiko erreflexuan tematuko gara. Frantziako Bloquons tout! mobimentua dela-ta, euskarazko aldizkari batean irakurri dugu: “Eskuin muturra agintera daraman bidea blokeatu behar dugu. Faxistei, militaristei, matxistei, atzerakoiei, xenofoboei… bideak itxi”.

Aber! Matxinoak “blokeatzen” ari direna ez da (ustez edo seguruenik) datorren faxismoa, egon dagoen neoliberalismoa baizik

Aber! Frantziako matxinoak (irailaren 10az gero) “blokeatzen” ari direna ez da (ustez edo seguruenik) datorren faxismoa, egon dagoen neoliberalismoa baizik, hau da, Parlamentuko ordezkaritzari dagokionez, Frantzian bertan muturreko zentroa deitu ohi zaiona, partidu bakar hori, eskuinaren zein ezkerraren parte-hartzez eta konplizitatez bere planak konplitzen ari dena. Eta, bai: prebentiboki edo zeharka, neoliberalismoaren porrotarekin nagusi gerta litekeen faxismoa ere nahi lukete matxino horiek blokeatzea.

Herriaren etsai nagusitzat, berez kasik bakartzat, “faxistak” seinalatzea, ez bakarrik arina da, eta okerra, baina arriskutsua ere bada, begirada benetako arerioengandik apartarazi eta, moxtade haundiz, eta zerbait artifizioz, eliteen interesekoa den ezker-eskuineko gatazka galgarri eta antzua kitzikatzen duelako.

balizko iraultzaren aktoreak, ez dira izango “antifaxistak, feministak, gazte aurrerakoiak, pertsona arrazalizatuak”, edo holakoak, ezpada herritar esplotatuak

Oposizio erabakigarria ez da faxistak vs demokratak (azkenok, Alemaniako Merzengandik, Macronengan barrena, Arnaldo Otegiganaino, “faxista” ez diren oro izango lirateke), ezpada, alde batetik, beren fortuna lotsa izpirik gabe emendatzen segitzen duten aberatsak eta haien politikari morroiak, eta bestetik, ezin bizian bizi diren herritarrak. Eta, oposizio hori nolabait konponduko lukeen balizko iraultzaren aktoreak, ez dira izango “antifaxistak, feministak, gazte aurrerakoiak, pertsona arrazalizatuak”, edo holakoak, ezpada herritar esplotatuak.

Neoliberalismoa (aberririk gabeko eskuin antisoziala) eta faxismoa (eskuin nazional eta soziala) ideologia autoritario bi dira. Demokraziaren kontrako amorratuak dira biak. Demokraziari, bakeari eta soberaniari bideak irekiz baino ezin dira bata eta bestea borrokatu edo saihestu.

Demokrazia diodanean, demokrazia zuzenaz, ahal den demokraziarik zuzenenaz ari naiz. Demokrazia zuzenean oinarritzen den soberanismoa, bera da herri-soberanismoa.

… Litekeena, behintzat.