Gustatuko litzaidake jakitea zein den mierda erraldoi hau irentsi duten medikuen (eta orokorrean sanitarioen) portzentaia, eta, are okerrago, zein den irentsi ez dutenena baina ixilik jarraitzen dutenena; eta anbulategietan, osasun zentruetan eta ospitaleetan aurpegia trapu batekin estalita artatzen gaituztenena?
hiru urteko ume batek ez dio inoiz aurpegia ikusi bere pediatrari
Politikoki galdetu dezakegu nora doan gure sistema sanitarioa, baina etikoki, galdetu dezakegu ere nora doan gure medikuntza. Gaur egun, hiru urteko ume batek ez dio inoiz aurpegia ikusi bere pediatrari… Gizarteak orokorrean, baina medikuek konkretuki, hau guztia normalizatu izatea guztiz aberrantea iruditzen zait! Nola jarraitu sinisten medikuntza honetan? Ez da posible!
Zer arrazoi duzun, Diego. Esan diezazuket, nire esperientzia hurbilagatik, aita, lehengusua eta mediku ezagunak ditudala, eta denek irentsi dutela belarrietaraino. Nik oraindik ez dut hori onartzen. Niri esaten zidaten O.M.S.-k dioela, medikuen elkargoak dioela, eta haientzat organismo horiek jainkoak direla, ukiezinak, horrela dela esaten badute, eta ez dagoela ezer gehiago hitz egiterik. Eta idazki honekin batera doan argazkiari dagokionez, Osakidetzaren zinismoa ezin da gehiagora iritsi. Gogoan dut noiz ezin ginen ez hurbildu, ez elkar ukitu. Christian Koroa Biluzik leloak hau zioen: “Ez gara lagunen arteko besarkaden beldur”. Eta elkar besarkatzen hasi ginen, errebeldia modu bat bezala. Eta esan dezaket niretzat sendagai onena izan zela bakardade garai haietan. Nik konfiantza ematen didana besarkatzen jarraitzen dut, ariketa hurbila eta zintzoa da, eta ez dut galduko.
Hala da, Patrik. Zinismoa hainbesterainokoa da propaganda instituzional horretan, non ez dakigun barre ala negar egin. Okerrena, ordea, izan da jende gehien-gehienarekin funtzionatu egin duela programazio mental horrek, eta maite genituenek uko egiten ziotela, ez besarkadari bakarrik, baizik eta baita zure etxe ondoko zelaira meriendatzera etortzeari ere. Eta hala!, dena normaltzat hartu behar genuen gainera, ze, hala hartzen ez bazenuen, txoro negazionista bat besterik ez zinen, eta jakina, zeu zinen arazoa, eta ez haiek eta ez haien delirioa. Arraioa, psikiatrikoa normaltasun bihurtua, zer zen hori.
Ustez “arrisku taldeetako, populazio zaurgarriko” kide batek baino gehiagok izan zuen buru gehiago, eta eskerrak: “zer uste duzue, ni orain urtebetez, edo bi urtez, egongo naizela nire bilobak besarkatu gabe? Burutik joan zarete”. Hori esan zuten amonak egon ziren egon, eskerrak buru gehixeago eduki zuten. Izan ere, orain ez du inork hitz egin nahi, noski, ez horretaz eta ez beste mila xehetasunez ere, baina ezagutzen ditut biloben bisitarik gabe bi urtez eduki dituzten aitona-amonak. ‘Ardura’ deitzen diote horri.
Hipokrisiaren itsasoan igerian bizitzera ohitu gaituzte orain. Bueno, badakit lehen ere ez zela makala hipokrisia-maila, hala da hori ere, baina oraingoan errekor bat gainditu dugulakoan nago. Eta ezer pasatu ez balitz bezala jokatu behar dugu orain gainera. Baina ikusi dugu zer edo zer, onerako eta txarrerako, eta lezio bat edo beste ikasteko parada ere izan dugu. Azken hori beti da eskertzekoa.
Gure burua aurreratuentzat eta bizkorrentzat izanda euskaldunok sarri, zer pentsarazten ziguten honako hauek?
1. “Zein da egoera auzo lurtarrenean?”
(Itzelezko menpekokeria mediatiko, zentsura eta propaganda makinariagaz, adimen m-artifizialaren garaiotan, nekeza zen hori ikertzen ere.)
Ba ote dago ondorengo kronika idatzi edo ikusentzuneko ganorazkoren bat horretaz? Hau da, zer egoera dibertsoak bizi izan ditugun munduko txokoetan 2020-2023 artean, estatuek inposatutakoei eta herriek pairatonartutakoei dagokienean?
2. “Zergatik holako inposaketak hemen bai, eta Hendaian, Berlinen, Tokyon, Bogotan edo Stockolmen ez?”