Plazera eta bizitza
Inoiz ohartu al gara nondik atzematen dugun bizitza, ze barne sentikortasun fosilizatutik ezartzen dizkiegun geure buruari eta ingurukoei, haurrak barne, funtsezkoa baita, bizitzarako legeak eta jarrerak? Gauzak esfortzu bidez garatu behar dira merituzkoak izan daitezen, bizitako ekinbideek serioak izan behar dute eta txantxa momentuek neurtuak bezain mugatuak. Bizitza marra zuzen bat da non leihakortasunak izerdiarazi behar gaituen, lanari enpleguaren balioa eman behar zaio, enplegua ez denak gutxi balio du, sufrimenduak bere saria izango du eta orainaldia baino futuroa da gure egitasmoaren egoitza. Hori da bizitza, halako balio zurrunek ematen diote balioa eta zaintza prekarizatuen esku utziko dugu, gure gizartearen balio zuriak bestelako kategoria produktiboa du-eta… etc… Eta plazera? Eta jolasa?
Zentzumenak
Bizitzaren oinarriak gora eta behera, Casilda Rodrigáñez Bustos idazlearen pasartetxo iradokitzaile hau jarri nahi nuke orain hemen:
Zentzumenak, jatorriz, kultur garapenez birsortuak eta maneiatuak izan aurretik, bizitzaren zaintza zerbitzurako dira: dastamena, ikusmena, entzumena, ukimena, jangura, etc. Ugalketak ugaztunongan badu sentikortasun berezi bat, era sentsitiboko eragipen bat hormona ekoizpen sistema bat abian jartzen duena, garun reptilianoa, hipotalamoa izanik horren erdigunea, ugalketarako sexu funtzioak burutu daitezen. Eragipen sentsitibo hau gure espezie humanoak sexu desira izendatzen du. Horregatik Ola Raknesek zioen plazera dela bizitzaren gurpila birarazten duena; Humberto Maturanak, maitasunari atxikitako izakiak garela eta gure bizitzaren harmonia biologikorako lankidetasunaren eta sentsualitatearen behar izana dugula. Eta Kropotkinek plazera bilatzea eta oinazea saihestea direla mundu organikoaren ekinbide nagusia.
Eta bapatean galdera bik zeharkatzen dute nire atmosfera: irakurritakoaren arabera plazera osasuntsua da, ezta? Non eta noiz galdu ginen?
