Eskolaren balio humanistikoa da zizelkatuta ditugun sineskerien artean zabalduenetakoa, ideologia, herrialde eta maila sozial guztietan eztabaidarako tarterik uzten ez duena. Begibistan da ikasketa-tituluak askotariko onurak dakarzkigula gizarte honetan ondo kokatzeko: lanbidea, soldatak, ospea… Ez dudana hain argi ikusten da pertsona hobe, garatuago, jakintsuago edo menderagaitzago bilakatzen gaituenik, askok sinetsia duen bezala. Nik mutilazio tunel luze baten antza hartzen diot eskolari.
lehen mutilazioa denboraren desnaturalizaioa da
Denbora laua
Eskolaren lehen mutilazioa denboraren desnaturalizaioa da, erlojuaren mendekotasunera makurtzea, egutegira moldatzea bakarrik bi egun mota baitlego; gorri eta urdin. Inguruaren erritmoekiko haustura: egun luze, motz, bero, hotz, argi edo ilun, triste edo alaiak berdin bizitzera behartuz.
Eseri
Makroikuiluratze prozesuaren hurrengo urratsa tortura fisikoa da; hainbeste ordu esertzera behartu eta giro naturaletik isolatzea. Luzaroan eserita egoteak, gaixotasun ugari eragiteaz gain, ohitura sedentarioak txertatzen dizkigu indarrez. Material toxikoz eraikitako ziega komunetan, lurra, airea, eguzkia eta euritik isolatuta, mugimendua errepremitzea da Formazio Antinaturalaren zutabe fisikoa.
prozesuaren hurrengo urratsa tortura fisikoa da
Ordu luze horiei gehitu garraioan eta etxean eserita pasa beharrekoak.
Aire librea jada jolasleku galdua da, eskolaren garro luzeek jarduera fisikoa ariketa bihurtu dute eta jolasa kirol, agindupeko lehiara mugatuz.
Isildu/Hitz egin
Hitza menderatzea da haurren adierazpena inausteko aihotz nagusia. Isilik egotera behartzetik, hitza agintariaren manupera makurrarazteraino. Horren azpiatal dira idazkeraren eta marrazketaren gaineko menderakuntza.
Obedientzia
Obedientzia da arau nagusia, beste guztiak inposatzeko legea, munduaren ordena bermatzen duen bilbea.
Behin denbora, mugimendua, hitza eta jarduera inausita, Formazioak Makinaren zerbitzurako piezatxo bilakatu ahal izango ditu gizaki desegituratuak. Makina iraungitzen ari dela ikusita, alferrik nekatuko gara asaldura eta espantuka, haren egiturak ez duelako etorkizunik eskaintzen, egunero dakusagun suntsipena besterik.
Osatzetik has gaitezke.
Bi mende luzez perfekzionatzen aritu diren sistema da.
https://jorgeguerra.tv/el-origen-jesuita-y-prusiano-del-actual-modelo-educativo/
Eskola makro sistemaren ispilu dan mikro sistema bat besterik ez da, berdina baina tamaina txikiagoan. Gogorra izan arren, nik gartzela baten tankera hartzen diot eskolari. Pasabide luzeak, gela lauki eta itxiak, eta txirrina ozenez markatutako denbora tarteak, eta jolastokiak askotan metro karratu eskasak dituzten zementuzko zelaiak izaten dira, ta bertan nagusiengandik ikasitako miseriak antzezten dira askotan. Eskolaren helburua ez da izaki heldu, jakitun eta aske bihurtzea, alderantziz, eskolak ikasleak makro sistema horrek exigitzen dituen parametroetara egokitzeko instrukzioak barneratzea du helburu. Ta jakina, parametro horietara egokitzen ez denak arazoak izango ditu eta seinalatua izango da, deserosoa baita, ardi beltz izateko profila betetzen baitu.
Tituluek bestalde, ez dute zerikusirik jakinduriarekin. Tituluen bilduma egitea hain gogokoa dan gizarte honetan, liburuetan datorrena errepikatu eta erreproduzitzera irakasten da, ez bertan datorrena kuestionatzera, ezta pentsamendu askea bultzatzea ere. Eskola adoktrinamenduaren tresna eta estrategia garrantzitsuena da. Bertan badira bokazioz aritzen diren irakasleak, eta barnetik aritzen direnak gauzak aldatzen, baina egitura erraldoiegia da goi- goitik markatutako helburu eta asmoen aurka egiteko.
Yolandak dioen bezala, eskola gizartearen ispilu da. Etxe bakoitzean eskolaren esperientzia – askorentzat traumatikoa – desberdin bizi izan den arren, nire ustez umeek argi izan ohi dute gurasoek eskolan uzten dituztela haiek ordaindutako lanpostu bat betetzera joan behar dutelako, indarrez monetarizatutako gizarte batean jaio baikinen gu geu ere. Agian lau txanponekin bizitzeko gai gara, baina lau horiek lortzea kostatzen da, kostatu. Uste dut hobe dela gauza hauek argi uztea geure buruei, eskolari eta umeei, “hezkuntza integral”, “parekide”, “libre”, “bizitzeko beharrezkoa” eta blablabla izateko dela pentsatuz flipatzea baino. Eta, hala ere, umeek nahiago dute eskolara joan, beren kidekoak han daudelako, kartzela testuinguru bat izan arren, eta argi dute.
Hori bai, bizitza beste nonbait dago, jakina.
Hausnarketa ederrak, Asier eta Yolanda. Gure alabak, oraingoz, ihes egiten dio sistemari, nahiz eta txikitan ikastolan hasi.
Egia esan xantza ukan genuen Errobi ikastolako taldearekin, gustura ibili baitzen alaba.
Geroxeago sasi-pandemiaren aroa iritsi eta ikusirik Seaskak ez zekiela haurren eskubideak babesten, etxean ikasteko aukera dastatzeko aukera izan zuen.
Eta egun halaxe jarraitzen du.
Alta, biziki baldintza zailak inposatu ditu frantses gobernuak eta ez dakigu jarraitzerik ukanen duen/dugun. Beste burasoekin mintzatzen, loteria bezala egiten dutela pentsatzen dugu, edo polizia kontroletan bezala, lau pasa bosgarrena gelditu…
Alabak kontrol bat badu urtean behin, baina errealitatean gu, burasoak, ere kontrolatzen gaituzte, hasi txostena aurkezten dugunetik eta kontrolaren egunean bertan. Gure erantzunek pisu gehiago dute sistemaren aurrean alabarenek baino.
Eta den-dena frantsesez egitera behartuak gaude, ofizialki.
Hala ere gure bilana eta alabarena positiboa da guztiz. Noiz arte?
Programazio-zentroak dira. Ez dira ikasteko, zure mendekotasuna barneratzeko dira. Hemendik aurrera zure bizitza ez da zurea. Langile ona izateko prestatuko zaitugu (morroia). Zure orduak errenditzeko dira, isilik, eserita, ez mugitu, eskatu baimena pixa egiteko ere, batzuetan ukatzen badizute ere. Ikasi zure ikaskideekin lehiatzen, laguntasuna eta elkartasuna zertarako? Onenak nota hobeak ateratzen ditu; helduetan notak soldata bihurtzen dira. Zigorra ezarriko dizute obeditzen ez baduzu, ordu erdiko jolas-misera hori lapurtuko dizute, nahiz eta eskoletako atsedenaldiagatik nahitaezkoak izan, baina haurrei beren eskubideak urratzen zaizkie, etsi egiten dute, inork ez ditu ulertzen. Etxerako lanak… Ez al da nahikoa eskolan bizitza denbora lapurtzea? Zure denbora librea etxeko lanak egiteko ere erabili behar duzu? Non geratzen da aisialdirako denbora? Eta ez dizut esango gurasoek klase partikularretan edo akademia batean sartzea erabaki dutenik, eskolako epaimahaiak nota txarrez zigortu zaituelako. Tximino batek arrain bati irabazten dio zuhaitz bat igotzen, arrain batek igeri egiten irabazten dio tximinoari, eta elefante batek ez du bietako batean ere irabazten, baina beste biek nahiko luketen memoria du. Prototipoa bat nahi dute; ezer zalantzan jartzen ez dutenak, atseginak ipurditik makila bat irakiten sartu arren. Gainerakoak ez-gaitzat jotzen dira. Milesker, bere garaian soldadutzara joatetik libratzea inutil total jotzen zen bezala, programazio-zentro horietan ezgai izatea, inutil total izatearekin batera, piropoa da. Eta ez dut jarraitzen artikulua bera baino iruzkin luzeagoa egingo dudalako. Sistemak dena lotuta eta ondo lotuta dauka. Eta gure seme-alabak zentro horietara bidali behar ditugu, nahitaezkoa da, eta alternatibek, funtsean, helburu berberak bilatzen dituzte. Gainera, beti bezala, publikoaz bestelako zerbait bilatzen baduzu, zure baldintza ekonomikoen mende dago. Gabon kristau zoriontsuak! Sistema akatu!
Eskolako espazio eta denbora mugatu eta menekoak izatea, bera da gogorrena niretzat.
Eserita?… Eskolaz kanpo ere ez ote dira eserita egoten, denbora gehienean? Eskola beti izan da, alde batera, “kartzela”, baina, denbora batean, eskolatik atera eta plaza bizia zen. Hor asko galdu dugu.
Umea etxean haztea, oso konplikatua eta oso zaila da gehienentzat.
Baso-eskola edo? Askotan kotxean eta kasakrixtora eramaten dira umeak, herriko umeetatik aparte…
Elite ekonomiko edo kulturalen hautua gertatzen ari da umeak ez eskolatzea edo “puntako” eskoletara eramatea. Horrek neri ezinegona sortzen dit.
Gero, eskolak, publikoak ere, gogo onean edo halabeharrean, asko aldatzen ari omen dira (obedientziari dagokionez, batez ere?), aditu dudanez.
Oraintxe gure bost urteko umea eskolara eraman edo ez eraman gabiltzala sortzen zaizkigun pentsamentuetako batzuk…
“Ahotsak” webgunean, uste dut, aditu niola bati, XX. mendearen hasieran, ez daukat gogoan non, auzo batean, etxe batzuek, elkarren artean, erakustaile bat hartu zutela. Erakustaileak, ba, hamabost egun etxe batean, beste hamabost beste batean, auzoko umeek “behar” zituztenak erakusten omen zizkien.
Holakoren bat, edo…