Gaur ere herritar arrunt eta arduratsu gisa lanera joan naiz

‘Lorik ez egiteko istorio punkiak’ serieko artikulu guztiak esteka honetan

Herriaren opioa

Gaur ez dut iratzargailua hormaren kontra birrindu, herritar arrunt eta arduratsu gisa lanera noa, orain hemen mila deabruzko auto-pilaketa batean nago, denbora hau ez dago ordainduta, gaua da eta lo-ordu gehiago kendu behar izan dizkiot nire “askatasun” denbora urri eta preziatuari, garaiz iritsi ahal izateko. Neskato batek telebista-saio batean behin esan zuen bere desiorik handiena suntsipen handiko bonba batek eskola suntsitzea zela; nirea ere bai, baina beste leku batzuk txikitzea; hobe aipatzen ez baditut, ez nazaten otso bat bezala ehizatu.

Autoarena aparteko kontua da. Batzuek esaten didate metroa hartzeko edo bizikletaz joateko, bai barregarriak saloi-ekologista hauek, tortura-gunea dagoen industrialdera ez da metrorik, ez autobusik, ez trenik iristen, eta, bizikletan banoa, bidean eztanda egingo dut, eta etorriko da anbulantzia bat nire bila, karbono dioxidoa barra-barra sartuz.

Musika entzuten ari naiz, irratietako albiste guztiak ikuspegi interesatuetatik eginak baitira, eta jartzen duten musika… No comment! Nahiago dut R.I.P. entzun: “¡Vivís en colmenas tapizadas, soñáis con un sólido futuro; escoria, vuestro futuro es escoria!”. Agian horrek ez dit lagunduko eta ozpindu egingo nau, baina egia esaten dizute behintzat, eta orain nahiago dut esna bizi, landare itsusi eta zimel bat bezala bizi baino. Kontzientzia honek ere itsusi eta zimel nauka, baina esna! Gizarte hau anorexikoa edo bulimikoa balitz bezalakoa da, ispiluari begiratu eta euren burua super-ondo ikusten dutenez beteta dago, islatuta ikusten dutenarekin zerikusirik ez duenean egiak. Duela urte askotako iragarki hura ere gogorarazten dit; zure burua drogatuta edo edanda nola ikusten zenuen eta besteek nola ikusten zintuzten erakusten zizkizuna. Iragarki hura, legezko eta legez kanpoko drogei buruz diktatzen diguten hipokresiaren barruan, ona iruditu zitzaidan anuntzio bakarra izan zen.

Zorigaiztoko zentroan ordutegia fitxatzeko gutxiago falta da. Auschwitzen daudela uste duten arduradunak, bizkarretik zapaltzen zaituzten lagunak, kidetasun hipokrita eta faltsuarekin hitz egiten dizuten bitartean, produkzioan gero eta ezinezkoagoak diren denbora kontrolak, non eta ez diozun zeure buruari estimulatzaileren bat errezetatzen, eta zure osasun jada hondatua gehiago izorratzen. Bazkaltzeko ordua! Bokata bat, banana bat eta ura! Hemen, munduaren ipurdiko poligonoan, ez dago menurik, ezta ostaturik ere. Bi orduko atsedena: ordu erdi batean bazkaria amaitu duzu, gainontzekoan denbora galtzera, eta jakina, taldekideekin geratzen bazara, futbolaz hitz egin behar da:

— Niri futbola ez zait gustatzen…

Begirada arraroen ondoren, salto egin du batek:

— Taldearen kinielan parte hartu nahi baduzu behintzat, eta ez bazaigu tokatu behar, tontolapiko aurpegiarekin geratuko naiz…

Tira, artaburu aurpegia fabrikatik dakart nik! Denbora hori ere ez dago ordainduta.

lanpostura itzuli zara, denbora azkar pasatzea eta etxera atseden hartzera joatea amets

Azkenean, lanpostura itzuli zara, denbora azkar pasatzea eta etxera atseden hartzera joatea amets. Etxera iritsitakoan, ez duzu afaria prestatzeko gogorik. Zure bikotea, baldin badaukazu, edo mantentzen baduzu, zu bezala dator, ezertarako indarrik eta gogorik gabe. Beraz, afaltzeko, hozkailutik azkar hartutako zerbait edo, hori ere ez badago, ezer ez, eta sofara zoaz film edo telesailen bat ikusten saiatzera, inoiz osorik ikustea lortzen ez duzuna, nekea gailentzen zaizulako eta jada ez dagoelako argudio nahikoa interesgarririk begiak kliskatu gabe erne edukiko zaituenik.

Gauerdian esnatu naiz, ohean sartu naiz eta, minutu batzuk baino pasa ez direla dirudienean, berriz ere iratzargailu madarikatua! Nork asmatuko ote zuen traste zikin hori?