Aurtengo udan 18 urte beteko dira Iñaki Segurolarekin elkarrizketa hau eduki eta Ostiela! aldizkarian argitaratu genuela, GAUR ERE EZ DU HILTZEKO EGURALDIRIK EGINGO liburu atera berriaren aitzakiaz.
Hark orduan esandakoek gaurkotasunik galdu ez dutelakoan eta orain urtebete joan zitzaigun gizaki estimatu eta maitatu hau gogora ekartze aldera, elkarrizketa haren pasarte batzuk letzeko aukera izan dezakegu. On dagizuela!
Galdera: zein da plazeraren inportantzia? Plazerak garuna garatzen duelakoan-edo…
Iñaki Segurola: Bai bai bai, argitu, garatu. Plazera, alde batetik gauza ebidentia dek. Definizioz dek gauza ona, paradigmatikoa. Gauza onak dira atsegina ematen dutenak. Paradisutikan bota gintuztenetik gauzak ez dituk hola, ez dituk hain errexak, ezta?
Plazera definizioz dek gauza ona, baina paradisutikan bota gintuztenetik gauzak ez dituk hain errexak, ezta?
Bazirudik, historia hasi zanetik edo lana hasi zanetik edo etzekiat zer hasi zanetik edo familia edo jendia eguraldi txarra egiten dun tokietan bizitzen hasi zanetik, jantzita ibiltzen garenetik ez dek gauza hain ebidentia plazera gauza ona denik, behintzat oso mediatizatua zegok, eta ukatua. Ume batek plazera, titia, jan, kaka egin, hankartea ikutu, besterena edo berarena, hori duk, ezta? Baina hori moztu: hau ez, hau ez, hau ez; orduan arriskua. Eta horrekin batera, gauza txarrak on bihurtuak, ezta? Joe! Langilea dek! Oso saiatua, sakrifikatua. Sakrifikatua! Atseginari uko egitea da sakrifikatua? Gauza txarrak zeudek on bezala azaltzen diranak. Mundua aldrebes ziok.
G: Eta ba al du konponbiderik?
I. E.: Gizarte osoa kontutan harturik, ez, eta gizabanakoak kontutan hartuta ere ez. Beste istantzi, beste bitarteko indefinituetan, etzekiat nola, lehen aipatutako komunitate hortan etzekiat zer gertatu leiken, baina gizabanakoa bere bakardadean… gizarte osoa kontutan hartuta uste diat ez duela ezerk erremediorik. Hik egon behar baldin badek zai gizarte osoa etzekiat nora ailegatzeko, definizioz, ez dek ezer lortuko. Eta beti pentsatu izan diat, orain dela ez dakit zenbat urte “iraultza” esaten zenean, ez dakit oso modu konszientean zan baina ikutu eta konponente karka eta atzerakoi bat zeukan, esan nahi diat: “zuek hau hau nahi dezute baina iraultzara ez goaz hortik.” Egon behar da zai etzekiat ze langileria osoak edo gizarte osoak edo herri klase osoak ez dakit zer egin arte. Iraultza modu karka batean, eta ez bakarrik partidu komunista baizik bestela ere. Gizarte osoaren zai egotea niretzat tranpa bat huan. Jende karka bat apuntatu huan iraultzara eta ez dakit zertara, señorito jendia apuntatu huan, modan zegoelako-edo, eta iraultza ulertzen huan modu karka batean.
Jende karka bat apuntatu huan iraultzara eta ez dakit zertara, señorito jendia apuntatu huan
Bestea errebeldia zen baina iraultza “izango da”, beti izango da, ez dakit zer eginda gero. Hemen soldadutzara ez joatearena hasi zenean, edo okupazioa… “hoiek gauza puntualak dituk” baina iraultza edo askapena, gizarte osoa kontutan hartuta… hori erreakzionarioa, karka da. Askatasuna, askapena eta iraultza modu karka batean erabili leizkela uste det.
Orduan plazera esan leike gaizki ikusia dagoela. Sikologo batek ertengo du esanez: bai, plazera beharrezkoa da pertsonaren garapenerako… baina ez dek komeni jendiak ondo pasatzia edozein egunetan, adibidez, batenbat joaten dek eskolara eta ondo pasatzen dik. Ez ez ez, aspertu egin behar dik. Zerbait, gauza benetakoa eta serioa dala ikusteko dek: “Jode, bai, aspergarria dek baina egiten eta saiatzen ari gaituk”. Gauza serioek bazeukatek plazeraren ukazio bat, plazera ez dek gauza serioa eta nola ez dan gauza serioa ba, ba…
