Aurtengo udan18 urte beteko dira Iñaki Segurolarekin elkarrizketa hau eduki eta Ostiela! aldizkarian argitaratu genuela, GAUR ERE EZ DU HILTZEKO EGURALDIRIK EGINGO liburu atera berriaren aitzakiaz.
Hark orduan esandakoek gaurkotasunik galdu ez dutelakoan eta orain urtebete joan zitzaigun gizaki estimatu eta maitatu hau gogora ekartze aldera, elkarrizketa haren pasarte batzuk letzeko aukera izan dezakegu. On dagizuela!
Galdera: liburuan hiritar, herritar, gizabanako, jende, pertsona eta halakoak erabiltzen dituk. Ze aldea zegok horien artean?
Iñaki Segurola: Diferentzi haundiak zeudek. Gizabanako adibidez, Gaur egunian, kulturaren bidez munduari buruzko ispilu dominante hortan, zein da zentroa? Gizabanakoa, bere eskubide guztiekin. Gizabanakoaren interesak. Eta bankuak gizabanakoarekin funtzionatzen dik. Gizabanakoa dek beraien lagunik onena, hiritarra eta gizabanakoa. Klaro, eta beste alde batetik kontraposizio bat, igual pixkat nere aldetik oso ideala, idealista: herri jendia, komunidadea, jendea, gauza korala… hor zer? Bankuak ezin ditek tratatu jendiarekin eta herriarekin. Politikoek ere ez. Bueno, azken batean gizabanakoaren botoa dek eta gizabanakoaren erosteko ahalmena, inportantea dek.
Herriak, jendeak, etzakiat nola esan, horrek bazeukak indefinizio modu bat ez dana hain erraza tratatzen eta dominatzen
Herriak, jendeak, etzakiat nola esan, horrek bazeukak indefinizio modu bat ez dana hain erraza tratatzen eta dominatzen eta orduan, umm! Hau zer da? Hauek zein dira? Hauek ze karnet, ze ideolojia? Umm! Aah! Ez zegok hain garbi, tratatzen zailagoa dek eta igual hortik errazagoa dek sortzia etzakiat ze arraroa. “Gizabanakoa bere bakardadean” hori nobela bat huan, ezta?- bere neurriekin, bere bildurrekin, hortik bazekiagu zer, hori dek kreditua, kurrikuluma, eta bihar zer, etorkizuna, eta zer naiz eta uf! Hortik… hortik ez zeok ezer.
G: Hik aipatzen dek “ahaztola” ikastolaren ordezko bezala. Zer da ahaztu behar duguna?
I. E.: Joooe! Ba, alperrik dakigun guztia, eta zer dan? Imajinau zak zer dan alperrik dakigun guztia.
G: Hainbeste?
I. E.: Buf! Nik uste diat baietz eta sospetxatzen ez ditugunak ere bai seguru asko. Eta gero “bat egiten jakitea eta bestea zertangabe hori, jakite klase ezertan ez dana, jakite sublime bat eta kulturaren funtsa hori dek: “Honek bazakik”, baina zertan? Ez, ez dek zerbaitetan jakitea, dek badakiela, “honek bazekik.”
“Honek bazekik”, telebisioan azaltzen delako, ez zekiat nun azaltzen delako… Neri horrek ematen zidak tristura, krixtona
Eta neri, jende ustez ezjakinak esaten duenean: “eske guk etzekiagu”, horrek ematen zidak penarik haundiena, “guk ez ginan ikasi, gu ez genitxan eskolan ibili, guk etzakiagu, honek bazekik”, telebisioan azaltzen delako, ez zekiat nun azaltzen delako, “honek bazekik” eta hori, hori… edo arteari buruz: “guk eztiagu entenditzen baina honek bere esanahia eukiko dik.” Neri horrek ematen zidak tristura, krixtona. Hori dek dakitenen eta ez dakitenen arteko bereizkuntza. Ez da egia. Hi hasten haiz dakien jendea interrogatzen eta hasten haiz kulturaren koipeak eta gantzak urtzen eta hor azpian zer dago? Holako jendia beti egon dek. Sokratesen metodoa; hasi galdetzen eta konsekuentzia dek oso axalekoa.
(Jarraituko dugu beste batean).
Ze ona Iñaki Segurolaren hitz hauek gogoraraztea, Gorka. Gaurkotasun bihirik ez dute galdu. Eta hori irabazi ez badute, aditucrazya zer den hain anker eta gordinki ezagutu dugun honetan..!
Eskertzekoa da ‘herria’ kontzeptua erreskatatzea eta duintzea ere, posmodernitoek hain “démodé” utzi diguten garaiotan.
“ALFERRIK DAKIGUN GUZTIA”
hain da tamaina handikoa, non ia-ia alferrik baitugu hori dana ahazten ahalegintzea!
Bizitza guztia alferrik galtzea litzateke.
Hobeto bizitza beste zerbaitera dedikatzea (jolastera, solastera, maitemuintzea…
joditzera (erdian jotzera), kanpaia edo larrua jotzera, KILI-TOR-IS egitera…
Salbu GERRA EGITERA. Azken hau ez da batere sanoa!
Tira, nik MUSUKOA idazten dudan bakoitzean, korrektoreak “MUSIKA” jarri.
Bere grazia duk kontuak, Kote