Amatasuna lehen mailako gai soziopolitikoa da: zer esan nahi duen gizarte batentzat gorputz batetik jaiotzeak, bere burua bizipen maitagarri batetik eraikitzeak, edo, aitzitik, esperientzia amankomun honetatik disoziatzeak, eta agindu patriarkapitalistaren kontura hazteak.
Amatasunaz hitz egitea, gizarteratzen gareneko samurtasun bizipenak eta tratu txar bizipenak zedarritzen dituzten egitura sozialei buruz hausnartzea da, bizipen hauek bai familietan eta bai haietatik kanpo gertatzen direlarik.
Nola da posible kultura hegemoniko patriarkala gai izatea hainbeste urtez isilarazteko halako errealitate komun bat, sistema sozialaren bizkarrezurra dena; jaiotzaren eta biziraupenaren ezinbesteko esperientziatik bestearengan geure burua aitortzeko aukera isilarazteko gai izatea, alegia?
Gerlari autosufizienteak, une historiko bakoitzaren protagonista den gizon-arketipoaren irudi eta antzera, bere hauskortasun-esperientziarekin bukatu egin behar du, ama-esperientzia hautsi egin behar du, arrakasta izateko. Legionarioen giharretan tatuatutako “amaren maitatsuna” edo erlijio-errepresentazioetako birjina asexuatuak, nolanahi ere, errealitatetik urrundu eta esperientzia alienatzen duten irudikapenak dira.
Eta hala eta guztiz ere, iruzurra eta ordezkatzea eta usurpazioa gorabehera, eta hortik eratorritako familia-ereduak eta genero-rolak gorabehera, bizitzak gogor sakatzen jarraitu du.
Erreprodukzioari lotutako prozesu biologiko eta fisiologikoak, bizitzaren zerbitzura jartzen den sexualitateak, loturak sortu eta harremanak posible egiten dituen zaintza libidinizatuak; horrek guztiak bere arrastoa uzten du, esperientzia komun esanguratsu bat eraikitzen du. Eta ez errepresioak, ez erreferente kulturalen faltak, ez patriarkatuak emakumeen gorputzetan jaiotzetan eta erditzeetan egiten duen indarkeriak, ez bakardade eta babesgabetasun esperientziak, ez esternalizazioaren eta delegazioaren eredu sozialek, ez guraso “berdinzale edo troiarrek” ere ez dute lortu amatasunaren suntsipena behin-betikoa izaterik, ezin izan dute Ama sinbolikoaren desagerpena errealitate ziurtatu bat bihurtu.
Energiaz, pozez, bizitzeko gogoz, helduei harrapariek deuseztatzen saiatzen diren positibotasuna transmititzeko gogoz beteta ikusten ditut gure haurrak. Gure umeak dira gure defentsa imunitariako sistemaren zati garrantzitsua egoera orotan eta garai hauetan inoiz baino gehiago. Jasotzen dutena baino gehiago ematen dutela konturatu behar gara.
Horrek ondorioztatzen du bizitzako parte asko baztertu behar direla, haietatik deskonektatuta gauzkatenak eta ahalik eta denbora gehiago eskaini behar zaiela nik irakats diezadakedana baino askoz gehiago irakasten didaten izaki horiei, izan ere, konturatzen naiz giza harremanetan paradigma-aldaketa etorri ahal dela haietatik ikastea lortzen badugu, ikusita guk transmititu ahal dieguna hasieratik baldintzatuta dagoelako. Formateatu egin gintuzten sormenaren ezaugarri guziak ezabatzeko eta gizatasunik gabeko sistema baten esaneko izaki bihurtzeko.
Ordena sistemiko dekadente hori ez transmititzeko gure umeekin berdintasunaren jardutea beste irtenbiderik ez dut ikusten, transmisioari dagokionez, eta gure txikien potentzialtasuna etorkizunerako posible egingo duen autoestimu, afektibitate, auto-hezkunde eta gizatasun maila batekin hazten ikusteko helburua egokitzen diren parametroak kokatzea giza gaixotasunaren egungo sistema ordezkatzea pertsona oroen emantzipazioaren bidez.
Lortu behar dugu eta ziur aski, oso baldintza txarretan duela bi urte hasitako eta egunak igaro ahala gogortuko den gerla baten pean.
Harrapariek jakin behar dute zenbat eta gehiago saiatu guri tratu txarrak eman, orduan eta indartsuago bihurtzen direla gure usteak eta hobeto prestatuta aurkituko gaituztela haiei aurre egiteko.
Heriotzaren adalideen eta bizitzaren defendatzaileen arteko gerla.
Matria eta bizitza, garaituko dugu.
Ze ona, Gorka! “Geure” umeetako bat behintzat geure indar propioz munduratzeko aukera zoragarria izan dugunok ongi jabetu ahal izan gara ospitaletako erditzeen atzean ezkutatzen den errepresioaz. Bortizkeria hau agerian jartzen eta borrokatzen duzuen guztiei nire eskerrik beroenak.
“AMAREN KONTRAKO KRIMENA”
Dakigunez, Patriarkatua (anderearen kontrako zapalkuntza) Sumerian gertatu zen, duela 7 Edo 8 mila urte, sazerdote maskulinoek Zigurat dorretik jaitsarazi ziotenean izarrak behatzen zituen sazerdotisari.
Emazteak 2000 urtez eutsi zioten zapalkuntza Patriarkalaren eta patriarkalismoaren (Patriarkatuaren pentsaeraren) kontrako borroka luzean.
Bitarteko guztiak erabili zituzten, borroka armatua barne (AMAZONAK kasu, zeinek Atenas konkistatzeko Zorian egon ziren.
Gertaera hori ez zuten ahaztu inoiz, atenastarrek, eta pila bat idatzi eta antzeztu zuten kinka larri horretaz.
Baina azkenean emakumea bentzutua
izan zen.
Eta UNE horren geroztik gertatu zen benetako KRIMENA EMAZTE ETA AMEN KONTRA.
Emakumeak bahituak uzten ziren, eta AMAK ume fabrika gida SALDUAK eta negozioak politikoetarako erabiliak.
Gutxi batzuk Patriarken favorita bihurtu ziraden, baina gainerako guztiak saldu, erosi eta esklabatzat tratatuak
Gaur arte ez dute aukerarik izan beren bertsio propioa aurkeztu ahal izateko ere.
Eta ‘mansplaining’ itzulpena nor daki?