Jainko bat baldin bada gaur munduan nagusi, hori Dirua da. Hari emanda bizi gara, nonahi da ahalguztidun, Denaren gainetik.
Zerbitzari xume bat izatetik, elkarrekiko harremanetarako tresna, hazten joan da gobernatzen gaituztenak gobernatzeraino. Bere zerbitzura jarri ditu ia giza ezagutza eta trebetasun guztia. Zenbat eta ahaltsuago gizakia, orduan eta handiago bilakatu du bere indar eta boterea, Amalurraren minbizia bilakatzeraino.
Ezin ukatu bere baliagarritasuna eta indarra, truke tresna bezala bikaina. Arazoa haren gurtzan datza. Torlojua, mailua edo aizkora, oso lagungarri zaizkigun arren, ez ditugu aldarean jarri. Ez dugu ongizatea torlojutan neurtzen edo aterkitan, ez dator inor hozkailu pila batekin gure herria erosi eta herritarrak kanporatzera. Eta hori goian aipatutako objektuak askoz erabilgarriagoak direnean bitkoinak baino.
Diruak bere funts materiala galdu du munduaz jabetu den neurrian
Dirukrazia diktadura teokratikoa da, bere hierarkia sakratuko egitura osoak haren zerbitzura jarduten du, gauza guztien gainetik eta laino guztien gainetik ere bai. Gizakion esku dagoen oro hartu du, geu barne, bere aintzarako.
Diruak bere funts materiala galdu du munduaz jabetu den neurrian. Lehen urrea edo beste metal batzuk izan badira bere egoitza, gero papera, eta orain memoria elektronikoan pilatzen da. Ez dago nahiko urre, zilar, diamante edo kakao hazi dagoen diru guztia gorpuzteko, eta hor dago bere indar izugarriaren ahultasuna, ez delako ezer, memoria elektronikoan pilatutako zenbaki estratosferikoen dantza makabroa baino, zenbat eta boteretsuago ezerezago. Paradoxikoa da, materialismoaren aroan, ustez sineskeriez geroz eta libreago garen uneotan, halako huskeria batek gobernatzea Dena.
Diruak Dena jaten du eta bere hondakin mendiaren gainean hazten da. Geure bizitza xurgatzen du ernaltzetik lurperatzeraino. Haren aldarean sakrifikatzen dira herriak, lurrak eta itsasoak. Hura da gizartearen iparrorratz.
Zero pila horiek besteekiko boterea baino ez dute adierazten
Ezer ez izate horrek ahalbidetzen du dirua geroz eta metatuago egon ahal izatea batzuen eskuetan. Zero pila horiek besteekiko boterea baino ez dute adierazten eta ondo asko dakite hori aberatsek, inoiz ez bezala ari direlako erabiltzen putz hori gauza material guztiez jabetzeko. Pandemoniyuaren moduko iruzur globalekin munduko ondasun guztiak erosteko beste zero bildu dute bere kontuetan: jabetza horiek emango diote diruari balore materiala.
Asmo oneko ideologiek, aldiz, diru apurren banaketan jartzen dute konponbidea. Baina nola banatzen da ezereza?
Ezer ez den horrek menpean hartzen ditu ondasun guztiak, hozkada bakoitzean munduaren zati handiago bat sartzen du birringailuan, baina zer gertatuko litzaioke sinesgarritasuna ukatuko bagenio? Haizeak daraman hautsa bezala desegingo litzatekeela, ez duelako funtsik, ez dagoelako inon, asko jota balio sinbolikoa baino ez duten paper eta txapa kondar batzuetan.
Harekiko lilura hipnotiko globala hautsi beharra dago
Harekiko lilura hipnotiko globala hautsi beharra dago, nahikoa izango da zartadatxo bat bere egitura osoaren gainbehera eragiteko. Hori bai, ez gaitzala azpian harrapa.
Nola egingo dugu egitura birtual hori gabe bizitzeko? Zerbait asmatzen hasi beharra dugu, bere boteretik at jarduten poliki, baina hau ez dute Unibertsitateetan irakasten, ez dago programa politiko iraultzaileenaren bazterrik zokoratuenean ere.
Lucio Urtubia gogoan.
Badirudi ia beti, gizartea hobetzeko zerbait kaltegarria ezabatu behar dugulakoan ibili ohi garela. Erruduna kenduz gero, ote datorkigu konponketa?
Dirua, hain tresna erosoa, kaltegarria?
Bizitzan kalteak gizakion ibilerek sortzen ote dute?……
Badirudi oparotasuna dela arazoa. Zer erosirik ez balego dirua zertarako?
Bainan bizitzako jokoan dirua barne dela dirudi. Eta barazkiak usteltzen direnez, hobe dirutan bihurtzea iraun dezan gure neke-saritzaren jardunak.
Badugu zer ikasi, gure eginaren balio gal ez dadin okerrekoaren mesedetan.
Pako, ez zekiat ondo irakurri duan ala axaletik interpretatu esandakoa.
Diru ustela, beharrezkoa bezain arbuiagarria. Izan ere, arazoa ez da dirua bera, Nerbioi ibaiaren ezkerraldeko meategietan txanpon berezi batzuekin ordaintzen zitzaien, fitxa moduko batzuekin, eta horiek beren langileentzat patroiek egindako auzoetan patroiak jarrita zituzten saltokietan erosteko baino ez zuten balio. Diruaren ideia bera da, baina espazio txikiagoan. Azken batean, zu bezalako beste batzuek ekoizten dutena erosteko ordaintzen dizute. Beste ekoizleek zuk ekoizten duzuna eros dezaten, eta horrela dirua mugitu egiten da. Gutxi batzuk aberasten dira eta gainerakoak hamster bat bezala bizi dira beren norian. Printzipioz, egia da, truke-sistema ona da, eta hor dago gakoa. Gauzei jartzen diegun balioan dago arazoa. Lehenik, prezioak puztu dituzte. Zer balio dit dozena bat arrautzak, behi batek? Jodida “ganaderia”!!. Hori hasteko, prezioak ez dira proportzionalak ekoizpen edo soldata desberdinekin. Neurrigabekeria hori da benetako arazoa, eta ez dirua bera. Gizakion berekoikeriagatik desproportzioak gure baitakoa dirudi, planeta hau menderatzen dugun tximino bizkorrak. Eta, gainera, dirua urrea bezalako ondasun erreal batengatik gertatzen ez bada, eta diru ikusezinera pasatzen bagara, diru birtuala, kode bitarretan, existitzen ez den diru faltsua ekoizten ari gara, eta, beraz, bere balioa galtzen doa, eta, ondorioz, lehengaiak prezioz igotzen dira. Hala ere, soldatak ez. Eta multinazional handiek, diru faltsu gehiago edukita beren kontuetan, merkeago saltzen dituzte lehengaiak, ekoizle ertain eta txikia saldu ezinik utzita edo prezioak hondatuta. Munduko aberastasunaren banaketan sartu gabe, salbazio bakarra urrean oinarritutako dirura itzultzea da. Bestela, egunetik egunera gero eta esklabo gehiago izango gara, ez gezurretan eta behar absurduetan gastatzeko, baizik eta arnasa hartu arte kobratuko digute, eta txantxetan dirudien arren, ikusten ari garen zentzugabekeriak ikusita, noizbait tximino esklaboek oxigeno kontagailu bat eramango dugu sudurrean. Urrezko diruak baino hobeto bada ere, uste dut utopia dela komunitate aski orekatuak sortzea ogibideetan eta pertsonetan, beren merkatuko trukea ekitatiboa izan dadin. Edo ekuabilitatean oinarritutako antzeko beste komunitate batzuekin merkaturatzea. Baina berdin da gauza beraren printzipioa, eta orain bezala amaituko dugu, dena izorratuta, arazoa gizakiok geu garelako, gai al gara geure burua aldatzeko?