Birus neuronalaren antidotoa

Gaur egungo egoeran, pandemiak gure gizartean jarraitzen du funtsezko hiru elementu hauetan oinarrituta:

• Eusko Jaurlaritzaren eta Gasteizko Legebiltzarreko alderdi politikoen gaitasun eza eta kudeaketa ezin okerragoa.
• Osasun-arloko profesional-klasearen setakeria, ez duena onartu nahi, behingoz, pandemia covid iraunkorra deritzonarekin mantentzen ari dela, inokulazioek berek sortutakoa.
• Euskal gizartea bera, birus neuronal batez kutsatuta dagoela erakusten ari dena, ez arnas birus batez, eta ez dena gai sen ona aplikatzeko eta ikusteko, pandemiaren kontu honetan guztian, obskurantismoa, ezjakintasuna eta erabateko distopia nagusitzen direla.

Pandemia hau, eta bere garapena, erabat zientziatik at egon da, oinarrizko zentzutik eta sen onetik erabat kanpo, inokulatutako birus neuronal horren bidez pertsonen oinarrizko gaitasunen urraketaz betea. Eta horrek, euskal gizarteak bere buruari antidotoa inokulatzen ez baldin badio, gure gizartea gizarte beldurti, inolako enpatiarik gabeko eta insolidario bihurtzera eramango gaitu.

Klase politikoaren (Gobernua buru dela) inkonpetentziaren eta kudeaketa txarraren erakusgarri frogatuak ditugu pandemia honetan guztian zehar, non 7. olatu bat ere sortu duten, hain zuzen ere hirugarren inokulazioaren ondorioak ezkutatzeko. Horretarako, bi urte hauetan zehar egin dutena egiten dute, hau da, olatuak sortu PCR testetan oinarrituta, eta 7. olatu honen jaitsiera-fasean igoera-fasean baino % 42,30 test gutxiago egin dituzte. Zein da engainuarekin jarraitzeko interesaren arrazoia? Zein da iruzur horrekin osasun publikoa desegiteko interesa?

Hain ezjakintasun handia al dago lanbide honetan, pazienteen ondoezak ikusita, kausa-efektua erlazionatzen ere ez jakiterainokoa?

Osasungintzako profesionalei dagokienez, esan beharra dago, beraiek erabil ditzaketen datuekin eta ospitaleetan bertan eskura ditzaketenekin, eragiten ari diren ondorio kaltegarri larriekin, covid kasuen eta inokulazioen arteko korrelazio zuzenarekin, ez baldin badira gai planto egiteko eta “honaino iritsi gara!” esateko… Galdetu dezakegun bakarra zera da: hain ezjakintasun handia al dago lanbide honetan, pazienteen ondoezak ikusita, kausa-efektua erlazionatzen ere ez jakiterainokoa? Hain indartsuak al dira, osasungintzako profesionalen artean, interes-gatazkak?

Gizarteari dagokionez, eta gure kasuan zehazki euskal gizarteari dagokionez, esan beharra dago beldurraren birus neuronala sakonera iritsi dela, hain sakoneraino non ez baitira gai sen on pittin bat, gutxienez, izateko.

Aditu batzuk disidenteak diren arren, euskal gizartearen gehiengoak ofizialismoa defendatu du. Baina galdetu behar da: ofizialismo hori libre al da jarraibide ofizialistei ez jarraitzeko?, interes-gatazkarik ba al dute?, zein adituz ari gara, horrelakorik egon ez zela aitortu baldin bazen?

Euskal gizartean gertatutako beste gauza bat ondokoa da: txertorik gabe askoz heriotza gehiago izango zirela dioen propaganda “erosi” izana, gutxieneko eta arrazoizko zalantzarik planteatu ere egin gabe. Nola liteke 2022ko lehen lauhileko honetan, 2021ekoarekin konparatuz, % 300 kasu positibo gehiago eta % 41,19 hildako gehiago egotea, txertaketaren jarraibide osoa duten % 89,37rekin eta hirugarren inokulazioa duten % 59,37rekin?

Orobat, euskal gizarteak gogoeta egin behar du, sen ona berreskuratu, eta galdetu: nola da posible hirugarren inokulazioarekin, adin-tarte guztietan, hildakoen kopurua handitzen joatea, txertaketa-portzentaje handiagoaren arabera?

Hirugarren inokulazio horrekin gertatutakoaren inguruan, datu benetan kezkagarriak dira uztaileko datu konparatiboak. Nola liteke 2022ko uztailean 2021ean baino % 716 hildako gehiago izatea? Eta larriena, eta biztanleriari gogoeta eginarazi beharko liokeena, 2022ko uztailean 2020ko uztailean (pandemia betean) baino % 4.900 hildako gehiago izan direla da.

Batzuek orain esan arren osasungintza publikoa defendatzen dutela pribatizazioaren aurrean, errealitatea da, pandemian izan duten jarrerarekin, horretan lagundu egin dutela

Datu horiekin guztiekin, Eusko Jaurlaritzari eta Legebiltzarreko politikariei erantzukizunak eskatu beharko zaizkie, eta talde horietako batzuek orain esan arren osasungintza publikoa defendatzen dutela EAJ eta PSE egiten ari diren pribatizazioaren aurrean, errealitatea da, pandemian izan duten jarrerarekin, horretan lagundu egin dutela.

Osasun-arloko profesionalei esan behar zaie buka dezatela behingoz kontakizun pandemiko eta distopiko honekin. Egiten ez badute, politikariei bezala, erantzukizunak eskatu beharko zaizkie.

Euskal gizarteari esan behar zaio mantra batzuk baztertzen hasi behar duela, hala nola, gaixotasunik diagnostikatzeko balio ez duten PCR testak egiten jarraitzearena, eta inokulatzen jarraitzearena. Izan ere, familiartean eta lagunartean ikusten ari gara iktusak, perikarditisak, miokarditisak, neurriz gaindiko koagulazioak, gibeleko arazoen azkartzeak eta azelerazio metastasikodun minbizi oldarkorrak. Euskal gizarte honetan, haurdunei txertoa jartzea normaltzat ikustera iritsi gara, medikuntzak betidanik uste izan duenean txertaketa eta haurdunaldia bateraezinak zirela, eta, are gehiago, emakumeen ugalketa-sisteman inokulazioek eragindako koagulazio-arazoak ezagutzen direnean.

Horregatik, euskal gizarteak bere burua askatu behar du inokulatutako birus neuronal horretatik behin betiko, eta antidotoa hartu behar du, sen ona erabiltzen hastea besterik ez dena. Eta, datu hauen aurrean, kontakizun pandemiko ofizialaren historiak porrot egin duela ikusi behar du. Garamatzaten bidean jarraituz gero, bizitzan baina hilda dagoen gizarte bat izango gara, jota dagoena. Agian hori da gure politikariek nahi dutena?

Antidotoa gailenduko den bide horretan, batu egin behar gara bai disidenteak eta bai sen ona erabiltzen hasten diren ofizialistak, indarrak batu behar ditugu, eta aurre egin behar diogu politikariek eta osasun-arloko profesional askok (ez guztiek) sortu diguten distopia pandemiko honi.