Gogoan dut nire amaren erabakia, duela hogei urte baino gehiago hartu zuena, zahar-egoitza batera joateko. Berak bere ama zaindu zuen, alzheimerra zuena, etxean hamar urtez, eta ez zuen guretzat halakorik nahi. Baina nire ahizpak eta nik erabaki genuen ez genuela inoiz bakarrik utziko. Asteak txandakatzen genituen, bat ahizpak, bestea nik. Astelehenetik igandera. Oinarrizkoena maitasuna ematea zen, maitatua sentitu zedila. Paseatu, meriendatu, afaldu, ohean sartzen lagundu… Bera gure zain egoten zen, igogailutik agertzen ginen pasilloko ispilurantz begira. Irribarrea berehalakoa zen. Haur batek bezala, pozez barre egiten zuen beti, begiek dir-dir egiten zioten. Batzuetan emoziozko oihu txikiak egiten zituen. Bere bizitza geu ginen.
Martxoaren 14 hartan (martxoaren 14 madarikatu hartan) ez zidaten sartzen utzi jada. Erregutu egin nuen, negar egin nuen. Mota guztietako “EPI” eta babesgarriak eskatu nizkien. Ezin nion nire ama ikusteari utzi! Osakidetzaren agindua erakutsi zidaten. Ezinezkoa zen.
Gogoan dut zerbait oso astuna gainera erori balitzait bezala izan zela. Ahizpari deitu nion eta negarrez hasi nintzen atsekabetuta. Berak esaten zidan amak eutsiko ziola, egun batzuk besterik ez zirela izango, oso indartsua zela. Baina nik ziur jakin nuen ezetz. Ez zuela jasango.
Ezin ezer egin. Barrenak zarrastadaka suntsitu balizkidate bezala izan zen.
Hurrengo egunetan, saiatu ginen amari telefonoz azaltzen ezin ginela joan, ez zigutela uzten. Baina berak ez zuen ezer ulertzen. Hasieran erantzuten zuen, eta barre ere egiten zuen. Baina, gero, isiltasuna bakarrik. Jateari uko egiten zion, jaikitzeari uko egiten zion. Proteina-irabiakiak ematen hasi zitzaizkion. Ez zuen irensten. Eta iritsi zen une bat, non ezin baitzuten ohetik jaiki ere egin. Berak pasillorantz begiratzen zuen soilik, bere alabak noiz iritsiko. Baina ez ziren inoiz iritsi.
Medikuak esan zigun ondo zegoela. Tristura bakarrik zuela. Tristura BAKARRIK
Medikuak esan zigun ondo zegoela. Tristura bakarrik zuela. Tristura BAKARRIK.
Goiz batean deitu ziguten esateko lehenbailehen joan gintezela egoitzara, oso gaizki zegoela. Atzeko aldetik igoarazi gintuzten, inork ikusi ez gintzan. Eskutik heldu nion eta esan nion: amatxu, amatxu, ni naiz, maite zaitut. Eta instant horretan hil zen. Erizain-laguntzaileak esan zidan nire zain egon zela hiltzeko.
Amatxu, amatxu, ni naiz, maite zaitut. Nire zain egon zen hiltzeko
Hilerrian hiru neba-arrebok soilik egon ahal izan ginen, bere bilobei ere ez zieten sartzen utzi. Hileta-auto bat eta hilkutxa bat bakarrik ikusi genituen, eta nola sartzen zuten errausketa-labean. Neba-arrebok elkarrengandik bi metroko distantziara egon behar genuen.
Zeharo izan zen iraingarria, jasangaitza eta krudela, eta ahots ozenez salatu nahi dut gure amaren erailketa, modurik ankerrenean egina, bere alabarik gabe, maitasunik gabe. Bakarrik. Bere alabek abandonatu egin zutela pentsatuz.
Nola neurtu krimen hauen intzidentzia metatua?
Neurri nazisanitarioak “guztion hobebeharrez” ezarri zituztela defendatzen dutenek, zer esaten ote dute gaur egun, 2022. urtean, jasan dugun tratuaz? Dei ote geniezaioke jada tratu horri TRATU TXAR, edo oraindik ere “banalizatzen aritzea” leporatuko digute?
Gure “adituek”, gure “zientzia-dibulgatzaileek”, “gure medikuek”… kontatzen ote dituzte heriotza hauek beraien estatistika famatuetan, beraien scary graph horietan, beldurra eragiteko (edo euren beldur propioak eragindako) grafika ospetsu horietan, komunikabide guztietan eta ordu guztietan eta hilabetez luzez jasan behar izan genituen horietan? Hemeroteka hor dago, guztion lotsarako…
Eskerrik asko bihotzez, Elo, zure testigantza guztiokin elkarbanatzeagatik.
Eta konplize gehiegi daude guzti honen estalgarri.
Lotsagabe galduak izan ziren, EZ AHAZTU, populazioaren GEHIEN GEHIENAK, batzuk konturatuta (asesinoak), eta bestetzuk (gehienak) konturatu barik (homizidak) hedabideen eta agintarien (eta Inkisizio/Txibateria/Colaboración Ciudadana/Guardia Pretoriana (enpresa etab.), Agintariek eta Sanitario.Arduradunek
(EZ AHAZTU EZER!) Gizarte orori ezarritako zentsura zorrotza eta “Dogma kontestaezina”
a sangre y fuego ezarriz, denoi, mehatxu mortales.
Hori vez da izan pasadizo bat, baizik hecatombe, Gizateria osoaren degradazioa (eta kanibalismo mota bat) Ze zer da besterik ume eta nerabe SAKRIFIKATZEA, guraso eta zahar salba zitezen.
Halako desumanizazioa da bizi izan duguna. Baina batzuek behintzat, EZ DUGU AGAZTUKO, ezta Elo?
Zurekin eta zure amatxurekin
negarrez.
Beldurgarria, zeharo.
Eta batadun hiltzaileek, edozein kartzelero merkek bezala, bazekiten nola akabatzen duen gizakia bakardadeak eta isolamenduak, ongi asko jakin ere.
Aginduen konplimenduaren aitzakiaren atzean ezkutatuko dira. Baina guztiz oker daude, arduraren harlauza astunaren pean itotzetik libre daudela uste badute.
Besarkada estu-estua, Elo.
Mila esker, gertatutakoa plazaratzeagatik.
Mila esker Elo eta Independentea, testigantza ezin gogorrago hau zabaltzeagatik. Negarrak urteten daust idazten ari nazela.
Testigantza idatziak eman eta biltzeak balio handia dauka eta eskertzen dizuet bihotzez, ezin gaurkoagoak izango direlako edozein unetan irakurrita ere, negar-anpulu hauek izpilu.
Irakurri gabe neukan zure idatzia, Elo. Honelakoren baten bila etorri naz, atzo jakin izan dudan beste kasu ezin gogorrago baten testigantza zabaldu nahi nuelako hemen ere, Argentinako Córdobako Solange-na, beste hau: https://www.lavoz.com.ar/ciudadanos/hasta-mi-ultimo-suspiro-tengo-mis-derechos-la-carta-que-habia-escrito-solange-musse/.
Eta horielako zenbat, mundu osoan?
Bai, estatu krimena, erahilketa, homizidioa, genozidioa. Oso hitz gogorrak.
Eta egokiak, Covid19aren itzalpean Eusko Jaurlaritzak, Osakidetzak eta hainbat estatuk zer egin (eta egiten?) duten adierazteko.
Beti gogoan!