Urteurren ahalkegarria, lotsaizuna dugun honetan, lagun batek bidali digun testuari zabalkundea eman nahi diogu gaur:
«Justu duela 3 urte atxilotu gintuzten etxean, 2020-03-14. Lehenengo “olatu” hartan lanean jarraitu genuen jendaurreko langile gehienak hil ginen, gogoratzen? Ezta ni ere 😄 Ahal bezala fartsa erridikulu egiten umorez mantendu ginen, gutxi gorabehera, baina…
Bizilagunek ilunabarrero txalo egiten zieten beren kartzeleroei. Aspaldiko adiskidetasun batzuk galdu genituen eta ez ditugu berreskuratu
Aginduak eman zituzten egoitzetan osasun hauskorreko aiton-amonak ez artatzeko. Osasun-langile mordo bat etxera bidali zituzten oporretan edo “segurtasunagatik”, kolapso bat irudikatzeko. Negozio txikiak itxiarazi zituzten, mendizaleak eta surflariak etxera bidali. Haurrek zakurrek baino eskubide gutxiago izan zuten paseoan irteteko. Bizilagunek ilunabarrero txalo egiten zieten beren kartzeleroei. Aspaldiko adiskidetasun batzuk galdu genituen eta ez ditugu berreskuratu. Pentsamendu bakarra; eta galderak egiten badituzu insolidarioa zara.
Ni neu ere sakonki kaltetu nautela ohartzen naiz, neukan gauza ederretako bat kendu didatelako: konfiantza
Memoria da gizakien ondasuna, eta ahanzten duena beti egongo da perpetratzaileen eskuetan. Eta, hala eta guztiz ere, edo agian horregatik, ni neu ere sakonki kaltetu nautela ohartzen naiz, neukan gauza ederretako bat kendu didatelako: konfiantza. Adibidez medikuengan, laguntza beharra duzunean norbaiten esku onetan jartzea guztia emanda, inozentzia hori. Oraintsu beste heriotza baten berri jakin dut (heldu gaztea, infartua) eta ezin dut tristura gainetik kendu…»
Hau idatzi duen pertsona horreri zoriondu nahi diot, oso ondo laburbildu duelako gertatutakoa. Animo!
Bat nator, arrazoiketaz eta sentimentuz, testu honekin, erabat.
neu be bai
Nik ez neban inoiz pentsau balkoitik edonork etxera joateko esango eustanik eta kalean zer esanik ez. Zenbat jendek maskara ipinteko esan eustan. Hori bai, gizartearengan edo konfiantza galtzekoa da.
Bai horixe! Laburra eta esanguratsua.
Inozentziaz eta konfiantzaz: esan geinke arean argitu garela. Argiago dakigula orain zein diren ankerkeriaren eta manipulazioaren protagonistak, bideak eta aparatoak. Sarri entzungor edo ezikusi egiten diegu, aurrera egiteko, baina nabarmen geratu gara orain guztiok.
Estatu aparato osoa (“gureak” gogor-gogor hor: Osakidetza, EuskoTren, Udaltzaingoak, Eusko Jaurlaritzako Ikastetxeak, Aldundi eta Udalak, Ertzaintza, EiTB, BilboRock, Bizkaibus, Arriaga Antzokia,… hainbat bizipen latzetatik atera dodaz di-da horiek guztiak oroimeneko pasadizo hainbatetatik zerrendara, ai, zenbat min! ) eta haien menpe dagoen sare pribatuko zati itzel handia izan da goitik beherako kolapso antzezte honetako bide nagusia. Bizilagunak ilunabarrero euren kartzeleroak txalotzen jarri arte, bai!
Aurrera begira, zartada eta gero, bizirik garenez, ba zer egin? Esnatu, erne ibili eta birjaio, betiko moduan bizitzan, goizero bezala lo egin eta gero.
Lagun berriak, konfiantza berriak, asmo, gogo eta amets berriak, ahalik eta irrifar ederrena ateraz gure barnetik. Azken aldian Manu Chao teleikusi izan dot bere irrifar mundialaz bitxialdian eginiko “paseando perros” bideo sortan. Haren irrifar mundial harexelangoa, bai ;-)!
Eta hortik, ikusi izan dogun errealitate gordin hori eraldatzera, urratsez urrats, egunez egun.
Esker mila, Independenteko lagunok, memoria gordetzen eta hurkoekin elkartzen lagun dugun gune ezin taiuzkoago hau sortzearren!
Aldika irakurri beharrekoa, ez ahanzteko. Neuri be konfidantza kendu gizartean, eta artegatasuna areagotu.