Ni hiltzen naizen gauean behintzat, egizue lo lasai

‘Lorik ez egiteko istorio punkiak’ serieko artikulu guztiak esteka honetan

O, ez! Iratzargailua! Beno, mendira joateko da, gaur egun librea dut. Ea zer giro egiten duen… Tenperatura atsegina, apur bat lainotua, ateri dago… bikain! Dena gainean al daramat? Kit anti-gerra… ixa!… prismatikoak, ixa, makilla, ixa, kantinplora, ixa… ta, ta, ta, ta, guztia daramat!

Ibai baten ertzeko magalean gora hasi naiz, lertxun bat atera da ibai ertzeko sastraketatik, ederra benetan! Ezinezkoa da argazkia ateratzea, oso azkar alde egin du. Libre sentitzen naiz, naturan, lertxun batek lurralde basatian nagoela adierazten dit eta horrek bihotza bizkortzen dit, oraintxe mundua dantzan jarriko nuke jainkoa banintza.

Errekastoaren magaleko bidexkan gora noa, lokatza eta harriak, tippi-tappa. Mendian jendearekin gurutzatzea gustatzen zait, elkar agurtzeko ohitura harmoniaren eta giro onaren sintoma da, egun on, aupa, kaixo… Gero, zibilizaziora jaisten naizenean, Krokodilo Dandi bezala sentitzen naiz, hiriko Gran Viatik noala mundu guztia agurtzeko gogoz. Egun batean hala egingo dut, dibertitzeko eta adarra jotzeko bakarrik bada ere!

Harri baten gainean eseri naiz atseden pixka bat hartzeko, adinarekin ibiltzea gero eta gehiago kostatzen da-eta. Inurriak ikusten ditut, kakalardo bat, tximeletak, mariorratzak… Zein neurrigabea eta zoragarria den natura! Mendia bizirik dago eta ni, oraintxe bertan, haren parte naiz. Zuhaitzek inguratzen naute. Pagoak, haritzak, hurritzak… zein ikuspegi politak hemen goitik. Penagarriak direnak pinu amerikarrez eta eukaliptoz betetako mendi-hegal horiek dira, autoktonoak ez diren eta lurzorua eta paisaia hondatzen duten espezieak; zuraren ustiapenerako dira. Pinu horiek bola zuriak dituzte adarretan: badirudi prozesionaria dutela. Prozesionariak pinuak parasitatu eta ilaran joaten diren beldarrak dira, eta hortik datorkio izena. Kontuz ibili behar da, ikutzen badituzu, izugarri erretzen duen urtikaria ateratzen baitzaizu azalean. Umetan, gurasoek ohartarazten gintuzten arren, behin, makilekin jolasten aritu ginen beldarrak zanpatzen, horrela kalterik egingo ez zigutelakoan. Gero, ordea, istilua sortu zen beldarrekin kontaktuan egondako makilen zatia ukitu eta eskuak aurpegira eta gorputzeko beste atal batzuetara eraman genituenean. Zoramena! Ume guztiak gorriunez beteta eta hanturaz eta azkuraz kexuka aritu ginen. Geroztik, ez natzaie asko hurbiltzen zomorro horiei.

Baina… zer da hori? Arrautza bat pinu batean? Arrautzari begira… sarjentu baten potroa da! Okupazio ejerzitoaren zigilua eta guzti darama. Gerraren kontrako kit-a atera behar da… pinuz potrotaraino!

Anti-gerra kit-aren argibideetan jartzen du plastikozko botila batean ur minerala eraman behar dela, edo, bestela, Lourdeseko ura. A ze fumata!!! Fumata beltza, zuria… orlegia!!! Papa porretaaa! Begira, nik kantinplora daramat iturburuko urarekin, balioko al du? Mmmm, hau bai ur freskoa eta goxoa! Beti gustatu izan zait kantinplora etxera mendiko iturburuko urez beteta eramatea, urik onena da!

Aurrerago, leize txiki bat ikusi dut. Bertara hurbildu naiz, eta usain nazkagarria datorkit. Sudurra estali, begiratzera gerturatu eta papertxo zuri piloa ikusi dut. Pinu inbaditzaileak landatzeko beste modalitate bat da… Horietara ez dira beldarrak ere hurreratzen, kolore berde-urdinxkako euliak baino ez… Pinuz potrotaraino!