Rene Quinton, fisiologo eta naturalista frantziarra, medikuntzaren historiako beste gizon handi horietako bat izan zen. Bere ideiek aurrez aurre egin zuten talka bere garaiko paradigma zientifikoekin eta medikuntza ofizialaren erdeinuarekin. Horren ondorioz, bere lana mespretxatu, baztertu eta ahantzi egin zuten.
Quintonek itsasoko ura deskubritu zuen osasunerako ezinbesteko elementu gisa, eta itsas terapiaren aitzindaria izan zen. Tuberkulosiak jota, itsasoaren ertzean bizitzera joan zen denboralditxo baterako. Han egiaztatu ahal izan zuenez, itsasoko uraren konposizio kimikoa, taula periodikoko 118 elementuak zituena, ornodunen odolaren antzekoa zen. Eta hortik abiatuta ondorioztatu zuenez, jatorriz ozeanoetan sortua zen animalia-bizitzak, jatorrizko ezaugarriak mantentzeko joera zuen. Horrenbestez, egiazko itsas akuarioa izaten jarraitzen du edozein izaki bizidunek, eta haren zelulek jatorrizko zelula hark zituen uretako bizi-baldintza berdinetan jarraitzen zuten. “Itsasoa planetako ekosistema handiena da, bertan sortu zen bizitza”, esan zuen Quintonek.
Horrela sortu zen “Quintonen plasma” ospetsua, Frantziako hiri askotako zein atzerriko itsas kontsultategietan erabilia. Horrela, Quintonek ekarpen erabakigarria egin zuen haurren hilkortasuna murrizteko, eta era berean, medikuek bazterrean utzitako heldu asko tratatu zituen. Itsasoko urarekin, tifusa, sukar beltza, tuberkulosia, larruazaleko gaixotasunak eta malnutrizio larriak sendatu zituen.
1914an, aurkeztuta zeuden dagoeneko itsasoko serumari buruzko doktoretza-tesiak, eta Frantziako gobernuak itsasoko uraren txertoak derrigortzeko asmoa zuen eskola-adinean. Baina Lehen Mundu Gerra iritsi zen, eta Quintonek mediku tituluduna izan gabe sendatzeko gaitasuna zuela onartu ezin zuten guztiek aukera baliatu zuten itsasoko uraren bidezko sendaketa zokoratzeko. Irekitako kontsultategiak desagertuz joan ziren pixkanaka, eta itsas terapia baztertu egin zen.
Iker Zalduak itzulitako pasartea,
Ez da urte asko egunero garraio publikoko geltokian gizon berarekin topo egiten nuela. Bistaz ezagutzetik hitzez elkar-ezagutzera pasa ginen, eta hara zer kontatu zidan: egunero, uda edo negu, joaten zela plaiara itsas bainu bat hartzera. Oso gaztetatik psoriasiak jota botikak desberdinak, gogorrak batzuetan, probatu zituela Osakidetzako medikuak errezetatuta baina ez zuela ezer aurreratzen. Etsita bera eta etsita medikua, honek, azken erremedio bezala esan zion probatzeko itsas bainuak hartzen. Erakutsi zizkidan besoak harro, psoriasisaren arrastorik ez zuela erakusteko. Azalak leku batzuetan tonu desberdin batzuek zituen, bai, baina psoriasirik ez. Gizon honek ez zuen itsasoaren besarkada uzteko inolako asmorik.
Eta hau, nola zabaldu behar dugu jendearen artean? Osakidetzako mediku hark zer egin ote du ikusitakoak ikusita? Berarekin hitzegitea sanoa izango litzateke gure jakinduriarako.
Medikuntza alopatiko ofizialak izango ote du honen berri? Inporta ote zaio, edo xamankeria iruditu, jazarle ilustratuek esango luketen modura? Uuuuuu!
Hau jakinduria herritarraren zakuan gorde behar dugu eta irakatsi.
Badaude gauza gehiago, askoz gauza gehiago kontatzeko. Dakienak konta beza, kanta beza herriak.
Patuak ekarri dit artikulua! Izan ere gaur astebete Quinton ura, gehi zitroia, hasi naiz hartzen gorputza bermineralizatzeko.
Badira ia lau urte ziatika (ez dakit horrela esaten den euskaraz), lunbago eta bizkarreko minez jota nabilela. Orain gutxi ( mozolo inposaketa kendu zutenean zonbait kabinetetan) kiné batekin hasi naiz, eta zer esan, masajeak ongi datozkit baina minak ez nau uzten. IRM igaro behar dut laster eta haren arabera “infiltrazioak” egingo dizkidate.
Zorionez Quinton ura proposatu didan terapeutak, ur honekin infiltrazioak egiten dituen beste mediku bat aurkitu dit, ezen haren iritziz infiltrazio alopatikoekin ez bainaute sendatuko.
Beraz, bermineralizatu ondoko urratsa, eta IRMaren arabera beti ere, Quinton urarekin infiltrazioak egitea izango da.
Hastapenean patuak ekarri didala artikulu hau nioen, ezen zalantzatan nenbilen, egia izango ote den Quinton urarena, baina aurrera joko dut.
Gorkak dioen bezala, ea laster minik gabe kantatzerik dudan!