Maskarak berrezartzeko balizko erabakiaren aurrean, baita gripearen eta covid txertoaren kanpaina berriaren aurrean ere, batez ere adingabeen adin-tartean egin nahi dutena, disidentzia sektore politikoari zuzentzen ari zaio bere protesta, baina ez osasun-arloko profesionalei.
Egia da sektore politikoak bere erantzukizun-kuota duela erabaki horiek hartzerakoan, baina egia da, halaber, osasungintza sektoreak duela bere gain erabaki horiekiko erantzukizunik handiena.
Politikariek, gauzak beren interesetarako gaizki baldin badoaz, beti izango dute beren burua defendatzeko komodina edo aitzakia: alegia, haiek ez direla profesionalak, eta osasun-profesionalek aholkatzen dutena baino ez dutela aplikatzen. Beti ezkutatuko dira esanez haiek ez dutela inor inokulatzera behartzen, osasun-profesionalek gomendatzen baitute.
Jakina da osasungintzako profesionalek “azeria oilategian” dutela, beren egitura profesionalaren barruan. Izan ere, ospitaleko kargu handienak, gehienak, politikariek aukeratzen dituzte.
maskara derrigortzeko erabakia ezin izango litzateke gauzatu osasun-profesionalek bermatuko ez balute
Bada beste elementu bat profesional sanitarioen erabakiak baldintzatzen eta zuzentzen dituena: beren lanbidea eta jarduna protokolizatzea. Protokolizazio hori multinazional farmazeutikoek egiten dute eta, horrela, jardun profesional medikoak, hain zuzen ere, izan behar duenaren funtsa galtzen du.
Hitz egin dezagun maskarez orain. Nahiz eta Osasun Ministroak berak ere esan ospitaleetan maskarak erabili behar direla, erabaki hori ezin izango litzateke gauzatu osasun-profesionalek bermatuko ez balute, eta, azken pandemiarekin ikusi dugunez, profesional horiek birusei buruz duten ezagutza eskasa da. Izan ere, nahikoa da jakitea maskarek birusaren neurria baino tamaina handiagoko poroa dutela, edota urteetan eta urteetan ez dela frogatu maskarek gripearen birusaren hedapena eragozteko balio dutenik. Hori dela eta, nik galdetzen diet mediku profesionalei: non daude maskarak birusaren zabalkundea kontrolatzeko eraginkorrak direla erakusten diguten ikerketak?
Esango al digute, gardentasun osoz, zenbat profesional sanitariok hartu duten gripearen txertoa historikoki, eta zenbatek hartuko duten orain covid eta gripearena?
Beste alde batetik, are larriagoa da osasun-langileek eta bereziki pediatrek adin txikienekoak gripeaz txertatzea gomendatzea, historikoki 65 urtetik beherako pertsonei txertoa jartzerik gomendatu ez zaienean, eta are gutxiago adin txikikoei, eta ez denean, gripearen txertorik gabe, heriotza-hondamendirik gertatu. Zein da adingabeei txerto hori jartzea gomendatzeko arrazoi profesionala? Esango digute, covid txertoaren inokulazioekin esan ziguten bezala, adinekoak babesteko dela? Esango al digute, gardentasun osoz, zenbat profesional sanitariok hartu duten gripearen txertoa historikoki, eta zenbatek hartuko duten orain covid eta gripearena? Ez al dira konturatzen, derrigorrezkoa ez baina gomendatua dela esaten bada ere, gomendio hori gurasoentzat betebehar bat bezalakoa dela beren seme-alabei txertoa jartzeko erabakiari dagokionez? Multinazional farmazeutikoekiko interes-gatazka al da benetan dagoena?
Minbiziaren gaiari erreparatzen badiogu, ikusiko dugu kimioterapia erabili izan dela minbiziari aurre egiteko oinarrizko medikazio gisa, multinazional farmazeutikoen protokoloak soilik jarraituz, eta ez medikuaren lanbidean irizpide propioekin eta farmazia multinazionalekiko modu independentean jardunez. Haien mezua beti izaten da bizi-itxaropena luzatzen dela, baina nik neure buruari galdetzen diot; zein preziotan? Osasungintzako profesional horiek ez al dute planteatzen agian bide hori agortuta dagoela eta beste bide alternatibo batzuk ikertu behar direla? Ez al daude hemen ere interes-gatazkak?
uneren batean erantzukizunak eskatzen baldin bazaizkie, osasungintzako profesionalak izango dira jomugan egongo direnak
Azaldutakoaren aurrean, eta kontuan hartuta politikariek komodina dutela esan ahal izateko profesional sanitarioek bermatuta hartzen dituztela erabaki horiek, osasungintzako profesionalek iraultza egin behar dute beren lanbidearen baitan eta osasun-arloko goi-mailako politikoen aurrean. Izan ere, uneren batean erantzukizunak eskatzen baldin bazaizkie, osasungintzako profesionalak izango dira jomugan egongo direnak, eta ez du balioko ospitaleko zuzendaritzek ezarritako protokoloak betetzera mugatzen direla esanez ezkutatzea, lehenik eta behin profesionalak izan behar baitute, eta badakite isiltzen denak onartu egiten duela.
Azkenik, eta osasun publikoaren defentsan egin ohi dituzten aldarrikapenen aurrean (horrekin ados nago), mahai gainean jarri behar da ea multinazional farmazeutikoen protokoloak zorrotz jarraituz gauzatzen den osasungintza ez ote den, osasungintza publikoa baino gehiago, osasungintza pribatua praktikatzea.
Horregatik, beharrezkoa da osasun-lanbidearen barruan iraultza bat egitea, berriro ere lanbide horren prestigioa berreskuratzeko, medikuntzak izan behar duenaren eta beti izan behar zuenaren funtsa galbidean baitago.
“Iraultza egin behar da”…… Orain nahikoa da sinadurak jasotzea…….Nik ez dut sinatuko bildurtu xamarra naiz.