“Pluralitatearen” eta “aniztasunaren” defentsaren izenean, inposaketa hutsa defendatu izan da eta defendatzen da orain ere. Bi adibide:
Urteetan zehar Ajuria-Eneko itunean lerratutako indarrek “euskal gizartearen” “pluralitatea” onartzeko exijitzen zioten Euskal Nazio Askapen Mugimenduari.
Baina zer adierazi nahi zuten horrekin egiatan? Euskal Herria ez dela nazio okupatu bat, espainiar erkidego autonomiko bat baizik, eta espainiar instituzio autonomikoetako indar politikoen aniztasuna “demokraziaren” isla dela.
Amarru hutsa.
Bestalde, nazioarte mailan, azken hamarkadetan, inperialismo atlantistak, SESBen bloke sozialista garaitu ostean, globalizazioa eta bere proiektu neoliberala aurrera eramateko “gizarte irekiak” eta “aniztasuna” ezarri ditu bere gainegitura ideologikoaren markoan.
Baina egiatan “aniztasun” horrek nazioarteko oligarkiak inposaturiko pentsamendu bakarraren estalki funtzioa besterik ez du.
Eta “aniztasuna” eta iritzia bera marko monopolista horretara daude mugatuta. Ukrainako egoeratik feminismoari buruzko irakurketara, funtsean pentsamendu bakarra inposatzen da “aniztasunaren” izenean.
ENAMen likidatzaileek lehen adibideko amarrua irentsi zuten eta orain bigarrenaren inposatzaile nagusienetarikoak dira Euskal Herrian.
