Zaintza politikan
Ipar Euskal Herrian sortu eta iheslarien seme-alabak izan garenok ez dugu mundua ulertzeko modu berdina jaso.
Bizitza intentsitate handian bizitzera, arrisku eremuak detektatzera eta babes guneak bilatzera ohituz haziak izan ginen. Gainontzeko haurrekiko, mundua oso politizatua jaso genuen; mundua segurua ez zenaren ikuspegi bat eta konfrontazio eskemak barneratu genituen.
Haurrak ginela, etxeetan elkartzen ginen lagunekin jolasteko. Kalera ez ginen asko ateratzen, eta, ateratzen ginenean, kotxe azpiak begiratzen ziren eta parkeak saihesten ziren. Gurasoek, berriz, ez zuten parrandarik egiten eta alkohola ez zuten ia ukitzen. Iheslarien seme-alaben lagun taldeak sortzen ziren azkenerako, eta gainontzeko herrikideekiko arrotz sentitzen ginen gure herrian geundelarik! Gure hizkuntza ez zutelako ulertzen eta baztertzen zutelako. Gure kultura mespretxatzen zuten eta jazarpen ideologikoa oso agresiboa zen. Babes eremuetatik ateratzean oso zaila zitzaigun sozializatzea, elkar ulertzea, konfiantza giroa sortzea…
Kalera ateratzen ginenean, kotxe azpiak begiratzen ziren eta parkeak saihesten ziren
Ume ginenak, lekuak bare zirela begiratzera joaten ginen tarteka, edo arreta deitzeko jolasean ibiltzen ginen leku jakinetan. Noizean behin, etxetik pasoan ziren burkideak agertzen ziren, nekatuak, urduri, babes bila.
Azkenerako, tentsio handiko giroan haztea egokitu zitzaigun eremu liberaturik ez izateagatik. Mundua ulertzeko modu ezberdin horrengatik eta gaur egun sortu den panorama honetara egokitzeko egon den zaintza faltagatik, borroka honek utzi dituen ondorioen plater puskatuetariko batzuk bilakatu gara.
Ikuspegia zabalduz, kontsumo, guayismo, popularitate, interes indibidualen eskemak ulertzeko zailtasunak ditugun pertsonak gara. Balantzan posizionatu ziren eta pisua jarri genuen plater horiengatik guztiengatik, zaintzarako bideak behar dira.
Herri zapalduaren kontzientzia berreraiki behar da, anaitasun eta ahizpatasun harremanak egia bihurtuz
Herri zapalduaren kontzientzia berreraiki behar da, anaitasun eta ahizpatasun harremanak egia bihurtuz, eta herri elkarlana, auzolana bultzatu. Hau da, herri boterea babestu behar da eta estalki gisa batuko gaituena bultzatu behar da, herri interesak kolektibizatuko dituena eta batasunetik erronkei ekinen diena. Independentzia helburu, proiektu herrikoia izango dena, sei lurraldeak baturik. Espainiarekin federalismo bat eraikitzean ez delako biderik, eta instituzioetatik elite bat kentzea beste bat jartzeko ez delako herri interesak defenditzea.
Gurpila aurrera doanez, zikloak itxi eta berriak zabaldu behar dira.
Zenbat motxila ote daramagun bizkarrean mugaz bi aldetan gerrakume izandakook. Zenbat ageriko eta izkutuko zama, Hixtorietagileek orain zurikeriazko maindirez estali nahi dutena .
Zenbat belaunaldiren belaun mindu, umiliazio tumore. Eta gutxi balira, geuri ere planetako sarraski guztien erruen oinordeko izatearen zama egozten digute, mendebaldetar,
zuri, pribilegiatu,etiketa paparreraturik.
Gainera gizonezko hetero xamarra baldin ba zara, akabo.
Potente ari gara, sakoneko kakak garbitzen…
Niri hauxe datorkit:
Ume garenean ezin dugu gure haurtzaroko eszenatokietatik ihes egin. Helduak garenean aldiz, zerbait egin dezakegu; Kaka horiei begietara begiratu, mina kontzientziara eraman eta heldu garen einean, etorkizunera begira bide berriak, maitagarriagoak ibiltzea ERABAKI. Norbanakoaren lana da. Ez du inork egingo gugatik.
Besarkada handi bat danori.
Itxaropen handia ematen du zu irakurtzeak, eskerrik asko Aitzol!
zenbat urtetako lana -bihotza- testu baten atzean