Gure aita, ospitaleko praktika okerren biktima

2021eko azaroaren 12an, nire aita erori egin zen etxean, lurrera eroritako pastilla bat jasotzera zihoanean. Ez zen zorabiatu, ez zuen konortea galdu; ustekabeko istripu bat baino ez zen izan. Amak lurretik altxatu ezin zuenez, zerbitzu medikuei deitu zien, eta anbulantzia bat etorri zen, protokoloz erabaki zuena aita San Eloy Ospitalera eramatea, bertan balorazioa egiteko.

Ospitale horretako txostenetan jartzen duenez, ez zuen erorketaren ondoriozko inolako lesiorik, eta PCR-a negatiboa zen. Horrez gain, txostenean jaso zuten GRIPEAZ ETA COVIDAZ EZ TXERTATUA, ERABAKI PROPIOZ, zela. Hainbat orduren buruan, egun horretan bertan, esan ziguten arnas-gutxiegitasun bat izan zuela eta intubatu, sedatu eta ZIUn ingresatu behar izan zutela (familiaren baimenik gabe). Ospitalera sartu zenetik, ez genuen gehiago esna ikusi, intubatuta eta sedatuta baizik.

ZIUko medikuak esan zigun oso larri zegoela, eta bere organoak ez zirela ongi erantzuten ari; 81 urteko pertsona izanik, eta pronostiko txarrarekin, galdetu zuen: nolakoa zen bere bizi-kalitatea gertaera honen aurretik? Guk erantzun genion aste horretan bertan, aurreko aste guztietan bezala, aita pentsiodunen kontzentrazioan egona zela, megafonia eskuan, bere seme-alaben eta biloben pentsioen aldeko borrokan, bere lema zenez gero.

Aste horretan bertan, aita pentsiodunen kontzentrazioan egona zen, megafonia eskuan

Hilaren 14an, PCR-a berriro egin zioten, eta arratsaldean komunikatu ziguten positibo eman zuela. Eta horregatik, intubatuta egon arren, Gurutzetako Ospitalera eraman zuten aita. Covid-protokoloarekin hasi ziren; amak ere positibo eman zuen orduan. Seme-alabei dagokienez, txertatuek bizimodu normala eginez jarrai zezaketen, eta ez txertatuak etxean 10 egunez konfinatu zituzten, nahiz eta guztiek proban negatibo eman.

Handik astebetera, esan ziguten aita Covida gainditzen ari zela, birikak garbi zeuzkala eta organoak ongi funtzionatzen, baina intubazioa kentzen saiatzean ez zuela ongi erreakzionatu. Eta handik bi egunetara sukarrarekin hasi zen, eta horregatik desintubazio-prozesua bertan behera utzi zuten, eta berriro esaten hasi zitzaizkigun organoak huts egiten ari zirela, giltzurrunak, bihotza… Azaroaren 27an deitu ziguten eta esan ziguten ospitalera joateko, oso gaixo zegoela.

PCR-a berriro egin zioten, Covid-protokoloarekin hasi ziren, orduan amak ere positibo eman zuen

Aplikatutako protokoloen eta intubazioaren eraginez, aitak infekzio ugari harrapatu zituen, eta ezin izan zituen gainditu. Ospitalekoek eman ziguten diagnostikoak bizirik ateratzeko itxaropen urria zuela adierazten zuen. Hori dela eta, beste bide batzuk ikertzea erabaki nuen, eta ozonoterapia-tratamenduen emaitza positibo esanguratsuen berri izan nuen.

Medikuek esan ondoren ohiko tratamenduen aukerak agortuta zeudela jada, eta guri – gure aita hil aurretik – bere heriotzaren dolua onartzen hastea aholkatu ondoren, ospitaleari eskatu nion, azaroaren 30ean, ozonoterapia-tratamendu bat hasteko, azken aukera gisa. Eskaeraren kopia bat entregatu nuen pazientearen arreta-bulegoan, eta beste kopia bat eman nion ZIUko medikuari. Mediku honek esan zidan ospitalean ez dutela tratamendu hori erabiltzen esperimentala delako. Nire eskaerari, ordea, ospitaleak ez zion erantzun astebete beranduagora arte, eta ordurako nire aita hilda zegoen: orduan erantzun zidaten, ospitaleak tratamendu hori aplikatzeari UKO EGITEN ziola esanez, tratamendu esperimentaltzat hartzen baitzuten.

Alabaina, Covidaren garaian frogatutako eraginik gabekotzat eta esperimentaltzat jo diren beste tratamendu asko aplikatu diren era berean, gure aitarekin ozonoterapia-tratamendua ere aplikatu zezaketen. Izan ere, Estatuko beste ospitale batzuetan aplikatu dute, eta oso emaitza onekin.

bere eskubideak gauzatu ezinik hil zen arte

Abenduaren 6an, goizeko 9:30ean deitu ziguten, aita oso gaizki zegoela eta agur esatera joan gintezela esateko. Bere ondoan egon ginen, 21:00etan bihotza gelditu zitzaion arte, bere eskubideak gauzatu ezinik hil zen arte.

Ospitaleratzeak iraun zituen 24 egunetan zehar, eta bizirik irauteko aitaren borrokak iraun zuen bitartean, egunero entzun genuen lelo berbera: 81 urte zituela. Eta nik galdetzen dut; nor gara gu, inor noiz biziko den edo noiz hilko den erabakitzeko?

Ama, aldiz, ospitaletik pasatu gabe eta osatuta

Beste alde batetik, nire amak familia-medikuari deitu zion, eztul handia zeukalako, eta zer edo zer errezeta ziezaion. Erizainak esan zion eztula infusioekin kentzen dela. Amak, ordea, arreta eskatzen jarraitu zuen, zerbait larriagoa zeukalakoan, eta azkenean toraxeko erradiografia bat egin zioten, eta bi aldetako pneumonia zeukala esan zioten, eta lehenbailehen ospitaleratu behar zutela.

Amak ezezkoa eman zien, ospitalera joateko bezain larri ez zegoela esanez, eta oraindik gutxiago bere senarrarekin gertatu zena ikusita. Medikuak mehatxu egin zion, ospitalera joan behar zuela eta joan behar zuela, tematuta. Gure amak etxean artatu zezatela eskatu zion, baina medikuaren erantzuna izan zen ama etxean bere ardurapean geratuko zela. Eta ez zion ezer ere errezetatu.

Dugun damu handia aita ospitalera eraman izana da, eta bereziki ama dago atsekabetuta

Amari tratamendu naturalak eman genizkion, Nadiya Popel doktoreak errezetatu zizkigunak, eta gaur egun primeran dago, ospitaletik pasatu gabe.

Kontakizun hau jendearekin partekatu nahi dut, gure adinekoak ospitalera eramatea saihesteko, ahal den neurrian. Izan ere, gure kasuan, dugun damu handia horixe baita, eta bereziki ama dago atsekabetuta, berak deitu baitzuen 112ra. Osasun-sisteman konfiantza genuen, eta aitaren bizitza haren zaintzapean jarri genuen. Ospitaleratuz geroztik bizi izan duguna bizi izan ondoren, dagoeneko ez dut haiengan sinesten, eta nire aholkua da adineko pertsonak ospitaleetan ez sartzea. Badaude bizitzarako beste bide batzuk.