Iazko abuztuaren 2an, astelehena, nire aita Juan Ansotegui, etxeko erorketa batengatik, Basurtuko larrialdietara eraman zuten. Bizi-konstanteak normal zituen, kontziente zegoen, badaezpadako balorazio bat besterik ez zioten egin behar. Ez zeukan ez katarro, ez hotzeri-koadrorik.
Basurtun PCR-a egin zioten, une horretan medikuek artatu zezaten ezinbesteko baldintza, eta koronabirusen positibo eman zuen. Telefonoz esan ziguten. Ezin ginen larrialdietan aitarekin egon. Hortxe hasi zen gure kalbarioa.
Medikazio egokiarekin etxera bidali ordez, COVID-UNITATEAN ISOLATU ZIGUTEN AITA, Basurtuko ospitaleko Revilla Pabilioian. Isolamendu hori, gure aitarentzat, gizaki gisa zegozkion eskubide guztiak kentzea izan zen, eskubide oinarrizkoenak kentzea. Asteazkenera arte, ez zen medikuekin komunikaziorik egon. Ezin genien deitu, komunikazioa aldebakarrekoa zen. Esan ziguten lasai zegoela, koadro arina zuela.
“Txertatuta” zegoen galdetu ziotenean, nire anaiak inozenteki erantzun zuen ezetz. Inflexio-puntu bat izan zen
Aita covidagatik “txertatuta” al zegoen galdetu ziotenean, nire anaiak inozenteki erantzun zuen ezetz. Hortik aurrera, inflexio-puntu bat egon zen. Ostiralean deitu ziguten aitak okerrera egin zuela esateko: pneumonia zuen, a zer kasualitatea… Eta igandean berriro deitu ziguten, eta esan ziguten aita agurtzera joateko. Latza izan zen.
Familiakook ez genuen ulertzen zer gertatzen ari zen, eta nola record denboran hain zorigaiztoko amaiera gertatzen ari zen. Erizain bati galdetu nion ea zer gertatzen ari zen gure aitarekin… nola etxeko erorketa sinple batetik erator zitekeen hau guztia… eta erantzun zidan PCR-ak positibo eman zuela. Nik esan nion beraiek bazekitela hori ez zela proba nahikoa covida zeukan ala ez erabakitzeko, eta aita ez zela ospitalera iritsi inolako koadro gripalengatik. Ezin hobeto zekiten hori. Mesedez eskatu nion mediku bati dei ziezaiola, eta larrialdi-zerbitzuan zegoen mediku bat, neska gazte bat, etorri zen. Esplikazio zehaztugabeak eman zizkigun, eta nik esan nien seriotasun eta profesionaltasun eskasa erakutsi zutela gure kasuan. Esan ziguten aita ikustera joan gintezkeela, berarekin egoteko… Lehenago debekatuta genuen hori, hain zuzen, kutsatzeko arriskuagatik… baina, orduan, une hartan, covida ez zen kutsatzen, dirudienez. Guztia gertatu zen inkongruentzia handiekin.
Sedatuta aurkitu nuen. Morfina injektatzen ari zitzaizkion. Oinak eta eskuak lotuta zituen, ziztada ugari eta ubeldurak besoetan
Aita sedatuta aurkitu nuen. Aurretik, pantaila, maskara, buzo zuria… jantzi behar izan genituen. Aitari morfina injektatzen ari zitzaizkion, familiaren inongo onespenik gabe. Oinak eta eskuak lotuta zituen, ziztada ugari eta ubeldurak besoetan. Ospitalean egon zen ia denbora guztian suero glukosatuarekin elikatu zuten, hau da, ez zioten batere solidorik ez likidorik eman. Dieta murriztaile horri buruz galdetu nuen, eta esan zidaten itotzeko arriskuagatik zela. Baina, handik minutu gutxira, pilula bat eman zioten ahora, irents zezan.
Gure aita urriaren 12an hil zen, arnas- eta bihotz-gelditze batengatik. Medikuei argiki aipatu nien heriotzara bultzatu zutela, akabatu egin zutela beraien gaizki izendaturiko covid-protokoloen erruz. Halaxe esan nien. Eskatu nien txosten mediko xehatuan, batere profesionala ez den komentario bat jarri zuten: hildako pazientearen alaba egoerari “moldakaitza” zela. Iruzkin hori sobera dago txosten mediko batean.
Gure aitaren heriotza, eta egoitzetan eta ospitaleetan gertatu diren milaka pertsona edadetuena, ondo planifikatutako genozidioa izan da. Ezer ez zen kasualitatea izan. Edozein gerratan bezala, gizarteko ahulenak eta “ezinbestekoak ez zirenak” desagerrarazi zituzten. Horregatik ordaindu egin behar dute sarraski honetan nahastuta dauden arduradun politiko eta mediko guztiek, denbora kontua da.
Hunkigarria Idoia. Besarkada handi bat zuenbihotzetara eta eskerrik asko testigantza hau munduarekin partekatzeagatik.
Manuel Jesus Rodríguez mediku forense asturiarrak 26 epaiketa irabazi ditu Covideko protokoloak eragindako heriotzengatik. Médicos por la verdad webgunean aurkitu dezakezu, baita Odyseyen elkarrizketa baten. Hor azaltzen du protokoloaren arriskuaz
Zeharo latza gertatu zait zure testigantza izugarria irakurtzea bera ere. Beste edozein gerratik desberdina dena, eta oraindik guztiz sineskaitza, mediku-erizain jendea soldadu ejekutore bihurtze hori da. Krimen honegatik (ere) ordaindu egin beharko dute arduradunek, eta hilketan medikuek zuzenean zein zeharka parte hartzea delituaren astungarri handi izan beharko luke gainera.
Gure lagun batek oso antzeko gertaera bat bizi izan du, aldaera bakarra eskumuturra hautsi edo egin zitzaiola erorikoan.
Zenbat krimen bata zuridun.
Eta gero entzun behar dugu “gure medikuak” direla eta ezin ditugula kritikatu, beraien beharra dugulako beti-beti-beti, gu ezgauza eta ezjakin garelako, noski, jakina, prefosta, bistan da! , eta kritiko bazara “osasun publikoaren kontra” ari zarela eta horrelako perlak.
Hori da Ihintza, horregatik ezin da ezer esan, eta funtsea ezer pentsa.
Norberak ezer esateko dituen arrazoien gainean ezarriko dio bere kontrako idei eta argudioak hedatzeko indarra kapitalizatzen duen soziopata txoroak, eta nor bere inguruko aurreiritzian ere ezartzen saiatuko da jada guztiontzako ezagunak diren soziopatek boterea bereganatzeko behar duten tokian tokiko eta norengan norentzako perla.
Baina tira, hemen dihardugu eta ezer esan ezin den arren esaten degu, ezta? Eta beraz zer esan pentsatzen dugu. Esperoan, noizbait gure ingurukoak ere pentsa eta esan dezaten, gu jan ordez, ze orduan ja aio pelaio.
Kaixo Idoia,
Guri ere, antzekoa gertatu zitzaigun. Oso gogorra.
Besarkadak!
Zoritxarrez, adineko pertsonekin hilketa ezberdinak gertatzen ari dira.
Nire osabak laugarren txertoa jarri zuenetik lau egun iraun zuen, buruan tronbo bategatik, nire ustez txertoak eragindakoa!