Umetan dotrinan esaten ziguten ama birjinarengandik jaio zela Jesus, eta Jainkoak gizonaren saihetsetik egin zuela emakumea. Ondoren horrela kantarazten ziguten elizan denoi batean eta ozen: Sinisten dut! Sinisten dut! Astero astero joan behar ginen elizara, sinisten dut kantatzera. Baina saiatu arren nik ez nuen sinisten, ezin nuen sinistu, ezin nituen sinistu han entzundakoak.
Entzuna dut ere ondoren herriko plazan, elizatik kanpo, distantziak sozialak gordearazten zizkietela jendeari dantzatzerakoan, eta dantza helduak debekatzen zituztela, Igandero musika izan ohi zen arratsalde haietan. Emango zituzten arrazoiak, guztion salbatzailearen sermoiak pulpitutik, sinesmendun itsu haiek, obeditu besterik egiten ez zuten haien ahotik denak hezurretaraino beldurtzeraino; deabruak, infernuak eta gurutze santuak, bekatariak eta zigorrera kondenatuak. Indar hartzen joan ziren orduan kaletik ihesi mendi gainetako erromeriak, dantzaldiak soltean bezala helduan, Kizkitzan bezala Urbian, eta mendi gainetaraino bidali zizkiguten orduan guardia zibilak.
Atzera kalerako itzuleran ordea jai erraldoiak bilakatuko zitzaizkigun mendi gaineko erromeria txikiak. Deabru, bekatari eta hondamendirik ez zen izan, heldu helduan dantzatu arren. Bada ia urtebete Elkartasunerako egunak idatzi nuela, eta bertan zaintza erdigunean jartzearen premia azpimarratzen nuen, bizitzaren zaintzarekiko ikusten ari ginen arduragabekeriaren aurrean. Gaur saiatzen naiz sinisten sekulakoak eta bi egin nahi dituztela agintariek gu zaintzeko, denok etxean sartzeraino gure osasunagatik, gu salbatzeko, gure ogibidea deusezteraino, baina orduan bezala gaur ere ezin dut sinistu, saiatzen naiz nire burua lokartzen, baina ezin dut.
Eta esaldi hori datorkit gogora: “Gezurra esan nuen Getarian eta ni baño lehenago zen atarian”. Azkarra da gezurra, Covid19 a bezin azkarra, eta ahoz aho zabaltzen da, azaleratzen egia. Elkarrizketaz, hartu-emanean, gertutasunean. Erraz zentsura daitezke komunikabideak baina nekezago guztion ahoak, trapuez, distantzia sozialez eta denok etxean sarraraziz ez bada. Baina orduan bezala. gaur eta bihar ere, sortuko dira besteak. Borroka hontan iraungo duten zuhaitz ardaxka gazteak.
Gure herriko pertsona gehienak presondegi barruan barrote artean -gure gaurko errealitatea- egongo balira eta makil luzea izango lukete eskura nondik bi metroetara bozal bat eta ondoan giltza bat atea irekitzeko baleude: bozala aukeratuko lukete.
Gure herriaren irudi tristea.
Bai, horrelakoa da egoera soziala, izua sartu diete komunikabide eta agintari gehienak. Eta horretarako ez dituzte gezurrak argitaratzen baina egia osoa ere ez dute kontatzen.
Ez dute kontatzen covid-ek hildakoen adinaren bataz bestekoa 86 urtetan dagoela, bizitza esperantzaren gainetik (83 urte), aire librean kutsatze arriskua ia ez dela existitzen, hildakoen erdia zaharren egoitzetako pertsonak zirela, eta abar.
Zergatik ezkutatzen dira horrelakoak? Bada izua arinduko luketelako eta hartzen ari diren neurrien egokitasuna kolokan jarriko lituzkeelako. Azken finean, argi geratuko litzatekeelako euliak kanoikadaz ehizatzen ari direlako.