Harira Zigor Garroren “Kazetaritza ez da inoiz aldatuko, gizarte ordena aldatu gabe”
Beno, Zigor, EHko prentsa idatzia aipatu ezkero (eta dagokien eremu digitala ahaztu gabe) bi adibide duin aipa ditzakegu batere lotsarik gabe. Egia da horietako bat bete-betean egon dela tirania sanitaristaren bozgorailu lanak egiten baina beste alor batzuek, ingugiro gaiak adibidez, zorrotz lantzen ditu eta euskal kulturaren agerkari moduan ez du parekorik.
Bestea astekaria da eta gai interesgarriak jorratzeaz aparte ez du ditxosozko pandemiaren amu toxiko-politikoa besterik gabe irentsi eta hedabide kritikoena izan da gai horrekin.
Independente honen ahalegin eta lana gutxietsi eta ezkutatu dute biek, batak besteak baino gehiago esango nuke, jokamolde penagarri samarra erakutsiz baina aurreikusi zitekeen jarrera da.
Agian datu eta gauza asko eskapatzen zaizkit, agian nire errespetu eta miresmena ere galdu dute orokorrean eta gure etxeko euskal prentsak mingarriki partikularrean, egia da, baina nola dena ez den zuri edo dena beltz esan ditudan hauek esan beharrean aurkitu dut nire burua.
Baina, bai, kazetaritzaren endekapen orokorra begibistakoa eta sentigarria da, heteropatriarkatu kapitalistaren amildegiak dena irentsi nahi du.
Eta orain, zer?
Hori da: zer orain?
Bada, “adibide duin” horiek jada balio ez badigute, zerbait propioa sortu beharko dugu, ala? Aurrekoei eskerrak eman orain artean eskaini digutenagatik, eta aurrera, ala zer besterik egin liteke? Ez dezatela beste batzuek erabaki guk pentsatu behar duguna, zeri begira jarri behar dugun beste batzuek programatu ez dezaten…
Gure kontakizun propioa geuk konta dezagun, geuk esan dezagun, geuk idatz dezagun, orain zer?