Utzi haurrak bakean!

Lehenik eskolak itxi zituzten eta, hiru egunen buruan, haurrek ezin izan zuten etxetik atera sei astez –zenbait kolektibo alde batera utzita, dena  definitu baitzuten ezer argitu gabe–. Gero irteteko ordutegi batzuk izan zituzten, hasiera batean gurasoekin erosketak egitera baino ez zen izango, baina Gobernuak zentzugabekeria hori ordu batzuen buruan zuzendu zuen, eta ordutegi, muga eta konpainia batzuk ezarri zitzaizkien derrigorrez. Parkeak eta jolasguneak izan ziren martxan jartzen azkenak, eta ikasturte presentziala, adin gehienetan, bukatutzat eman zen. Udako jarduera asko bertan behera utzi ziren, igerileku batzuk ez ziren ireki eta, egin zirenak, murriztapenaz izan ziren. Uztailaren erdialdean, apurka-apurka, autonomia-erkidego guztietan, sei urtetik aurrera, maskara bat eraman behar izan zuten edozein lekutan, segurtasun-tartea edozein dela ere. Martxoaren 14tik aurrera hartu ziren erabaki politikoetako batek ere ez zituen kontuan hartu, eta are okerrago, oso kutsakor edo birus-eramaile gisa deskribatzen zituen albiste alderdikoiak zabaldu ziren.

Orain, ikasturte berria hasi da, eta gobernu autonomiko guztiek eskoletara bertaratzearen aldeko apustua egin dute. Horretarako, osasuna zaintzeko eta kutsadurari aurrea hartzeko araudi teoriko bat prestatu dute, nahiz eta ez duten argi azaldu zein txosten mediko, zientifiko eta/edo epidemiologikotan oinarritu diren. Ikastetxe bat behin gutxienez zapaldu duen edonork badaki protokolo horiek ezin izango direla bete. Neurri zentzugabeak, batez ere eskoletako eta institutuetako hormetatik kanpo ez direlako errespetatuko –izan ere, ez dira errespetatzen jada–. Hezkuntzan eragina izango duten neurriak, batez ere txikienetan, batez ere alderdi emozionalean, psikologian, pedagogian eta hezkuntzan profesional askok ohartarazi duten bezala. Horietako bat aipatzearren, sei urtetik aurrera nahitaez erabili behar dira maskarak ikasgeletan, eta horrek ez du inolako oinarri zientifikorik; ez dago neurri hori eraginkorra izatea bermatzen duen azterketarik, arriskuko gune jakin batzuetatik kanpo kutsatzea saihesteko. Haurrak sei orduz edo gehiagoz maskaratuta izatea da gure gobernuak hartzen ari diren neurrietako bat, gure osasunagatik baino gehiago, ikasturtearen hasieran beldurtutako populazioa lasaitzeko. Egia esan, ez dakit norbait lasaitzen ari den; izan ere, haurrak eskolara eramatea ez dela segurua pentsatzen dutenen artean eta gure adingabeak eskola batean baino gehiago kuartel antzekoago batean egotea uste dugunon artean ez dut uste protokolo horiek inor kontent jarriko dutenik.

Nik ikusten dudana da, beste behin ere, gobernu batzuk politika egiten ari direla galeriari begira, edo zer egin ez dakitenean zerbait «egiten dutela» erakusteko, hilabeteak daramatzaten bezala. Eta ikusten dut herritar batzuk, gutxienez haren zati bat, hainbeste antzerkiz nazkatuta eta krisi honen kudeaketak larriagotu dituen beste arazo batzuez kezkatuta. Helduek diseinatutako politika da, baina, batzuetan, adingabeak bezala tratatzen gaituena, ez helduak ezta haurrak kontuan hartu gabe. Adibidetzat har litezke gure inguruko herrialde gehienak hartzen ari diren neurriak, nahiz eta hori, agian, asko eskatzea izango litzateke gure agintarientzat –eta gaur egun, zoritxarrez, baita oposizioarentzat ere…– baina konformatzen naiz fartsa honekin bukatzearekin batera: neurriak har daitezela arrisku handiagoko biztanleak babesteko eta beldurra duten helduak izan daitezela kutsatzearen kontrako neurriak har dezaketenak haurrak bakean utziz.

Naizen argitaratua gazteleraz estreinakoz 2020/09/10.