Otso bakarti deitu ohi zaio bere kabuz ibili nahiago duenari, eta arraroa, bitxia edo berezia bezalako kalifikatzaileak eransten zaizkio gainean. Hala ere, gutxitan pentsatzen dugu zerk daraman jendetzaren zurrunbilotik aldentzera; zerk bere mundu propioan beste inon baino epelago egotera; zenbat traizio eta faltsukeria irentsi behar ez ote dituen tribu idealizatuaren agindu eta exijentzietatik urruntzeko.
Aldaketak indibidualak izaten dira eta bakardadean bizi ditugu
Prentsa txarra du bakardadeak tribuaren unibertsoan. Aldaketak, berriz, indibidualak izaten dira eta bakardadean bizi ditugu, ez taldean. Bakardadean arakatzen dira kezka eta zalantzak, inkoherentzia eta koentraesanak, gune ilun eta zulo beltzak. Distantzia horretatik ikasten dugu nor dagokion lekuan jartzen eta nori berea ematen. Begirada horiei esker hasten gara itotzen gaituzten korapiloak arnasten; esistentziari dagozkion galderetan sakontzen; sinetsi ditugun gezur-kateak kuestionatzen; ezezko argiak esaten. Eta murgiltze bakarti horietan zehar, isiltasuna lagun, gero eta argiagoak diren espazioek hartzen dute lekua, zaharkituta dagoena atzean utziz, eta garbiagoak diren bertsioei paso emanez.
Artaldeak mehatxutzat du bakartia; arrotzegia zaio, deserosoegia
Taldeak, baina, ez du otso bakartia gogoko, han hemenka ibili ordez, erretiroan kendu baititu gainetik estutzen zituen zamak; eta arrotzegia egiten zaio aurrean duen bertsio berria, deserosoegia. Ez du ulertzen zelan lehenetsi dezakeen bere burua komunitatearen arau eta ongizatearen aurretik, berekoia da berarentzat.
Artaldeak mehatxutzat jotzen du otso bakartiaren ulua; begirada soil batekin usain ditzakeelako ingurukoen manipulazio eta kontrol estrategiak, eta tribuaren ezkutuko fideltasunei darien kiratsa.
Ze polita 🥹♥️!
Eskerrik asko bihotzez!
Bakartiak, baztertutako eta menperetutako multzokideen artekoa ikusten duela esango nuke…….Bestela, bera ere baztertua litzateke.
Egunon: Setsazio k ontraesankorrak sortzen dizkit. Alde batetik konpartitzen dudalako diozuna, bestetik uste dut nahasten dituzula Tribua eta Artaldea, ez baitira gauza bera eta gainera otsoak ere taldean bizitzeko sena du, bakarti batzuk ere izango diran arren, noiz, nola… hortaz ez dakit.
Bakarrik baino ezin da benetan hurbildu inorengana. Adherentzia gehiegi dugu ordea. Gizenegi gara, ikusteko eta ulertzeko. Ideologiez argaltzeak laguntzen du, aurreiritziek begirada lausotzen dutelako.
Horrengatik bultzaten dira, binaka hobe. Osoa erdibitzeko.
Osatzeko, bakarretik pasa behar, “istak” eta “ismoak” alde batera utziz, adherentziak dira eta.
Gainera, urruti sentsu askorekin, bizitzen garenok…
Ez ditut nahasten, Asier, horixe esan nahi nuen. Artaldea, tribua, taldea, nork bere kalifikatzaileak eta definizioak erantsiko dizkio, eta perfekto. Baina Josebak dioen moduen, indibidualizaziotik ez bada, norberaren itzalak eta miseriak begiratzetik eta onartzetik, nekez eramango da ezer onik taldera, artalde, lagun talde edo tribu deitu. Batzuetan hitzek daramaten karga sentimentalari hautsa kendu behar zaio eta beste begirada batetik adierazi. Hala ere, ongi etorriak begirada guztiak.
Gaia gustatzen zait, oso interesgarria. Nire ustez, gizarte honetan balio oker batzuk eskatzen dira, kanporakoi eta lagunkoia izan behar duzu pertsona “normal” gisa izenda zaitzaten, eta, logikoa denez, mila izateko modu daude, eta guztiak naturalak dira, eta ez lirateke baztertu behar. Pertsona batzuek ezin dute egun bat igaro kalera irten gabe beste pertsona batzuekin harremanak izateko, hitz egiteko, nahiz eta askotan elkarrizketa errepikakorrak izan, edukirik gabe, hitz egiteagatik hitz egin. Ez dut kritikatzen horrela erlazionatzen dena, argi gera dadila, sozializatzeko modu bat da, beste pertsona ezagun baten aurrean aurrera ez egiteko modu bat. Bestearekiko begirunea da, eta, horren ondorioz, agurtzera eramaten zaitu ereduzko elkarrizketa batek; egiten duen denboraz, zure familiaren egoeraz eta abarrez, baina pertsona batzuek ere eskubidea dute hala ez izateko, ez baitira hain kanporakoiak, isilagoak dira, eta une horretan, egoera oso desberdinak direla eta, ez dute denbora galdu nahi elkarrizketa komodinekin sozializatzeko. Gaur egun, pertsona “elkartezina”, antipatikoa edo bestelako kalifikatzaileak bezala ikusten da. Arau soziala ezarri da, eta artaldeak, oro har, ez du ezer zalantzan jartzen; bizidun guztiekin hitz egin behar duzu nahitaez, zertaz ari zaren kontuan hartu gabe. Are gehiago, gai tabu batzuk ezin dituzu ukitu, non bizi zaren eta zein garaitan edo urtetan bizi zaren alde batera utzita, eta une horretan zure inguruan dauden gatazka soziopolitikoak alde batera utzita. Adibidez, Plandemiaren erdian, igogailuan bizilagun batekin topo egitea, bera maskararekin eta zu gabe, bere nerbixuek salatzen dute eta galdetzen du: txertoa hartu duzu? Zuk ezetz erantzuten diozu. Bizilagunak Houdini moduan igogailutik ihes egin nahi du, bere bat-bateko isiltasuna eta espresioa ikusita. Azkenean irten daitekeenean, mamu bat ikusi izanaren aurpegiarekin alde egiten du, pausu mantso eta azkar batean disimuluan, disimulatzen saiatuz, estropezu egiten du, berriro begiratzen dizu eta begirada aurrera itzultzen du eta desagertu egiten da. Pertsona “normal” batekin topo egin ondoren, bizilagun “arraro” batekin topo egin duela esaten dio. Azken batean, uniformizazioa nagusitzen da zentzu guztietan, batzuetan mugimendu batzuk horrekin apurtzen saiatzen dira, bere garaian punk estetika bezala, baina azkenean xurgatu eta “normal” bihurtzen da, eta ez da eraginkorra sortu zen helbururako. Izan ere, uniformizazioa ez da ona, nagusi den ideia bakarra ez da ona. Eta ona da bai harremanak izatea, bai bakardade-uneak norberarekin igarotzea. Garrantzitsua da norberarekin behar adina denbora igarotzea, pentsatu, hausnartu, zalantzan jarri, ideiak ordenatu, kalera atera, kontsumitu eta orokorrean edukirik gabeko gaiei buruz hitz egin beste ezer egin gabe, eztabaida edo borrokarik egon ez dadin. Ermitau bat izatea ere ez da ona, mutur bat ere ez da ona. Gizakia izaki soziable bat da, bere espezieko beste batzuekin sozializatu behar du; beraz, bizitza honetan guztia bezala, oreka da gakoa. Galdera bat sortu zait: zer gara soziabilitate hutsean sartzen ez garenok, otso bakartiak edo ardi beltzak? Kontuz, norbaitek bi kalifikatzaile horiek etiketatzat jo ditzake, “ismo” eta “istas” etiketatzat “anti istaismoista” horiek, “Ez jarri kartelak” kartelari dioen hori gogorarazten baitidate.