Eguneraketa: autoreak idatzi zuen bezala eta argitaratu zen bezala utzi nahi izan dugu artikulua, baina argitaratu zen garaian kontutan hartuta, ondoko azalpenekin eguneratu nahi dugu: Abenduak 26an argitaratutako artikulu honetan zabaldutako mezua zaharkitua geratu zen, izan ere, aste batzuk lehenago idatzia izan zen, abenduaren 7an, hain zuzen zabaldutako elkarrizketa baten harira, autoreak lehen esaldian jasotzen duen bezala. Gehiago artikulu berri honetan. Barkamena eskatzen diegu irakurleei eta eskerrak eman iruzkin bidez jasotako laguntzari.
Abenduaren 7an elkarrizketa bat egin zioten Antonio Alarcos izeneko Doktore bati, Erresuma Batuan baimendu duten txertoa dela eta. Ugariak izan dira txertoari buruz orain arte egindako kritikak adituen eskutik. Alarcos doktoreak bat egin du kritika hauekin, txerto hauetan erabilitako teknologia gizakiengan frogatuko den lehen aldia dela esaterakoan edo txerto hauek duten frogaldi laburraren arriskuei buruz hitzegiterakoan, baina Alarcos Doktorea oraindik harago doa. Bere esanetan SARS-COV-2aren txertoari dagokionez, “ez dago daturik, ez dago aditu independenteek ikuskatutako ondorioen berririk, ez dago “paper” publiko bat ezerekin, dagoen bakarra txertoa zoragarria dela esaten duen prentsa nota bat da; hori da komunitate zientifiko mailan daukagun bakarra”.
Ezinezkoa da hamar urte beharko lituzkeen txerto bat, hamar hilabetetan merkaturatzea inongo binakako berrikuspenik gabe.
Medikuak argi uzten du aurrerapen zientifikoen aldekoa dela, txertoen aldekoa dela eta jendearen osasuna hobetuko duen edozeren alde agertzen dela, baina, mediku moduan, norbere pazienteei, izan ditzakeen ondorioak ezagutu gabe eta irabazi-asmoarekin egindako farmako bat injektatzea ez zaio aukera bat izan litekeenik iruditzen. Pandemiaren izenpean zientziaren protokolo guztiak saltatzen ari direla salatu du doktoreak, ezinezkoa baita hamar urte beharko lituzkeen txerto bat hamar hilabetetan merkaturatzea inongo binakako berrikuspenik gabe.
Baina ze txerto? Ez dago txertorik. Komunitate zientifikoan dugun bakarra laborategi pribatuen prentsa oharrak dira, panazea bat dutela esanez.
Txertoen aldekoa den mediku honek, txertoak baimendu orduko, seguruak, eraginkorrak eta beharrezkoak diren berrikusi behar dela dio. Gaixotasuna pasatu duten biztanleen kopuruan eta gaixotasunaren aurrean ondorio larririk jasaten ez duen O motako odola duen populazio kopurua kontutan izanda, txertoaren beharrezkotasunik dugun ala ez ikertu beharko genukeela dio, Alarcos Doktorearen esanetan erretako zelaia ez baita birritan erretzen.
“Eskandalu bat da, hau ez da inoiz gertatu, lehenengo aldia da agintari publikoek farmako bat onartuko dutena komunitate zientifikoaren onespenik gabe”.
Doktorearen ustez, txertoak egiteko erabiliko duten ideia ez omen da txarra. Txerto hauen helburua Spike proteina sortuko duen kode genetiko berria sartzea da. Proteina honen helburua, inolako minik eragin gabe sistema inmunologikoa aktibatuz gu babestea izango litzateke. Hortaz, nahiz eta txertoaren teknologia ez zaion kritikagarria iruditzen Alarcos doktoreari, gogorrak dira medikuak egiten dituen adierazpenak Erresuma Batuan txertoa baimentzeari buruz, medikuaren esanetan ez baitugu inolako txertorik ez delako publikatua izan eta komunitate zientifikoak ezagutzen ez duelako.
“Inolako gardentasunik gabe ari dira txertoaren erabilpena onartzen”.
Komunitate zientifikoak duen bakarra laborategi pribatuek panazea bat dutela esanez egindako prentsa oharrak direla dio. Txertoari buruz ezer ez dakigula errepikatzen du medikuak behin eta berriro elkarrizketan zehar. Txertoari buruz ez dagoela publikazio zientifiko bakar bat ere errepikatzen du: “ez dago ezer eta hala eta guztiz ontzat eman dute”. Alarcos medikuak argi uzten du: “Eskandalu bat da, hau ez da inoiz gertatu, lehenengo aldia da agintari publikoek farmako bat onartuko dutena komunitate zientifikoaren onespenik gabe”. Ingalaterran dossier bat dutela esaten duten arren, berak ezin duela hori ebaluatu esaten du, dossier hori ez baita publikoa eta ezinezkoa baitzaie berau balioztatzea eta, beraz, argi gelditzen dela inolako gardentasunik gabe ari direla txertoaren erabilpena onartzen.
Elkarrizketa: https://www.ivoox.com/17-entrevista-doctor-alarcos-su-opinion-sobre-las-audios-mp3_rf_66820961_1.html
Gerla honen emaitza alde batera edo bestera eramango duen bataila erabakigarri baten aurrean gaude.
Era berean bitartekoei dagokienez, erasotzaileen eta erasotuen artean erabateko desprorportioa dago. Lehen horiek orain arkumez mozorrotua doaz modu zuzenagoan jotzeko eta ustekabean guri harapatzeko. Txertoa ez jartzea erabakitzen badugu, borondate hori errespetatu egingo dela sinestarazi nahi digute. Gezur borobila.
Ez dute inposaketen eta totalitarismoaren bidea hori guzia zeharkatu azken ekitaldian gure jarrea askea itzultzeko.
Guztion artean erantzun komun eta kolektiboa izan behar dugu eraso honen aurrean nahiz eta gero banaka erabili behar badugu ere non ez baitugun mugimendu antolatu, kohesionatu eta egituratu baten inguruan mugitzeko gaitasunik.
Gidoi planifikatu batez ari naiz, denok erabiliko duguna beleak orratza eskuan dutela iristen direnean. Horretarako jarduteko jarraibideen dekalogoak daude nahitaez txertoa jasotzeko aukerarekin kontraesanean daudenak nahiz eta jakin horiei aurre egiten saiatuko direla beren legeak -gureak ez direnak- aldatuz.
Norabide horretan beste urrats bat izango litzateke, etxegabetzen aurkako mugimendu bat sortu zen bezala, “Stop Txertoa” mugimendu bat martxan jartzea, eraso zuzenenan masiboko zuzenean erantzungo duena eta, aldi berean, kaleko informazio-sare bat antolatuko duena.
Eta hau zer da? https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa2034577
Nik uste dut Alarcosek ez duela egia esaten, komunitate zientifikoak baduela informazioa baina berak esandakotik bi galdera sortu zaizkit:
1) Zertarako esaten du halakorik Alarkosek?
2) Dagoen informazio pila nork emandakoa da?
Gero badago beste zalantza bat mediku zein osasun sistemako langileen formazioa nork zuzentzen ote duenez. Baina hori, nahiz eta alor berean sar dezakegun, beste baterako utz genezake.
Puntu honetara iritsita bi mediku mota baino ez daude: salaketatzen dutenak eta borreroak.
Por zierto, Albert Bourla, Pfizerreko presidenteak ez zuen bere txerto propioa jarri nahi izan. HAIEK EZ dira txertatzen.
Iruzkinetan batzuk txertoaren alde dagoz (Fr.Ho. izen horregaz, behinik behin, hori pentsetan dot) eta beste batzuk aurka. Osagileen artean be txertoaren aldeko eta aurkako jarrera dagoz. Nire ustez,une honetan danok edo gehienok erabakia hartuta daukagu, nahiz eta jarraitu artikuluak irakurten.
Gaur egunkariak irakurrita ez dot pentsetan txertoa jartzea derrigorrezkoa izango danik. Egunkarietan txertoak onurak besterik ez daukala esaten dabe. Horregaitik jende asko txertoaren alde izango da.
Baina azkenean derrigorrezkoa bada, kontuan hartu behar da ezin dabela alergia, gaixotasun batzuk daukienei txertoa jarri. Hortik ezin bada sartu, osagileagaz berba egin behar da egoera konponduteko. Hau esaten dot iruzkin batzuk irakurri eta gero pentsetako da nahiz eta erabaki txertoa ez jartzea, azkenean danoi txertoa paratuko deuskuela. Eta ez da holan izango.
Kaixo guztiori,
artikulu eztabaidatu honen egile bezala nola izan den azaldu nahi dut, nahiz eta ez zen nire betebeharra bertan inolako ideiarik defendatzea. Denok gaude oso arduratuta gaur egungo egoera dela eta. Artikulua irakurri baduzue, Erresuma Batuean txertoa onartu zen momentuaz hitz egiten dudala konturatuko zarete. Hau, abenduaren 2an gertatu zen hain zuzen ere eta ondo gogoratzen dut egoera, bertan baitauzkat senitarteko batzuk. Bat-batean pandemia guztia amaitutzat jo omen zuen Borisek txertoa heldu zela eta, eta nire senideek gabonetan bertara joateko esaten zidaten urtero bezala. Nik egoera hura oso susmagarria zela eta ez nuela hegazkinik hartuko erantzun nuen, ez nuen sinisten esaten ari zirena. Denborak arrazoia eman zidan, orain berriz pandemia berri baten aurrean daudela baitiogute. Abenduaren 2an onartu bazuten txertoa Erresuma Batuan, nik azaldutako elkarrizketa, artikuluan jartzen duen moduan, abenduak 7an egindakoa da eta “The New England Journal of Medicne”ek argitaratutako txertoari buruzko ikerkuntza abenduak 10ekoa dugu. Hau ikusita, Erresuma Batuan txertoa baimentzerakoan “timing” arazo bat dagoela esango nuke argitalpenarenganako baina “timing” arazoa izan da guk egindakoa ere, berandu argitaratu baitugu artikulua gertakariari dagokionez. Horregaitik, barkatzeko eskatu beharrean nago, onartu beharrekoa baitut argitalpen zientifikoak eginak zeudela herenegun baina ez zen horrela izan idazten jarri nintzenean. Egia esan, ez gaude inolako erredakzioan lanean, gu oso txikiak gara. Bakoitzak bere kabuz egiten du lan eta ez da erraza elkarren artean koordinatzea. Egoeraren abiadurak eta gure lan prozesuaren beharrek inposatzen diguten erritmo geldoak akatsera eraman gaituzte eta asko sentitzen dut honek eragin duen iruzur itsura, nahiz eta ez den inola ere horrela izan. Esan bezala, “timing” arazo bat izan da Erresuma Batuetako txertoarena izan den bezala eta, hemen nire azalpenak dituzuen arren, nik uste, Erresuma Batuen “timing” faltaren azalpenaren zain hilko garela inongo begirunerik gabe.