Laugarren aldiz ospatuko ditugu Azpeitian Kilometroak; euskararen, euskal kulturaren eta euskaltasunaren aldeko adierazpen honi lau urtez lekua egin diogu herrian. Ikastolari baliagarri zaizkio, bere bidean lagungarri.
Ez nuke nahi, ordea, liburuak itxi eta besterik gabe orria pasatzerik, ikasgai oso aberatsa suertatu baitzen 2019-2020 eta 2021-2022 ikasturteetan bizi izan genuena. Une egokia deritzot honi, gaiaz aritzeko. Izpiz izpi, hariak bistan gelditu baitira, hauek astintzen dituzten eskuak eta horien baitan mugitzen den guztia ere bai.
ikasleak jazarpenetik ez genituen babestu, erasoak gaina hartu zigun
Eta inoiz ez da berandu ikasleei barkamena eskatzeko, gauzak nire ustez behar bezala ez genituela egin aitortzeko eta hortik ikasi dugula esateko ere bai, akats berdinak ez ditugula errepikatuko adierazteko. Aukera ederra eskainzen digu Kilometroak jaiak, euskal hezkuntzaren adierazpenik entzutetsuenak, 2019-20 eta 2021-22 ikasturteetan ikastoletan ere gure ikasleei emandako tratua ez zela bidezkoa izan esateko, nire ustean. Hezkuntzak duen zentzua erabat galdu zuela goitik behera, ikasleak jazarpenetik ez genituela babestu, erasoak gaina hartu zigula.
ez genuen ikastolarik itxi behar, ez genituen protokolo mingarri haiek ezarri behar, ez genuen horrelako neurririk onartu behar
Nire uste apalean, ez zegoen ikastolarik itxi beharrik, ez zenuten ikasleok zertan etxera joan; beldurtu zintuztegun gu beldurtu gintuzten gisara; ez zen arrazoirik, gaur jakina da. Komunikabide guztiek batera kontrakoa adierazten bazuten ere, bestelako ahotsak isilduz, denak ari ziren gezurretan. Ez zenuten musukorik jantzi beharrik, ez baitzuen osasunean kalte egiteko besterik balio; zuek isilarazteko, gaixotzeko, sakabanatzeko, bakartzeko neurriak besterik ez ziren, sentitzen dut. Zoroaren pare aritu ginen, gelak handitzen, paretak botatzen, zuen arteko distantziak handitzen, eskuak gel toxikoz bustiarazten, tenperatura hartzen, etxeratzen, gelan bakartzen. Barkatu, beldurtuak ginen, komunikabideei sinetsi genien, izugarrizko ziria sartu ziguten. Guztia muntaia bat zen, zuek eta gu kontrolpean eduki nahi gaituzten gutxi batzuen asmakeria bat izan zen. Txertoak saldu nahi zituzten, dirutza eskuratu txertoen bidez, eta bazekiten horiek ere guretzat kaltegarriak zirela. Horretan ere huts egin ziguten komunikabide guztiek, txertoen eraginkortasuna eta segurtasuna goraipatu baitzizkiguten. Orain badakigu ez zirela txertoak ere, ez zirela inolaz ere eraginkorrak eta oso kaltegarriak izan daitezkeela.
Barkatu, ez genuen ikastolarik itxi behar La Pueblako ikastolatik hasita, ez genituen protokolo mingarri haiek ezarri behar, ez genuen zuek txertatzera bultza egiteko neurririk onartu behar. Ez genuen dagokigun funtziorik bete, ez zintuztegun babestu erasoaren aurrean, huts egin genuen nire ustean, ikastolan ere bai.
Gertatutakoaren egia jakin behar zenukete errepika ez dadin, memorian gordez, errege magoek oparirik ez dutela ekartzen dakizuen bezalaxe.
ez dut uste guk besterik gabe burua makurtu eta aurrera egin behar genukeenik
Ikastolak itxiarazi zizkiguten, ikasleak kaltetu, kilometroak galarazi eta ez dut uste guk besterik gabe burua makurtu eta aurrera egin behar genukeenik. Muñoatarrek, Elbira Zipitriak, Koldo Mitxelenak, Joxemiel Barandiaranek edo Felix Etxeberria Parapanek ez ligukete barkatuko, nire uste apalean.
Aitor Unanue
Azpeitiko ikastolako lehendakari ohia
Sasoia da egiaren belarri-punta bat ateratzeko, eta duela hiru-lau urte zer gertatu zan azaltzeko Covid-affaire beldurgarri hartan…
Berriro ez gaitezen erori gezur izugarri hartan.
Kalteak oraindik neurtu gabe daudela, ondo dago gogoratzea amesgaizto hura. Guk ere gure seme txikiena nerabezaroan sartzen ari zela tortura leku horretara bidali genuen egunero, bakardade beldurgarriak ahulduta onartu genuen otzanaldia naiz eta lehen minututik jabetu iruzurraz. Sekulako mina eta kontraesana sentitzen genuen geure buruarekiko ikusirik fatxabide horretan harrapatuta, burua makurtu eta disimiluan ahalik eta desobedienteenak izanik.
Eta ikastolaren jarrera, tira, negargarria izan zen.
Estimatzen da zintzotasunezko aitortza. Mila esker, Aitor, bihotzez.
Alabaina, gure eskolako zuzendari-ohiak uste du gaur egun gu bizirik gaudela berak neurriak hain ongi eta egoki hartzeari esker. Erokeria zer den.
Eta gero “jazarpenaren kontrako protokolo” bat omen dute eskolan. Surrealista.
Horixe berori, Aitor, bihotzez barkamena gure ikasleei, beraien eskubideak urratzeagatik, arnas egiten ez uzteagatik, bildurra inokulatzeagatik eta behar zutenean, ez babesteagatik. Nire lankide askok ez lukete barkamenik eskatuko baina, ondo eta zuzen jokatu zutela pentsatzen dute eta.
Bai, Asier. Galdu egin ginen eta ez zegoen irteera aurkitzeko modurik. Nik eta nire semeen amatxuk, bananduta egon arren, biok bat gatoz,eskerrak!, dena plan makiavelikoa zela esatean, eta institutura ere bidali genituen mierda protokolo haiekin. Nahikoa errebelatzen ziren, baina zigorrez hertsatzen zituzten. Institutura irakasle bati ostia bat ematera ez joateko konbentzitu behar izan ninduten. Kontrakotasun-sentimendu horrek, erruduntasun-sentimendu horrek, eta, aldi berean, ezer egiterik ez nuelako sentimendu horrek, nire bizitza osoan jazarriko nau.
7 eta 17 urte arteko espetxe-zigorrak eskatuko dituzte adingabeei txertoa ustez jarri ez zien erizainarentzat
https://www.eitb.eus/eu/albisteak/gizartea/osoa/9597414/7-eta-17-urte-arteko-espetxezigorrak-eskatuko-dituzte-adingabeei-txertoa-ustez-jarri-ez-zien-erizainarentzat/
AMEN! Eskerrik asko, Aitor.
Mila esker, Aitor. Zer barkamen eskaera gutxi entzuten den herri honetan! Iraganeko gure jokabideen ze irakurketa kritiko gutxi egiten dugun, a ze umiltasun falta daukagun, eta, ondorioz, ze irakaspen gutxi ateratzen dugun egindako hanka-sartzeetatik. Nik ere, irakasle naizen aldetik, bat egiten dut zure ariketarekin: barkatu, ikasleok, ez zintuztedan behar adina adorez babestu.
Larritasun itzela du Aitorrek eman digun notiziak. Zerbait egin beharko dugu salatzaileak salatzeko eta erizain jator horren aurkako epaiketa egin ez dadin. Lehena, berarekin harremanetan jartzea izan daiteke.
Beste albiste kezkagarri bat: EH Bilduk Gasteizko legebiltzarrean “fake news” delakoak ikertzeko batzorde bat sortzea proposatu du. Istiluak izan omen ziren. Proposamena ez da aurrera atera. Zeintzuk dira, EHB, zuentzat notizia faltsuak eta benetakoak? Nork erabakitzen du hori? Ez dakizue zer paper jokatu duten Newtral, Maldita eta beste atari “berifikatzaile” batzuk Kobidaroan? Zenbat fake news isuri dute Garak, Berriak eta beste hedabide batzuk plandemia garaian? Ez dakizue asmo hori Europako Parlamentuak zein korporazio globalistek bultzatu nahi dutela Interneten geratzen diren atari kritiko apurrak debekatzeko?
https://www.eitb.eus/eu/albisteak/politika/osoa/9595581/albiste-faltsuen-inguruko-batzordea-sortzea-baztertu-du-legebiltzarrak-taldeen-arteko-ikamikaren-ostean/
https://ehbildu.eus/albisteak/legebiltzarrak-fake-news-direlakoen-erabilerari-aurre-egiteko-aukera-bat-galdu-duela-deitoratu-du-eh-bilduk
Erizainaren gainean pentsetan dot informazinoa emon behar dala, umeen kasuan gurasoei eta informazinoa ondo azalduta eta gero, zer egin gurasoek erabaki behar dabela. Erizaina txertoaren aurka badago, logikoena txertaketaren kanpaina ez parte hartzea da.
Kimioterapiaren aurka dagozan osagile batzuek gaixoei informazinoa emoten deutsee, baina erabakia beti gaixoena da eta umeen kasuan gurasoena. Azken erabakia ezin da erizainarena edo medikuarena izan.
Nicolas Bonnemaison osagileak be erabakia berana zala pentsau eban eta nahiz eta senide batzuk ados egon, beste batzuek sufridu egin eben.
Guraso batzuk edozein txertaketaren aurka dagoz eta beren baimen barik ez dabe euren umeei txertoa jartzea onartuko, nahiz eta medikuek eta erizainek borondate onez pentsau hori dala onena umeentzat.
Beti esan dogu lehendabizi informazinoa izatea eta gero ERABAKITZEKO ASKATASUNA.
Bai Amaia. teknikoki arrazoia dakazu, ulertu leike gurasoen haserrea eta erizaina horregatik epaitzea.
Kontua da ez dabela horregatik kartzela zigorrik merezi.
Beno, Bonnemaison ez zan kartzelara joan. Hemen ez dakigu azkenean Osakidetzak eta politikariek zer rol izango daben eta erizainen artean alkartasunik dagoan be…..
Amaia, egia esan, gai zaila da. Alde batetik, arrazoi duzu, bestetik, uste dut erizain honen kasuan, jakinda zer alienazio sozial dagoen, eta haur horiek ezin zutela beren kabuz erabaki, ekintza zuzena pentsatu zuela, bizitzak salbatzeko edo ume horien osasuna osasuntsu mantentzeko metodo gisa. Baina zuk diozuna ere hausnartzeko da, zaila da.