Gure txertoak ez zaitu covidaz babestuko, besteentzat ere kutsakorra izango zara, eta gainera aurretik ez zenituen patologiak gara ditzakezu, agian bizi osorako, txerto batek ez bazaitu hiltzen. Beraz, txerta zaitez urtean bitan.
Eta egon badago zabor hau irensten duenik.
Ez dakit zenbat gezur esan dezakeen kazetari batek, zenbat kontrastatu gabeko “informazio” argitaratu, zenbat aldiz traizionatu irakurlearen konfiantza, konfiantza hori galtzeko.
Kazetaritza ez da inoiz aldatuko, gizarte ordena aldatu gabe. Kazetaritza sortu zenetik beretik egon da eliteen zerbitzura, egiaren zerbitzura dagoela aldarrikatuz. Gezur potolo batekin jaio zen, gezurretan dihardu eta gezurretan jarraituko du eliteen menpe dagoen bitartean.
Kapitalismoaren oinarrian gutxi batzuen gehiengoaren esplotazioa badago, eta kazetaritza kapitalisten dirutik bizi bada, erraz ulertzen da kazetaritzaren zeregin behinena esplotazio hori zuritzen duen narratiba eraikitzea dela.
Logika zaharra da, baina efektiboa.
motz eta argi, ttak
Beno, Zigor, EHko prentsa idatzia aipatu ezkero(eta dagokien eremu digitala ahaztu gabe) bi adibide duin aipa ditzakegu batere lotsarik gabe. Egia da horietako bat bete-betean egon dela tirania sanitaristaren bozgorailu lanak egiten baina beste alor batzuek, ingugiro gaiak adibidez, zorrotz lantzen ditu eta euskal kulturaren agerkari moduan ez du parekorik. Bestea astekaria da eta gai interesgarriak jorratzeaz aparte ez du ditxosozko pandemiaren amu toxiko-politikoa besterik gabe irentsi eta hedabide kritikoena izan da gai horrekin. Independente honen ahalegin eta lana gutxietsi eta ezkutatu dute biek, batak besteak baino gehiago esango nuke, jokamolde penagarri samarra erakutsiz baina aurreikusi zitekeen jarrera da. Agian datu eta gauza asko eskapatzen zaizkit, agian nire errespetu eta miresmena ere galdu dute orokorrean eta gure etxeko euskal prentsak mingarriki partikularrean, egia da, baina nola dena ez den zuri edo dena beltz esan ditudan hauek esan beharrean aurkitu dut nire burua. Baina, bai, kazetaritzaren endekapen orokorra begibistakoa eta sentigarria da, heteropatriarkatu kapitalistaren amildegiak dena irentsi nahi du.
Eta orain, zer?
Etxekoak… Ama guztientzat dira bere kumeak onak, txintxoak; arazoak sema alaben lagunetatik datoz beti, gaiztoak besteak dira beti. Etxekoak…
Beste gai batzuekin gertatzen den bezala, irakurlearen konfiantzari traizioarekiko tolerantzia garatzen da, tratu txarrari tolerantzia garatzen den era berean. Normalizatu egiten dugu, “beste modu batean ezin zitekeela izan” pentsatzen dugu. “Iraunbizitzeko” aukerarik onentzat, edo bakartzat, hartzen dugu.
Non eta ez dugun heldutasunerako urrats bat gehiago egiteko aukera gisa ikusten eta sentitzen, mitoak eraisten, autoritate-figurak zalantzan jartzen eta, zentzu horretan, gu geu burujabeago bihurtzen.