Horra herriBiltzak zabaldu duen agiria:
Eusko Jaurlaritzak, EITBk eta Kutxabankek beren logoak ezarri dituzte
Frantziako Tourrerako banatzen hasi diren 60 000 ikurriñetan, ikus: https://www.berria.eus/albisteak/229422/eusko-jaurlaritzak-eitbk-eta-kutxabankek-euren-logoak-jarri-dituzte-tourrerako-ikurrinetan.htm
Hiru erakunde hauek Euskal Herriaren ikurra publizitate euskarri bezala erabiltzea, eta Frantziako Tourrari ongi etorria adierazteko euskarri bezala erabiltzea, onartezina iruditzen zaigu.
Frantziako Tourrak ere ikurriña erabiltzen du publizitatea egiteko, ikus: https://letour.euskadi.eus/contenidos/informacion/letour_guia/es_def/adjuntos/webtour00-guia-grand-depart-eu.pdf
Tamalez ikurriñaren erabilpen folklorikoa oso zabaldua da eta erabilpen kapitalista zabaltzen ari da.
Guretzat, ikurriña, askatasuna aldarrikatzen duen herriaren ikurra da.
Horiek hola, herriBiltzak, Gure Esku erakundeari, ondoko egunetan banatu behar dituen ikurriñetan xingola beltza ezartzea proposatzen dio.
Hain zuzen, Popo Larre desagertu zenetik 40 urte betetzen diren urte honetan, horra herriBiltza, Kimua eta Lagundu erakundeek Euskal Herriko
erakundeei egiten diegun proposamena:
Aurten,
- Popo desagertu zenetik 40 urte beteko dira;
- Naparra desagertu zenetik 43 urte beteko dira;
- Pertur desagertu zenetik 47 urte beteko dira.
Oraino doluan gira.
Pertur, Naparra eta Popo iraultzaileak nun diren dakitenei, nun diren erraitea eskatzen diegu.
Frantziar eta Espainiar Estatuei, Pertur, Naparra eta Popo nun diren
jakiteko ahalegin guziak egitea eskatzen diegu.
Euskal Herritar guziei eta Euskal Herriko erakunde guziei, Pertur, Naparra eta Popo nun diren jakiteko Frantziar eta Espainiar Estatuek ahalegin guziak egin arte, ikurriñari xingola beltza lotzea proposatzen diegu.
Deialdiari atxikimendua egiteko, idatzi nundira@riseup.net helbidera.
Deialdi honen lehen egileak:
herriBiltza, Kimua, Lagundu
herriBiltza
2023ko ekainaren 16an
Dena usteltzen eta desitxuratzen dute. Aski da! Gerra zibilean, espainiar estatuan, gudariek ikurrina eraman zuten frankismoaren aurka, faxismoaren aurka, eta, ondoren, Europan nazismoaren aurka. Ikurrina Euskal Herriaren ikur ez ezik, askatasun eta eskubide guztien sinbolo ere bihurtu zen. Sinbolo antifaxista eta antinaziaz. Nire amak Ikurrina legeztatzearen aldeko manifetara eramaten ninduen haurra nintzenean, Ikurrriña bai, española ez!!! Ondoren, euskal autonomia erkidegoko bandera bihurtu zuten, bere esanahia nazkagarriki zikinduz. Ez Frantzia, ez Espainia, ez ostiak ozpinetan, euskal herritarrak gara. Eta ikurrina ezin da berriro folklorizatu, eta interes kapitalistetarako erabili. Ikurriña bai, española ez, frantsesa ere ez, kapitalismoa ere ez eta pailazokeriak ezta ere, aski da! Pertur, Naparra eta Popo Larre gogoan zaituztegu!!
Ikurriña edo edozein bandera beti da folklorikoa, hutsala, eta burujabetzaren kontrakoa
Iñaki, gaur egun, E.A.E.n bandera izateaz aparte, ikurriña “ikur” bat da, ez bandera bat. Euskal Herriaren erresistentzia, euskararen aldeko erresistentzia, faxismo, nazismo, kapitalismo kontrako burruken ikurra. Vascongadasetan sinisten dutenak dira bandera bezala onartzen duten bakarrak.
Ba horixe bera Patrik, ikurra. Hutsaren hurrengo, folklore, dogma eta gregarismoaren sinonimo garbia. Burujabetza, nortasunaren antonimo.
Iñaki, ulertzen dut zer esan nahi duzun. Agian ez gara gauza bera esaten ari. Ni sinboloez ari naiz. Antzinako zein kulturak ez du nortasun-sinbolorik? Lauburua, adibidez, gure nortasuna ezabatzen duen sinboloa da? ala bere antzinako esanahiagatik berresten du? Beste gauza bat dira estatu modernoetako sinboloak, horri buruz esan nahi nuen ez dela gauza bera bandera bat edo ikur bat. Anarkismoak, adibidez, sinbolo bat ere badu, A bat zirkulu baten barruan. Ez da bandera bat, kontraesankorra litzateke estatuaren aurkako teoria batek bandera bat izatea. Ikurrinaren ideia nagusia, lehenik Bizkaiko eta gero Euskal Herriko bandera izatea zen, azkenean euskal askatasunen sinbolo bilakatzeko, batez ere, faxismoak espainiar estatuan debekatu zuelako, balio hori hartzen baitu. Era berean, uler diezazuket antzinako sinboloak ere manipulatzeko birbideratzen ari direla; lauburuari buruz jartzen dudan adibidea bera folklorikoki euskal produktuekin merkaturatzeko erabiltzen da. Uste dut ez diegula uko egin behar gureak diren sinboloei, orain Irulegiko eskua bezala. Lapurtuak eta erabiliak izateari uko egin behar diogu, eta, horregatik, ongi ikusten dut Frantziako Tourrean ikurrinari berriz ere egiten ari zaion manipulazioa adieraztea. Lehenik eta behin, frantsesak ez garelako, eta, bigarrenik, atzetik interes ekonomiko asko, dopin asko eta kirol osasuntsu gutxi dituen lasterketa baterako erabili nahi delako.
Manipulazioa uste baino gertuagotik datorkigu Patrik. Bertan dugu, gure ustezko sinboloetan.
Non, nortzuk, noiz, nola eta zertarako izan zen sortua ikurrina? Ze bilakera izan du? Eta zer egin orain?
Egunotan Areatzako zubitik egiten dodanean gora, han panel handi baten, oso ondo ikusgarri, ikurriñak jarri dauz Bilboko Udalak ezker, eta eskuin, beste panel baten, “Welcome to the Bike Country”, hori-beltz konbinazioan eta irudimentsu ustean. Zubiko farola bakoitzean, alde bietan. Eta zintzilik, horiz tindatutako bizikleta plastikozkoak. Nahiko kutrea dena. Obszenoa. Patetikoa.
(aurrera, iruzkin zuzendugabe luzea, orain du momentua, aurrera!)
Bilbora etorri behar ahal dogu, parranda eder bat egin eta, disimuluan, koipe kamioikada itzel bat labangarri zabaldu kale nagusi osoan luze-luze, eta ospa sprint?
Txintxetak Mudakako bariantean?
Ez, otoi! Ez nadin erori probokaziootan!
Ikurriña, nunola? Athleticen partidetan, be hortxe amantal gisa sarri. Mundakako talan, handi-handia ikurriña. Beherantza begiratu eta hantxe muzturretan, itsas-portuan, barkotxo bakoitzak ondo bistara, guz-ti-ek, Espainiako bandera. Fir-mes!
Gusturago ikusiko nituzke ontzi guztiak zapi espainolik gabe, goiko ikurriña handia kenduta ere, bide batez. Less is more. Pakea eta maitasuna.
Lantokira natorrenean, ebitatu ohi dut Ibañez Bilbaokoaren kalea. Zergatik? Piperpoto erraldoi bat daukatelako zintzilik, ze nazka, tirria, mina bihotzean!
Egunero 24 orduz, aspaldian Estatu Espainiarreko norbaiti bururatu zitzaiolako han jarriko zutela “Comandancia de Marina” delakoa.
Ikusitakoak ikusita, benetan behar ditugu ikurrin homologatzaileak? Batzen gaituzte? Eta halan bada, noren kontra batzen?
Logika estatalaren eta estatuzalearen menpekoak iruditzen zaizkit ikurrok.
Bakoitzak nahi duen kolore-ikurretan tatua dezala bere azala, edo nahi dituen moduko barru-trapuak jantzi. Nahi duenean.
Bardin gorri-baltz zaleek, txegebarazaleek edo bobmarleytarrak edo marinel jantziko direnak Bermion Arrantzale egunean.
Ez jainko, ez nagusi, ez trapu. Balio lezake?
Hori dute banderek, ikur biltzaileok, paradoxa. Arrakasta izateko ahalik eta jende gehienak erabili behar ditu. Hori erraz samarra da. Pegata bat paparrean jartzea legez.
Eta, bestalde, horixe bera dute galbidea. Zenbat eta jende gehiagok erabili, errazago gertatuko da “gaizki”/norbere disgustura erabiltzea inork. Eta umetako sentimendu inuzentziazko alegera hura zartatzea.
Errespetuz, eta xuabe xuxurlatzen ausartuko naiz: uste dut bai, folklore dela, nagusiki, gaur egun ikurriña.
Eta ez zait arazo. Berritzea errazten digu horrek. Zer da konponbidea, Nafarroako kateetara lotzea? Edo zulo bera dogu, atzera be?
Ni ere eraman ninduten, Patrik, Bilboko manifa handi hartara, umetan. Gogoan dekodan bakarra.
Ama zanak, ostera, esan izan dosku hainbat aldiz: “bihotzean, bihotzean eroan behar da ikurriñea!” Beldur izan zitekeen ha ondino, umezaroan bertan etorri jakelako etortekoa, 1936an, etxe barru-barruraino, Arakaldon etxe zuten herriko taberna legez ohostu, aita ihesi, eta ama-umeak eta beste hainbeste Penelles aldera behartuz, ordura arteko ume-urte zorionekoak urratuz.
Ikurrak harrapatu gintuen, uste dot, norbaitek eramanda, eta kale egin genuela, eta gero mingarri izan zaigu. Egin ahal dotsegu agur, dolu eta aurrera? Albatrosarean datorkit oin, Ruperrek kantatu Sarrionandiarena.
Manifak ere indar eta energia asko behar dute. Erakusgarri bai, baina adierazgarri, garrantzitsuak benetan, noraino, noiz, ze baldintzetan?
Hitzari erreparatzen diodala orain, hara non ikusten diodan manifa bati zentzua. Gertaera baten aurrean, di-da manifesta gaitezen eta ingurukoekin bildu, aurre egiteko. Esate baterako.
Momentuan bertan. Berezkotasunak eta arintasunak ematen dio zentzua, espontaneitateak, beharbada?
Artea gugan zehar manifestatzen denean legez, izpi batek zeharkatuta, inspirazioa etorri zaigu, izpiratu gira!
Prest geundenean etorri da. Eta prest geundelako. Tomate lora legez orainteko une honetantxe.
Beraz, akaso, emon deiogun hobeto prestartzeari, eta manifestatuko da, manifestatuko gara, behar denean, errazki eta eraginkor, braust!
Hainbatetan, manifazale bakoitza bere auzoan batzar bat bideratuko balu, eta manifara joatekoak ez ziren auzokoekaz (bategaz, akaso; norbere buruagaz be, batek daki, eraginkorren?) elkarrizketa sakon emankor bat lortuko balu, eta gero, gainerako manifazaleei horren barri emon, ikasitakoa, sortutakoa, irudikatutakoaren barri?
Auskalo!
Ez ote dira manifa gehienak, militarren martxen parekoak, militarren logikapekoak eta eitekoak?
Eta gainera, militarki ezdeus eta inuxente? Areago, aurkari militar eta boteredunen mesedeko?
Galtzekoak ditugu hor, nago.
Aizue, bide batez, hainbeste ikurrin artean basoan lasterka galduta gabiltzala: zer dirutza jarri dute gure poltsikoetatik Tour-eko “festatxo” honetarako? Noren poltsikoetara mugitu dira etekinak?
Argi dekot, fruta-arboletan jarri izan bagenu dirutza hori, gaztain, limoi, piku, intxaur, sagar, kerexa, kiwi, mahats, hainbat hobe!
Altxa porrue!
bi akats topau dodaz errepaso lasterrean
Erdialde-bukaerarantza:
“Ikurrak harrapatu gintuen, uste dot, norbaitek eramanda, eta kale egin genueN. Gero mingarri izan zaigu. ” jarriko neuke.
bukaera aldera
“manifazale bakoitzaK bere auzoan batzar bat bideratuko balu,…”
mertxi!