Migratzaileak, enarak dira, udaberri eta udarako egun luzeetarako etorriak, habiak egin eta kumeak ateratzera. Migratzaileak usoak dira. Multzoka usadioz pasa ohi direnak gure zeruetan. Gu, gizakiok, babesle eta harrapari izanik. Etxeko oilategian oilar eta auzokoan azeri. Oraingoz giza-eri…
Etorkin, migratzaile eta horrelako hitzak gure irudimenean sorturiko hitzak direla esango nuke. Bitartean, etxekoak eta kanpokoak gara guztiok. Bakoitza bere etxeko eta besteenetan kanpoko. …Bai, badakit! Dena nahasturik dugu!!!
Badirudi, kontu gehienetan, gaitza eta eraginak, edo sintomak, nahastu egiten ditugula. Zein da gaitza? Gaitza gizakia erabilgaitzat izatea da. Eta honen aurrean, esango nuke “laguntzatzat” egiten ditugunak, askotan, ez direla lagungarri. Eta bakoitzon jokabideetan, nahiz goitik behera edo behetik gora begiratzean, aurrean dugunaren duintasuna eta osotasuna ikusten ez ditugunean sortzen zaigu okerra.
goitik behera nahiz behetik gora begiratu, aurrean dugunaren duintasuna eta osotasuna ikusten ez ditugunean sortzen zaigu okerra
Gai bakoitzak eta gizabanako bakoitzok geure esparru-herria eta sendia ditugu eta horrek osatzen gaitu. Eta hauek osatzen saiatzean datza etorkizun oparoa. Hau galtzean, erabilgaipoto bateko eskale bihurtzeko bideetan gara… Ezer izan ezinik, arduradunen menpeko eskale, gizagaixo izateko bidean, alegia.
Ea bideratzen garen gizatasunera, lagunok!!!
Aupa Pako!!!; hori duk hori argi berba egitea. Dena da eta hori ikustea edota entzutea zaigu erronka. Horren aurrean beste guztiak politika edo síntoma bihurtzen dira. Non jaso duk begirada sakon hori? Baraualdia ote?
Aseriak olitegiaren jabe dira eta egunean 24 orduz arduratzen dira, bai txitoak zein oilo gazte zein zahar guztiak hezteaz eta oilazko gazteei kukurruku egiten irakasteaz. Oiloen eskubide eta betebeharretaz, aseriak daki, eta oilarrik oilarrenak ere ondo ikasia du kukurruku “aseritu” hori. Goizero, goizero, egun sentian hasi eta iluntzero iluntzero ekiteko, ilun nabarrerarte.
Egunero… Egunero… Egunero…!
Aseriari berdin zaio hango zein hemengo oilategia, hango zein hemengo txitoa, oiloa zein oilazkoa. Denak jango ditu.
Bakoitzari bere intereseko (aseriaren intereseko) kukurrukua irakatsiko die. Hara eta ona erabiliko ditu, uxatuz zein erakarrriz batera zein bestera, eta zoramen guzti horren onurak aldarrikatuz, kukurruku egokiaren bidez.
Euskaldunoi euskaraz eta erdaldunei erdaraz.
Kukurruoku, bakoitzari “berean”, baina hori bai, aseriaren melodia denei ere.
Konturatu orduko, oiloak elkarri mokoka hasten direla eta elkar akatzen dutela? Batzuek zein besteek elkar desagertzeraino?
Eta nork esan digu aseriak beste interesik duenik? Ez al da ba hori bere zeregina? Inoiz egin al du besterik ba?
Eta hor doa euskal oilategia ere harategira, aseriaren aginduetara eta euskal oilazko guztien eskutik. BASQUE LABEL LUMAGORRI.
Nola ez ba, Europa osoko oilategi eta oilo guztiekin batera bada eta bertako oilazko guztien eskutik?
“Faltaría más, chica!”. “Yo, lo que hagan los demás!!”. “Con lo bién que nos va!!” “Kukurrukuuuu!!”
“Dzassst!!!!”
Gaur inspirauta zaozie!
Eskerrik asko!
Era askotako baraua egitea ondo datorkigu…….Garen huts-oso horretan biziz indartzen garenez. Eta asma dezagun “oilo” nahiz “azeri” ez izaten……Bai bata, nahiz besteaz mozorroturik ibili ohi gara eta….ezjakinean!!!!