Hego Euskal Herriko hedabide nagusientzat, agidanez, ez zen albiste izan EH Bai-ren adierazpena, ez baitzioten oihartzunik egin: ez zuen titularrik merezi izan. Hala ere, ezin uka daiteke albiste garrantzitsua dela Ipar Euskal Herriko EH Bai erakundea “osasun-pasaporte” deituaren kontra agertu izana. Kontraste latza Hegoaldeko alderdi, sindikatu eta bestelako erakundeekin.
Uztailean ezarri zuten indarrean Covid-ziurtagiria Ipar Euskal Herrian, eta geroztik derrigorrezkoa da kultur-ekitaldietan, jatetxe eta tabernetan, garraiobide batzuetan eta hainbat eraikin publikotan sartzeko. Gainera, udazkenetik aurrera, hirugarren dosi bat hartzea ezinbestekoa da pase hori ez iraungitzeko.
Herri-mugimendutik kontrako iritziak iritsi ziren berehala, Ez pass-Nora goaz? kolektibotik adibidez, baina alderdi politikoen koalizio batek jarrera hori publikoki agertu izana berria da Euskal Herrian, eta EH Bai izan da horretan aitzindari, pausoa ematen lehena.
Hau da erakunde politikoak 2021eko udan inposatutako neurriaz adierazi duena:
《GURE IRAKURKETA OSASUN ZIURTAGIRIAZ》
《Azken egunetan, Gobernamenduak aurkeztu du lege proposamen bat Osasun Ziurtagiriaren aplikazioa luzatzeko. Geroztik, Asanbladan eta Senatuan aipagai izan dute. Azkenean, asteburu huntan adostu dute bertsio amankomun bat.
Joan den udan bozkatu zen osasun ziurtagiriaren aplikazioa Frantses estatu osoan azaroaren 15a arte. Gobernamenduak nahi du luzatu aplikazioa eta zentzu hortan lege proposamen bat aurkeztu du 2022ko uda bukaera arte luzatzeko. Parlamentuaren eztabaiden ondorioz, osasun ziurtagiria 2022ko uztailaren 31a arte aplikatzeko aukera bozkatu da.
Krisi sanitarioa hasi denetik, frantses buruzagiak erregularki gezurretan aritzen entzun ditugu. Lehen denbora batean, zalantzaren onura eman diezaiekegu, egoera arrunt berri eta kontrol ezin baten aitzinean baitziren, ohartu gira geroztik erabaki kontrajarriak hartu dituztela eta krisi sanitarioa baliatu dutela heien hautu politiko salagarri batzuen pasarazteko. Horrek ez du laguntzen konfiantza egiteko gaur egun gobernatzen dutenei.
Bazterrak asko nahasi dituen berria izan zen osasun ziurtagiriaren afera. Berria publiko egin den unean berean, honek Ipar Euskal Herriko zein Frantziar estatuko biztanleen askatasunak murriztuko zituela ohartu ginen. Txertatze sistema azeleratu du osasun ziurtagiriaren beharrak. Opzio bat zena, behar bat bilakaraziz. Izan ere, txertatzearekin batera osasun ziurtagiri bat ematen dizute, bestela, hiru egun guziz PCR froga bat egin behar da. Luzaz urririk egon baldin badira, urri erditsutik goiti ordaindu egin behar dira. Beraz, osasun ziurtagiriaren beharra mantentzearekin, bizi normal bat eraman nahi izanez gero, txertatuak izan beharko gira edota dirua izan beharko dugu PCRak egin ahal izateko. Inposaketa ezkutatua da. Neurri honek, ez du uzten norbanakoei bere erabakia libreki hartzen.
Erabaki inposatu honek bestelako arazoak ere suposatzen ditu. Gure arteko kalapitak. Hau da, txertatu eta ez txertatuen arteko kalapita, zein osasun ziurtagiria erabili edo ez erabiltzearen artekoen kalapita. Neurri horiekin, jendartea zatikatzea lortu dute: alde batetik zintzoak eta bestetik gaiztoak, konplotistak edota eskuin muturraren ideiak defenditzen dituzten horiek.
Bakoitzaren erabakitze eskubidea urratua da. Norbera bere buruaren jabe izatearen eskubidea urratua da.
Krisi honek ondorio anitzak bezain lodiak utziko ditu. Askok diote ez garela sekula lehengo egoerara itzuliko. Bainan nahi dugu edo behar dugu lehengo egoerara itzuli ? Espero dezagun ezetz !
Azken urteetan, etengabe erasotua izan den osasungintza arloak segurtatu du krisi honen kudeaketa nagusia. Erizainak, medikuak, garbiketa egileak, artatze zerbitzuetan ari diren langileak lehen lerroan izan dira. Gaur egun, zer neurri konkretu hartzen dira, konfinamendu garaian arrats guziz txalotzen ziren pertsona horien alde ? Zerbitzu publikoen beharra sekulan baino gehiago senditu da.
Krisi hau ez baldin bada baliatzen gure jendarte eredua galdekatzeko, emazteen lan eta bizi baldintzak hobetzeko, aberasketen banaketan aurrera pausuak egiteko, lanaren partekatzea aldarrikatzeko, hots, eredu neoliberalaren auzia egiteko, zertarako balio du ? Mundu jasangarriago bat defenditzen dugu, garapen iraunkorrari leku guzia egiten duen eredua nahi dugu, norbanakoaren askatasuna eta eskubideak errespetatzen dituenak.
Maluruski, gaurko egoerak presio ikaragarriak sortzen ditu jendartearengan. EHBai beti izan da gisa eta forma guzietako kontrolaren aurka. Zentzu hortan, osasun ziurtagiriaren aplikazioaren kontra gira gaur egun, bainan joan den udatik ere noski. Osasunaren arloan, hautatzen ahal diren tratamenduen aitzinean, bakoitzaren hautua errespetatzearen alde izan gira beti. Azkenean, jendarte eredu berri bat aldarrikatzen dugu, ingurumena eta gizakiak errespetatzen dituena, indibidualki baita kolektiboki.
Azken egunetan izan diren eztabaida politikoek erakusten dute gobernamenduak ez duela ipar orratzik eta nahasten dituela jendartearen kontrolatzeko dituen helburuak eta krisi sanitarioari eman behar diren erantzun egokiak.
Zentzu hortan, EHBAIek segitzen du pentsatzen bakoitzaren arduran sinetsi behar dela eta elkar bizitzan eta konfiantzan oinarritzen den jendarte bat eraiki behar dugula》.
Eskerrik asko Ihintza.
Oso ondo azalduta zein den EHko gaur eguneko egoera, tamalez noski.
Desobedientzia da bide bakarra.
Bitxia da ikustea EHBILDU eta EHBAI kontrako jarrerak hartzen arazo beraren aurrean.
Nire ustez, Hegoaldean mendez mende Estatu Espainiarraren menpe egoteak autoritarismoa normal ikustera eramaten gaitu. Kultur autoritarioan heziak gara eta horrek pisu handia dauka hemengo soziologian eta obedientzia edota sumisioa gure gizartearen erraietaraino sartuta dago.
Iparraldean, aldiz, frantses iraultzaren itzala luzea da eta oinarrizko libertate eta eskubideak ez dira hain erraz saltzen.
Bikain! Errealitate krudela…
Desobedientzia bide bakarra.
Jean Paul Sartrek honako esaldi hau esateko ausardia izan zuen: “Inoiz ez gara alemaniarren okupaziopean askeagoak izan.”
Ulerle on batek hautemango du hitz horien zentzua. Herriaren boterearen egikaritza izan zen, bere burua etsai baten aurrean antolatu zuena, hura gobernatzeko gogo gaixoa dutenen babesik gabe, zuzentzeko jaio eta erabateko obedientzia zor dien masa bizigabetzat hartzen dutelako. “Buruzagi” horiek gauzak itsusitu bezain laister desagertu ziren eta kasu askoetan beste bandora pasa ziren.
Herri auto-antolatuak egin zuen askatasunaren aldeko borroka, eta periodo luzeko ekintza emantzipatzaile horrek ahalbidetu zuen nork bere burua gobernatzea eta konplizitate eta ekimen sare bat eratzea, konpromisoaren eta ekintzaren garapenean oinarrituta.
Beste era batera esanda, herriaren xedapen askearen egikaritza izan zen, herri baten auto-determinazio eskubidearen egikaritza, zeina ez baita aurretik datorrena independentzia eta subiranotasun nazionalaren egikaritza baizik.
Egoera horri, “liderrek”, emantzipazioaren aldeko borrokaren ondorioei aurre ez egiteko ezkutatu zirenek, amaiera eman zioten, berragertuz eta herriari botere hori kentzea lortuz, herriaren lerroetan erresistentziaren parte izatera arriskatu ez ziren motelak -edo ustelak- kontuan hartuta.
Gehiengo isil horrek herri baten duintasunaren bermatzaile izan zirenen askatasun oihuak ito zituen.
Arazoetako bat isiltasuna da. Jendeak ez du hitz egiten, ez du pausorik ematen gizartean gaizki ikusita dagoelako.
Badoaz batzuk pausoak ematen eta hori eskertzekoa da. “Inoiz ez da berandu” esaten dute batzuk.
Erabat ados. Mila esker Ihintza EH BAI alderdiaren erabakia plazaratzeagatik.
Orain dela gutxi arte barne-eztabaidak, asanbladak eta abar herri honen bereizgarri ziren. «Ezaren gudaz» ikuspegi kritikoa, indibiduala zein kolektiboa, garatzea eraginez. Apalean ditut, Aitak Iparraldean erositako eta ezkutuan muga zeharkatuz gordetako liburuak, edota Amak banan-banan gordetako pegata aldarrikapenak.
Gaur ordea, beldurrak gatibu hartu du gizartea. Zaila da erabakiak hartzea egoera horretan. Ados. Are gutxiago, boterera iristeko aukera sendoenetakoa eraiki ondoren. Aparatuaren estrategia lehenetsi du EH-BILDUk, dudarik gabe.
Ausartzen naiz esatera ez dela asko falta aurreko iruzkinak jasotakoari jarraiki, aldaketa keinurik ikusteko, larunbatean Donostiako manian egon ginen jendetza ikusita.
Aldaketa gure esku dago.
Plandemiakin talde politiko abertzaleen jarrera orokorrean globalitarismoaren itzalean bizi ta finantziatzen da; nazio arteko erakunde mafiosoak legitimatzen dituzte eta aldi berean ekologismo eta feminismo faltsuaz elikatu nahi dituzte belaunaldi gazteak….Egia nahi ez duenak, zer nahi du? …….ba, horixe! Jardun politikoak nahi duena!….
Hara, EHBai-k idatzi interesgarria, txalo eta txalo, guztioi laguntzen digun heinean!
Bitxialdia hasiz gero Ipar Euskal Herrira inoiz baino sarriago jotzen dut aterpe, aldentze, jendarte, bizipoz gehixeagoren bila.
2020ko udan be, gogoan dut, hemen Bizkaian maskara derrigortua (estatu eusko-espainolak berak aginduta eta polizia- eta parapolizia-errepresio handiaz nonahi,, legez kontra; faxismoa?) genuela kalean be, han lasai ibili gintezkeen edonor arnas hartzen eta aurpegiak ikusten. Zelako aldea! Horrexegatik bakarrik be, merezi zuen txangoak!
Argi dut, Bitxialdiaz geroztikoekaz inoiz baino argiago, nekez ezagutuko dut Euskal Estatu independentea (ez 3, ez 4, ez 6 ez 7), eta beharrik bez. Eta orain momentuan, oso argi daukat, bost!
Bai, ostera, Euskal Herri trinko, euskaldun, eta ondo elkarri milaka modutara lotu-aske bat.
Milaka herritar euskaldunen arteko elkarlaguntza eta interdependentzia, aurrera!
“Lur azpiko” mikroestatu milakakoak, ilunpeko bizi-indar autoeratua, eguzkibegiko herri kantore eta dantzari alaia, aurrera!
Osasuna, askatasuna, alkartasuna, maitasuna eta bizipoza!
(Gura barik, iruzkin txikia behar zuena manifestu bihurtu zait berriz ere eni ere, ai, ai, ai!
Moztu deistiela, fite eta deblauki, auzokoren batek, -ezjakinki? konplotistaki?- etxean libre utzi dosten internet konexioa, otoi ;-)!