Bertigoa

Amildegiaren ertzetik begira,
bakarrik,
gerra honek utzitako bajak zenbatzen ditut
atzamarrak eta behatzak agortu arte.
Amets egiten ei genuen behin
hil arte jarraituko genuela
metaforak, hiperboleak, harriak
amildegira botatzen,
gora, beti gora,
jakinik
gure kontra itzuliko zirena
bat, bi, hamaika, hogei,
metafora, hiperbole, harri
guztiak itzuli ere,
geure buruaren kontra.

Amildegiaren ertzean,
bakarrik,
bertigoa sentitzen dut, gauza berria,
altxatzen den hormaren ertzeko belarrak begiztatu nahian.
Bertigoa ala beldurra,
neu ere
amildegian gora jausiko ez ote naizen,
goiko ertzetik ibiltzera ohitu
eta metaforak, hiperboleak, harriak
amildegira botatzen,
behera, beti behera,
zaletu naitekeen.
Zerua apurtu nahi zuten
gure metafora, hiperbole eta harriek
duela ez hainbeste,
eta bertigoa ematen dit pentsatzeak
hodeiek eta izarrek leku bat egin ziezaguten
baino ez ote zen
antzerkia.

Bourdieuren amildegiaren ertzean natza,
bakarrik,
haitzek eta olatuek elkar besarkatzen duten lerro horretan,
gora so egitearen bertigoa
menderatzeko indarrak biltzen,
beste egun batez,
jaurtitako metafora, hiperbole, harri euriaren zain,
aterkirik gabe.
Ikusten nauzue hortik goitik
garai batean hemen behean nirekin egon zinetenok?
Iritsi zaizue haraino inoiz
amildegiaren ertz honetatik jaurtitako
antitesi xumeren bat, sikiera?

Estreinakoz Asel Luzarragaren blogean argitaratua, 2020-12-23